Sunday, May 12, 2013

Mogelijkheden voor de gehandicapten in de Oekraïne, 13 mei 2013


Waar ik tot Odessa vaak heb gemopperd over de toestand van de stations in de voormalige Oostbloklanden ben ik er nog niet aan toegekomen te vertellen over het schitterende station van Odessa. Aangezien ik met het vliegtuig naar deze plaats ben gereisd was dit dan ook niet mijn eerste binnenkomst in dit land. Ik zag het pas toen ik op de dag van vertrek 's morgens poolshoogte ging nemen. Het lag inderdaad vlakbij mijn hotel. Het probleem leek echter hoe bepakt en bezakt 's avonds de zeer drukke brede straten en pleinen over te steken. Vooral bij het immense wat ik dan maar het stationsplein zal noemen was geen voetgangerslicht te bekennen. Ik moest dan maar heel goed uitkijken en mij niet te pletter laten rijden. Toch was de directe route naar het station mij te griezelig. Ik liep een stuk door om wat minder brede straten over te hoeven steken. Uiteindelijk bereikte ik bezweet maar ongedeerd het werkelijk qua architectuur schitterende station. Op het vertrektijdenbord was mijn trein van 22.50 uur al aangekondigd. Alles klopte dus en mijn trein reed vermoedelijk op tijd. Dan nog maar een dagje lekker genieten. Ik stapte het station uit en stond te puzzelen hoe weer over te steken. Ik heb al verteld dat de automobilisten de straten als een circuit gebruiken. 's Nachts in bed hoorde ik ook geluiden waarbij vergeleken het circuit in Zandvoort tijdens de Grand Prix geluidsarm is. Opeens zag ik een trap onder de grond verdwijnen. Het bleek een voetgangerstunnel onder de weg te zijn. Vooruit dan maar, ik wilde uiteindelijk nog wat meer van de wereld zien. Na deze tunnel zag ik toen ik weer bovengronds kwam een tweede tunnel onder een andere straat. Ook deze, omdat ik nog niet levensmoe ben, maar genomen. Maar wat heet levensmoe? De trappen waren zeer steil en uiteraard geen roltrap te bekennen. Dat is voor watjes. Voor wat? Ja je weet wel, die mensen die niet kunnen traplopen. Oh, die! Jawel. Ik had nu geen bagage bij me en 's avonds zou ik wel weer zien. Ik heb het dus gezien en natuurlijk gered want ik ben geen watje.

Over het station in Kyiv heb ik eerder al geschreven. Vooral over de immense trappen, waarbij de Potemkintrappen bij wijze van spreken nog kleine jongens waren. En ook hier geen lift of roltrap, behalve die ene die niet werkte te bekennen. Ik sprak hier gisteren met Lina over. Zij vertelde dat men in de Oekraïense steden zo weinig bejaarden en gehandicapten ziet omdat er praktisch geen voorzieningen zijn. Daar deed men als communist niets voor. Bejaarden en gehandicapten zijn immers de nuttelozen van de maatschappij.

Men heeft vorig jaar in de Oekraïne nog even gedacht over het aanbrengen van Engelse bordjes in de metro en op andere toeristische plekken. Dit in het kader van de Europese voetbalkampioenschappen. Hier en daar is dit ook gedaan, maar niet overal. En mijn grootspraak over het cyrillisch alfabet kun je ook wel weer vergeten want er is weinig blijven hangen. Voor jonge mensen in deze Engelstalige maatschappij is het extra moeilijk want die moeten als kind niet alleen het cyrillisch alfabet leren maar willen ze ook andere talen beheersen dan moeten ze ook het Latijns alfabet kennen. Computers hier werken op het cyrillisch alfabet. Het merkwaardige is, dat ik mij dit nooit eerder heb gerealiseerd. Mijn studenten in Kiev leverden hun werkstukken toch gewoon in het Engels in. Ook in Macedonië heb ik nooit aan dit alfabet gedacht. Ik ben eigenlijk benieuwd wat mijn kinderen nog beheersen van het Griekse schrift. Dat hebben zij toen zij op het Gymnasium zaten toch ook moeten leren. Maar als je jong bent leer je gemakkelijk.

Hoewel ik niets op het hotel heb aan te merken vind ik de ligging toch waardeloos. Lina bracht mij gisteren thuis en ik moest voor de derde keer de eindeloze trap omhoog. Dit is bovendien een trap met ongelijke, ingesleten en kapotte treden. Dit beneemt mij ook een klein beetje de lust om naar het Kurbah Centre te gaan. Maar ik wil toch eigenlijk ook heel graag Oleksander weer ontmoeten.



No comments:

Post a Comment