Ruben en Julian

Ik had net mijn transsib reisverslag op internet gezet toen ik het vreselijke nieuws over de twee jongetjes las. Ik ben er sinds hun vermissing in gedachten dagelijks mee bezig geweest en kan nu alleen maar aan de moeder denken. Zij gaat voor de rest van haar leven vermoedelijk geestelijk door een hel. Een paar dagen geleden in de Volkskrant een stuk van een psycholoog gelezen die verklaarde dat het waarschijnlijk de bedoeling van de vader is geweest om de moeder op de hardst mogelijke manier te treffen. Dat is hem dan gelukt. Niet alleen bij de moeder maar bij talloze anderen ook die deze gruwelstorie hebben gevolgd. Vanwege de berichten en foto's op internet en met name facebook was heel Nederland er direct bij betrokken en is de impact van deze meedogenloze moord zo groot. Moord op je eigen kinderen om de moeder te kwetsen. Hoe gestoord kan een mens zijn? Gestoorder dan dat je je ooit kunt voorstellen, ondanks de dagelijkse ellende waarmee je via de media wordt geconfronteerd kan het altijd nog een tikje erger. En nu wordt er weer gekeken of de hulpverlenende instanties tekort zijn geschoten. Maar hoe kan je dit aan zien komen?