Odessa dag II

Als je wordt uitgelegd waar het allemaal gebeurt en hoe er te komen dan loop je waarschijnlijk door een van de mooiste straten en raakt bijna euforisch. Vanmorgen nam ik een andere route. Door een minder mooie straat met zichtbaar verval. Maar er stonden wel overal bomen en dat maakte alles goed. Uiteindelijk zijn de stadjes en dorpjes in de Provence ook niet allemaal in topconditie. En uiteraard doen alle bomen mij natuurlijk ook aan de Provence denken. Ik liep door een groot park naar een soort van Tivoli. Een reuzerad met wat ander kermisspul. Het was overal doodstil. Maar dat kwam misschien omdat het nog erg vroeg was.

Langs het water verder gelopen richting Potemkintrappen. Dat was verder dan ik had ingeschat. Het bleef overal rustig. Ik kwam langs een monument waar duizenden bloemen lagen en soldaten nog de wacht hielden. Dit had waarschijnlijk alles met gisteren te maken. Ook bij ons zie je na 4 mei tal van kransen en bloemen. Er was gisterenavond trouwens een mooi vuurwerk dat ik vanaf de 11e verdieping heel goed kon zien. Ik zat er naar te kijken intussen denkend aan het vuurwerk dat ik een jaar of 10 geleden bij de schoonfamilie van Hans in Marseille heb gezien op 14 Juillet. Maurice en France hadden toen nog een flat aan de haven van Marseille en wij zaten op hun balkon letterlijk eerste rang. Dat gevoel had ik gisterenavond weer. Het is niet alleen fysiek een reis over de wereld die ik maak maar psychisch ook een wereldreis door mijn herinneringen. Dit is niet belastend, in tegendeel het geeft mij rust.

Na flink doorwandelen en regelmatig op de kaart kijkend bereikte ik de trappen aan de onderkant. Omhoog kijkend leek er geen einde aan te komen. De funiculaire stond te lonken. Maar als ik deze trappen zou weten te beklimmen dan had ik appeltaart verdiend, vond ik zelf. Dus met de benenwagen omhoog. Het waren 10 segmenten van ieder 20 treden. 200 in totaal. Ik heb het gehaald. Niet op mijn sloffen, maar toch probleemloos. Ik kan nu mijn volgende afspraak met mijn longarts afzeggen en al dat gezeur over hartklachten moet nu eindelijk eens afgelopen zijn. Ik lijk wel een hypochonder. Ik bleef wel vinden dat ik recht had op een beloning, dus op naar hetzelfde restaurant op het zelfde terras als gisteren. De appeltaart duurt wel een half uur sprak het meisje. Al duurt het een dag antwoordde ik. Het is vakantie, ik heb de tijd en ik wil voor deze taart wel een week wachten. Even later kwam ze verontschuldigend terug. Wij hebben geen vanille-ijs meer, maar wel pecanijs. Ik vertelde dat het mij niet om het ijs was te doen, maar om de vers gebakken appeltaart.

Een uur lang heb ik zitten genieten. Van de rust en de mensen om mij heen. Wat ik overal opvallend vind is dat iedereen met zijn mobiel loopt te bellen of anderszins. Naast mij gingen vier jonge mensen zitten. Een jonge vrouw die over 5 dagen haar kind leek te krijgen met drie jonge mannen. Ze gingen aan het tafeltje zitten en als op commando kwamen vier telefoons tevoorschijn en begon iedereen te sms-en of te telefoneren. Achter mij zat een ouder stel. Zij zat te bellen en hij verveeld voor zich uit te staren. Toen zij uit gebeld was bleef zij met haar telefoon bezig. Dat is het heerlijke van alleen op stap. Je hoeft je niet te ergeren dat je partner zijn telefoon belangrijker vindt dan jou. Het gebeurt mij vaak genoeg in gezelschap dat de telefoon belangrijker is dan de aanwezige mensen. Dit wordt waarschijnlijk ouderwets gevonden, maar ik blijf het irritant vinden.

Ik liep de richting uit naar wat in deze wijk de leukste straat wordt gevonden. Hij ligt langs het stadspark en is gedeeltelijk voor het autoverkeer afgesloten. Het is dan ook terras wat de klok slaat. Er was een heel mooi gebouw dat ik typeerde als renaissance stijl. Quasi, of echt, dat is niet vreselijk belangrijk. Waar het om gaat is dat ik van de gebouwen geniet vanwege hun architectuur.

Bij het operagebouw nog een half uurtje bij de fontein gezeten. Er waren tientallen kinderen in en rond het water aan het spelen. Waarschijnlijk een schoolreisje. Mooie meisjes werden door hun lovers op de foto gezet. Veelal poserend als echte filmsterren. Het leven als in een mooie Italiaanse film.