Metro en andere zaken

Voor vanmorgen had ik een tochtje met de metro in gedachten. In Kiev had men schitterende stations. Lina had mij meegenomen naar het in Kiev diepst liggende metrostation. dit was tegelijkertijd een van de allermooiste. Als je met twee ellenlange trappen deep down under was gekomen dan kwam je in een gang met bogen. De gang zelf was voor mijn gevoel ook wel 300 meter lang. Op iedere boog was een mozaïek aangebracht van kleine steentjes. En onderaan de bogen waar de muren waren die haaks op de perrons stonden waren aan beide kanten hele grote mozaïeken die zo niet de geschiedenis van Rusland dan toch die van de Oekraïne uitbeeldden. Van sommige mozaïeken vertelde Lina mij de geschiedenis. Reuze interessant maar als je alle beeltenissen had moeten verklaren over 2x 300 meter gang en dan na iedere 3 meter 2 mozaïeken dan had je waarschijnlijk een maand nodig. Maar het typeert wel de Russische liefde voor geschiedenis en cultuur. Heel bijzonder.

Omdat ik in de metro van Kiev geen foto's had genomen, meer uit laksheid dan omdat ik geen camera bij mij had besloot ik in Moskou deze omissie te herstellen. Er bestaan hier zelfs speciale tours onder begeleiding van een gids door het metrostelsel. Maar zoals gezegd ik houd niet van begeleide tochtjes. Ik word daar stik nerveus en ongeduldig van. Nee, ik doe dat liever zelf. Dus ik een metrostation in met de metrokaart in mijn handen. Ik bereid mij natuurlijk altijd erg goed voor. Er ontstond alleen een probleem toen ik niet de naam van het station kon ontcijferen en dus op mijn kaart ook niet kon ontdekken waar ik was. En om terug te komen had ik besloten moest ik toch weten waar naartoe terug te keren. Ik vroeg aan een security beambte of hij mij de naam van het station kon vertellen of aanwijzen op de kaart welk station het was. Njet!!! Dan maar naar de kassajuffrouw. Die zou toch wel de naam van het station weten waar zij dagelijks kaartjes verkocht. Mijn verwachtingen van de mensheid zijn te hoog gespannen kwam ik achter. Teleurgesteld liep ik het station maar uit. Ik wist niet waar ik bovengronds terecht was gekomen, maar het was een zeer brede mooie straat die ik besloot af te lopen. En zie daar, al gauw kwam ik langs het Carlton Ritz, waar men wel de moeite had genomen dit in leesbare taal op een bord op de muur te schrijven. Wel, als het er niet had opgestaan dan had ik evengoed wel het vermoeden gehad dat dit een peperduur hotel was. Er stond een Bentley glimmend voor de deur en diverse Audi Quatro's en ook een Audi cabriolet, een Mercedes cabriolet en nog wat van die middenstands autootjes. Ik moest ogenblikkelijk denken aan die keer dat ik met Jimmy naar Londen was. Jimmy wilde daar zilveren bestek kopen uit de periode 1832-1839. In de Silver Vaults. Dit was een bijzondere ervaring. Allemaal kluizen, die tegelijkertijd winkeltjes waren met goud en zilver uitgestald. Jim wilde perse uit deze periode en van dezelfde zilversmid het bestek hebben. Uiteindelijk is hij daarin niet geslaagd. Ik had Mieke een paar dagen van school gehaald en meegenomen. Ook toen al was het niet gemakkelijk je kind voor extra dagen van school te halen. Maar ik had verteld dat ik perse met een klant naar London moest en Mieke daarom mee moest. Wij hadden met Jim in het Savoy hotel on the Sands afgesproken. Ook toen had ik al een klein beetje het idee dat ik daar niet thuis hoorde. Wij gingen in de lounge zitten vanwege Mieke. Maar toen wij na de koffie wat sterkers wilden bestellen kon dit alleen maar in de bar. En daar mocht Mieke natuurlijk als zevenjarige niet mee naartoe. Ik denk zo maar dat dit in het CarltonRitz ook niet mag.

Ik naderde na het hotel en de auto's te hebben bewonderd weer een druk kruispunt. Opeens klonk een snerpend fluitje en stapte een jonge man met een geel hesje om met zijn hand omhoog de straat op om een BMW suv aan te houden. In deze BMW een mooie vrouw. Pikzwart duur gecoiffeerd haar, een zonnebril waar doorheen zij hopelijk wel kon kijken doch ik niet, mooie kleren en verder kon ik niet kijken. Het raampje ging open en zij zei glimlachend wat tegen de man. Ik had geen flauw idee wat zij had misdaan en bleef nieuwsgierig kijken. Zij haalde zo te zien haar rijbewijs uit haar tasje, maar moest vervolgens ook haar autopapieren laten zien. Daarna moest er nog meer getoond worden. Ik keek belangstellend toe. Zij frommelde wat in een portefeuille, haalde er een biljet uit, stopte dat tussen een papier en overhandigde dat aan de man. Op slinkse wijze verborg hij het biljet van 1.000 roebel in zijn handpalm, maar niet slinks genoeg want ik kon het net zien. Dit was dus corruptie in levende lijve. Als volbloed provinciaaltje maakte in mij meteen uit de voeten. Wie weet wat men mij had kunnen verwijten en daarmee een boete of smeergeld laten betalen. Even later op een andere hoek stond een verkeersagent met twee mannen te praten, intussen in een groot boek van alles opschrijvend. De ene man had een rugzak op zijn rug en was waarschijnlijk de voetganger die of door rood licht was gelopen of hij was het slachtoffer van de man in een geschaafd en gebutst opeltje die hem als voetganger geen voorrang had gegeven. Ik was net te laat aan komen lopen om te zien wat er was gebeurd. Maar na drie dagen Moskou drong opeens tot mij door dat overal politie en veiligheidsmensen zijn. Dat zal ook wel met de omgeving te maken hebben. Hier gebeurt het allemaal en er lopen mensen rond bij wie wel wat te halen valt. Het is hier in deze omgeving net de PC Hooft maar dan 100 keer groter.

Ik zal dus niet de metro van Moskou van binnen zien. Maar ik heb deze in Kiev gezien en bewonderd.

Ik heb nog uren te gaan voordat ik word opgepikt om naar de trein te gaan om de reis van vier dagen naar Irkutks te maken. Dat wordt dus vier dagen radiostilte.