Vanmorgen op weg naar het Kurbaz Centre om Olexander te ontmoeten. Ik werd door een vrouwelijke conciërge naar de tweede verdieping gebracht. Nadat ik even had gewacht kwam hij eraan. Nog steeds dezelfde Sacha van 4 jaar geleden. Hij stelde voor ergens een kopje koffie te gaan drinken. Een voorstel dat ik graag aannam. En zo kwamen wij in een eetgelegenheid waar ik vier jaar geleden ook vaak een broodje at. Hij had mij veel te vertellen. Overmorgen vertrekt hij met een groep van 7 artiesten naar een plaatsje vlakbij St. Etienne in Frankrijk voor voorstellingen. Ze blijven 10 dagen weg en gaan er met hun eigen bestelbus naartoe. De uitkoopsom is voor Oekraïense begrippen goed. Hij droomt nog steeds van zijn eigen centrum. De nood in het Kurbaz Centre begint te dringen. De huidige directrice van dit centrum, dat eigenlijk haar kindje is, heeft ruzie met de minister gemaakt. Zij beschuldigde hem van corruptie en haalde zelfs de pers erbij. Dat zijn dingen die kun je in de Oekraïne beter niet doen. Je kunt dan wel nagaan dat dit waarschijnlijk je baan gaat kosten. En dat gebeurt dus ook. Ik vertelde dat er vier jaar geleden soortgelijke problemen met het centrum waren. Hij dreigde toen ook te moeten vertrekken, maar zit hier vier jaar later nog steeds. Maar nu schijnt de situatie ernstiger te zijn. Enfin, zo ging het gesprek heen en weer over werk, ontspanning en koetjes en kalfjes. Olexander vertelde weer over zijn wereldwijde fietsvakanties. Hoe hij zelfs op de fiets Afghanistan had bereikt. En zijn talloze andere fietsvakanties dwars door het midden oosten. Soms deed hij dit met vrienden maar vaak ook alleen. Wat voor problemen hij had meegemaakt. Hoe hij een keer was gevallen en zijn sleutelbeen had gebroken. Ja vergeleken daarmee stelden mijn fietsvakanties niets voor. Hoewel ik onze fietstocht naar Hans in de Provence toch een hele onderneming vond. Voor Rob en Wil was dit een makkie. Voor hen was dit al de tweede keer op de fiets naar de Middellandse zee. Maar ik was nog nooit verder gekomen dan een rondje Nederland en een rondje België voordat we besloten naar zuid Frankrijk te gaan. Jarenlang heb ik dit de mooiste vakantie ooit gevonden. Dan te bedenken dat er van ons groepje van vijf nog maar vier over zijn. Meestal zijn herinneringen mooi en fijn, maar soms doen ze ook vreselijke pijn.
Olexander toonde zich bezorgd over mijn reis met de transsib. Maar ook over mijn verblijf in Moskou. Hij bood aan contact op te nemen met vrienden om hen met mij kennis te laten maken. Aan de ene kant nieuwsgierig maar tegelijkertijd toch ook erg op mijn privacy gesteld wimpelde ik dit aanbod onder dankzegging af. Evenals zijn voorstel vrienden in Mongolië te benaderen teneinde mij betrouwbare mensen om mij heen te laten hebben. Ook dit hoeft niet. Maar het was zeer vriendelijk bedoeld en zijn zorgzaamheid stelde ik zeer op prijs.
In verband met zijn reis naar Frankrijk had hij nog veel te doen en na een uurtje moesten wij afscheid nemen. Wij omhelsden elkaar en spraken af elkaar weer te zien wanneer hij ooit naar Nederland zou komen.
Ik liep nog een tijdje rond en pakte toen de metro terug naar het hotel. Het openbaar vervoer in de Oekraïne is bijna gratis. Voor een kaartje met de metro betaal je 2 grivna, voor een kaartje met de bus ben je anderhalve grivna kwijt. Ik reken een dubbeltje voor een grivna. Met enig rekenwerk kom je dan op 20 cent voor de metro. Toch heb ik mij nu al voorgenomen morgenavond met de taxi naar het station te gaan. Je kunt niet op alles bezuinigen.
Mooie stad lijkt mij dat!
ReplyDelete