Vanmorgen om 10.30 door aardige man van het hotel samen met zijn zoontje naar het kasteel van Dracula gebracht. Dit kasteel is beroemd geworden door het boek van Ierse schrijver Bram Stoker, een brievenroman over graaf Dracula, een vampier. Veel lezers van deze fictie associeerden graaf Dracula met koning Vlad, die hier echter zelfs nooit heeft gewoond. Het dorpje Bran ligt op de grens tussen Transylvanie en Walachije en er is zelfs een grenspost, een Zoll. Vandaag konden we gewoon doorrijden. Het was erg druk bij het kasteel en het barstte van de souvenierwinkeltjes. Er schijnen ruim 450.000 bezoekers per jaar te komen. Het was mij eerlijk gezegd te druk. Ik heb zowel op de heen- als terugreis interessante gesprekken met mijn begeleider gevoerd. Met name zijn verhaal hoe de Duitsers, de voormalige Saksen na de tweede wereldoorlog van huis en haard werden verdreven en zij teneinde een paspoort te verkrijgen schriftelijk afstand moesten doen van hun onroerend goed. Toen ook eind 80er jaren het communisme in Roemenie werd vervangen door iets wat op een democratie moest lijken kwamen de Duitsers schadevergoeding voor hun eigendommen eisen. De Roemeense rechters gaven hen daarin gelijk, maar hoe dit probleem op te lossen. De huidige eigenaren hadden een normale kopsom betaald en wie moest hen dan weer schadeloos stellen. In feite een onoplosbaar probleem. Een ander probleem vormt de infrastructuur in Roemenie. Dit land heeft voor modernisering veel geld uit de EUpot gekregen maar het merendeel is in de zakken van corrupte bestuurders terecht gekomen. Dit is in veel EUlanden gebeurd en de belastingbetaler draait voor deze Maffiapraktijken op. Maar ik zal de lezer niet vermoeien met mijn visie in deze. Bij de meesten is dit trouwens wel bekend.
In de trein naar Boekarest ontmoette ik een Koreaans stel dat al 20 jaar in Sydney, Australie woont. Zij hebben al 3 keer de wereld rondgereisd en onze aardbol kent weinig geheimen meer voor ze. Het was een zeer aardig en onderhoudend paar, vrij jong nog, tenminste vergeleken met mij en zij nodigden mij meteen uit om bij hen te komen zitten. Niet nadat hij een foto voor zijn album van mij had gemaakt met zijn mini-Ipad. Zijn onderwerp voor deze fotoserie was: mensen die wij tijdens onze reizen hebben ontmoet. Het bizarre was dat zij afgelopen nacht ook in hotel Casa Wagner hadden doorgebracht. Later realiseerde ik mij dat ik hen in de ontbijtzaal had gezien toen ik nog een wandelingetje in de omtrek ging maken alvorens het kasteel van Dracula te bezoeken. Ik ben nu ingekwartierd in hotel Elizeu. dit is een beetje een teleurstelling want er is geen airco en het is werkelijk bloedheet op mijn kamer. Men is hier overvallen door de hitte is mij door zowel mijn begeleider van vanmorgen als vanavond in het hotel verteld. Vorige week waren er nog temperaturen van 5 graden en nu dik boven de 20. Onderweg las ik zelfs 26. Tja soms gebeurt dat in Nederland ook. Maar dan is de periode van mooi weer doorgaans niet zo lang. ik heb ook wat stukken gelezen van het reisverslag van ene Harry, die de wereld deed in 2 maanden. Ik werd een beetje angstig van zijn opmerking in zijn dagboek dat hij de omgeving van het station in Moskou zeer eng had gevonden. Er was niets gebeurd, maar dit was de enige plek tijdens zijn reis geweest waar hij zich zeer onveilig had gevoeld. Ik ben benieuwd hoe het mij zal vergaan. Maar daarover later.
No comments:
Post a Comment