Tuesday, May 7, 2013

Istanbul V


Na bestudering van de plattegrond van Istanbul ging het vanmorgen richting Suleymanmoskee. Voor alle zekerheid maar mijn vest aangetrokken. Nu is temperatuur een subjectief begrip want nadat ik een klein uurtje bergopwaarts had gelopen was er geen sprake meer van kou of kilte.

Als eerste kwam de Egyptische ofwel de specerijen en kruiden bazaar voorbij. Ik stapte naar binnen en werd verrast door de heerlijke geur, maar ook door het feit dat ik ogenblikkelijk dacht aan de goudmarkt in het oude gedeelte van Dubai waar wij vorig jaar waren met de kleine Tijn om onder andere zijn conceptie en het eenjarig huwelijk van zijn ouders te vieren. Ook hier in deze bazaar waren tal van goudwinkeltjes. Meer nog dan specerijen stalletjes. Er waren ook veel winkeltjes met de bekende Turkish Delight versnaperingen. Er was een speciaal gedeelte waar men koffie verkocht. Een winkel was bijzonder populair want daar stond wel een rij van 10 meter. De koffie werd in hele kleine zakjes verpakt. Misschien bestemd voor de befaamde Turkse koffie? Ik vond het een interessante bazaar die mij vooral ook boeide door de heerlijke geuren. 

Hierna ging mijn zoektocht verder naar de Suleymanmoskee. Van veraf kun je hem zo bovenop de heuvel zien liggen, maar als je vlakbij bent dan zie je hem niet. Totdat hij opeens tevoorschijn kwam. Wat was hij mooi van dichtbij! Ik kwam binnen via een prachtige tuin en liep vervolgens via een heel groot plein de schitterende 50 m hoge hoofdkoepel binnen. Deze koepel heeft een diameter van 26,5 m. Het interieur is rood en goudkleurig. Er zijn fantastische gebrandschilderde ramen en het plafond is beschilderd met fraaie panelen met verzen uit de koran en huldedichten aan sultan Suleyman. De architect van deze moskee was Sinan die op de begraafplaats van de moskee in een mausoleum op 98 jarige leeftijd zijn laatste rustplaats vond. Dit mausoleum werd door Sinan zelf gebouwd. Uiteraard werd ook Suleyman hier in een mausoleum begraven naast het praalgraf van zijn vrouw sultane Hurrem. Nadat ik het zeer fraaie interieur van deze moskee had bewonderd ging ik buiten in de schitterende tuin op een bankje kijken naar mijn omgeving. Het was een plek voor meditatie, contemplatie en reflectie. Het was hier zo stil en rustig. Ik raak altijd overweldigd wanneer ik schitterende bouwwerken heb bezocht die eeuwenoud zijn. Zij kwamen tot stand dankzij duizenden arbeiders en waren meestal het resultaat van megalomane heersers en kerkvaderen. Achteraf mag men deze mensen hier dankbaar voor zijn, want er valt hierdoor veel moois op de wereld te zien. Je kunt overal informatie vinden over de opdrachtgevers en architecten van deze religieuze bouwwerken, maar over de omstandigheden waarin eeuwen geleden de bouwvakkers hun werk moesten verrichten kan men slechts gissen.


Ik ben in Boekarest niet bij het paleis van Ceauscescu geweest. Ik heb daar foto's van gezien, maar ik heb ook de wanstaltige hoogbouw gezien waarin het gewone volk zijn onderdak moest vinden. Niets luxe of comfort. Waarschijnlijk bieden de gevangenissen bij ons meer comfort. Toch denk ik zomaar dat het volk er best gelukkig mee zal zijn geweest. Ik herinner mij nog als de dag van gisteren dat de bouwplannen van de Bijlmer werden geopenbaard. Dit in de tijd dat Den Uijl wethouder van Amsterdam was. De Bijlmer zou een soort van woonparadijs voor het volk worden. Ruime flats, veel groen en speelruimte voor de kinderen. Het autoverkeer zou niet het langzame verkeer en de spelende kinderen hinderen. Inmiddels is meer dan de helft van de Bijlmer afgebroken en is het nooit geworden zoals men dit op papier had voorgesteld. Toch schijnen er nog tevreden bewoners te bestaan.

Op de terugweg bracht ik een bezoek aan de Grote Bazaar. Deze dateert uit de Byzantijnse tijd toen er op deze plaats reeds een openbare markt was. Mehmet II liet twee overdekte markten bouwen die daarna werden omringd door allerlei werkplaatsen en winkeltjes. Vandaag de dag beslaat de markt 30 ha en is onderverdeeld in 80 straten met 3.500 winkeltjes. In tegenstelling tot de Egyptische bazaar kan je hier alles wat je bedenkt kopen. Hier moest ik sterk denken aan andere overdekte markten zoals de grote overdekte markt van Saigon, tegenwoordig Ho Chi Minh stad . Ook hier kon je uren ronddwalen. Als je erover nadenkt is veel op de wereld hetzelfde of althans vergelijkbaar. We blijven blijkbaar allemaal mensen met dezelfde ideeën.
De grote Bazaar was te druk voor mij. Dus ik probeerde in een redelijk hoog tempo de andere kant te bereiken om mijn weg buiten te vervolgen.

Ik kwam langs een Starbucks en omdat ik onwijze trek in een kop koffie had en de Turkse koffie even niet hoefde begrijp ik nu hoe het systeem van Starbucks werkt. Je plaatst je bestelling bij de kassa, rekent meteen af waarna je naar jouw naam wordt gevraagd die op een beker wordt geschreven die vervolgens aan een personeelslid wordt gegeven dat de beker met de door jouw gewenste vloeistof volgiet. Ooit had ik bij een Starbucks in Engeland ook geprobeerd koffie te krijgen maar daar was duidelijk iets verkeerd gegaan. Ik had waarschijnlijk een beker gepakt die niet voor mij bestemd was omdat het systeem mij niet duidelijk was. Het was er toen zeer druk en ik had net zoals nu een zeldzame trek in koffie. Hoewel het nu ook druk was was ik de derde in de rij en kon ik goed zien hoe het werkte.

Via een tussenstop in mijn hotel ging ik verder naar het Aya Sofiamuseum. Daar stond echter een rij van naar schatting 100 meter, dus dat doe ik dan morgen maar.
















































No comments:

Post a Comment