Ik had al maanden geleden thuis bedacht dat ik foto's zou nemen met mijn Ipad, maar zag daar later vanaf vanwege de onhandigheid. Gisteren echter was er een man (een Ier naar later bleek), die met zijn Ipad overal foto's van nam. Het was wel opvallend, dat hij nogal moest goochelen om het juiste beeld te krijgen. Boven bij de begraafplaats vroeg ik hem of het hem beviel foto's maken met een Ipad. Hij vertelde dat hij dit op verzoek van zijn vrouw deed en dat hij er zelf geen enkele affiniteit mee had. Zijn vrouw was niet mee omdat zij snel zeeziek werd en deze bootreis dus niets voor haar was. Ik heb hele leuke gesprekken met hem gevoerd. Ook over Ierland. Op zijn vraag of ik Ierland kende antwoordde ik dat ik er 3 keer was geweest. 2 Keer naar een congres in Dublin en 1 keer op vakantie in SW Ierland. Een reisje langs de Ring of Kerry. De eerste keer was in 1969. De strijd tussen de IRA en het bestuur in Noord Ierland was toen nog volop aan de gang. Wij maakten vanuit Dublin een tripje naar Belfast, maar het was daar zeer beklemmend. Vele huizen waren geblindeerd en overal waren militairen met het geweer in de aanslag en politie. Ik was blij toen wij rechtsomkeert maakten en weer richting Ierland gingen.
Gisteren hield ik eveneens lange gesprekken met een Deen, die samen met zijn vrouw was. Met zijn vrouw heb ik nauwelijks een woord gewisseld, zij sprak vermoedelijk niet zo goed Engels als haar man. Hoewel ik toch redelijk bekend ben met Engels sprekende Denen, nietwaar, kon ik bij hem in eerste instantie niet horen dat hij uit Denemarken kwam, jawel uit Kopenhagen, zo goed sprak hij Engels. Ik heb blijkbaar wat met Denen want ook hem vond ik zeer aimabel. Hij was advocaat en hoewel ik hem ouder schatte dan ik werkte hij nog steeds. Hij vertelde dat het moeilijk was om te stoppen. Ik kon dat beamen want ook ik vind het moeilijk met werken op te houden. Er zijn nog zoveel klanten die perse willen dat ik hun zaken blijf behartigen, dat ik het hart niet in mijn donder heb om ermee te stoppen. Toen ik ziek was heb ik gemerkt hoeveel mensen het pijn deed dat zij naar een ander moesten. Toen had ik echter geen keus.
Aan de grens tussen Bulgarije en Turkije zei een Engelse vrouw, dat je als reiziger beseft hoe goed je het hebt. Dat nota bene op een moment dat het voor geen van de reizigers leuk was. Dat maakte de opmerking bijzonder en zeker het overdenken waard. Ik ben daar veel mee bezig. Wat mij zomaar allemaal in de schoot wordt geworpen is iets om zeer dankbaar voor te zijn. Ik herinner mij de vele mensen die in Sibiu en Brasov moesten bedelen. Daaronder een meisje van een jaar of 5, 6 met een baby op haar heup. Haar pikzwarte ogen keken mij vragend aan. Desondanks durfde ik haar niets te geven. Bang als ik was dat wanneer ik mijn tas open zou doen er iemand zou komen om hem weg te grissen. Dus liet ik deze twee kinderen in de kou staan. Niet humaan en zeker egoïstisch. Mijn paspoort en andere waardevolle papieren zitten niet in mijn handtas, evenals mijn tickets en hotelvouchers, dus het enige dat ik kwijt zou kunnen raken is geld. So what?
In Brasov werd ik sterk herinnerd aan onze reis naar Marokko in 1966. Wij waren toen samen met een vriend met mijn lelijke eend naar Marokko met een visum voor 14 dagen. Na twaalf dagen wilde ik absoluut weer weg. Ik kon alle ellende en alle ziektes niet langer meer aanzien De vermoedelijk door de lepra misvormde mensen. De oeverloze armoe. De tientallen bedelende kinderen die kwamen aangesneld op het moment dat je de deur van je auto opende. En als je wat gaf dan kwamen er nog eens tientallen uit alle hoeken en gaten.
In Brasov was het niet de armoe en het bedelen die mij aanspraken. Het was een man zonder benen, die waren vlak onder zijn heup geamputeerd, met een geamputeerde arm, die met zijn nog aanwezige arm zich op zijn twee stompjes met relatief grote snelheid voort bewoog. Ik weet niet of het mogelijk is, maar ik vermoed dat men in Nederland deze man toch wel protheses had gegeven.
Tja, al rondreizend besef je hoe goed je het zelf hebt. Dat je ondanks de wereldcrisis nog zo'n reis kunt maken en dat de medici in Nederland in staat waren mij van een dodelijke ziekte te genezen.
No comments:
Post a Comment