Granville Market Vancouver

Met het pontje vandaag naar Granville Public Market. Schijnt vergelijkbaar te zijn met Pike place in Seattle. Doch zoals reeds uiteen gezet was Seattle toch een beetje te ver. Granville was heel leuk. Hoewel het niet echt een eiland is, volgens mij slechts een schiereiland gaf het toch een idee van een eiland. Naast de grote overdekte markt waren er tientallen alternatieve bedrijfjes op deze plek. Het was vrij warm weer maar geen zon. Dus prima uit te houden. Veel lekkers en bijna alles was organisch en de kant en klaar producten waren meestal hand made. Ik heb genoten van een mushroom pot. Heerlijk!

Al etende werd ik aangesproken door een vrouw die naast mij kwam zitten en vroeg of wat ik had lekker was. Ik beaamde het enthousiast met volle mond. We raakten aan de praat. Hoewel zij niet op mijn vraag antwoord gaf denk ik dat er Japans bloed door haar aderen stroomde. Zij was die morgen uit Hawaï in Vancouver gearriveerd. Met de boot. Na enig doorvragen bleek zij een van die zeldzame personen te zijn die een hut op een cruiseschip huren en daar zo niet de rest van hun leven dan toch wel enige tijd doorbrengen. Zij worden perfect verzorgd en zien onderwijl nog wat van de wereld. Ooit las ik in een magazine daarover een artikel en besloot dat mij dat ook wel leek. Huis verkopen en dan voor de rest van mijn leven op een cruiseschip over de wereld. Is weer eens wat anders dan een trein. Toch kon je in the coast starlight, de trein tussen Los Angeles en Seattle ook naar de bioscoop in de theatre wagon. En in de Indian Pacific in Australië werd er via de geluidsinstallatie om bridgers in de lounge gevraagd. 

Deze  vrouw vertelde dat ze altijd van plan was geweest na haar pensionering veel te reizen. Zij had tot naar 68ste, vijf jaar geleden heel hard gewerkt in energie verslindende banen, goed verdiend en verlangend uit gekeken naar het moment van reizen. Zij had dat echter te lang uitgesteld want na haar 68ste kreeg ze twee hartinfarcten en toen was niet opeens het werken over maar het reizen verdiende ook enige aanpassing. Wat mij betreft had ze voor een perfecte aanpassing gezorgd. Ze vertelde over Petersburg, Rome, Israël en zo nog wat plaatsen die ze al varend had bezocht. Voor Italië had ze speciaal Italiaans geleerd om zich in ieder geval min of meer verstaanbaar te maken. In Petersburg was het haar overkomen dat ze de weg naar het schip terug kwijt was en niemand kon of wilde haar helpen omdat men zogenaamd geen Engels sprak. Ik herinner mij het verhaal van Olexander nog en mijn eigen ervaring in de trein naar Irkutsk. 

Toen ik haar vertelde waar ik mee bezig was werd ze heel enthousiast en zei dat ik dit toch vooral moest blijven doen. Zij had spijt er niet mee begonnen te zijn toen ze nog jong was. Ik vroeg mij af wat voor idee zij van mijn leeftijd had. Ik was toen nog niet bij de kapper geweest met wie ik een afspraak had gemaakt op weg naar Granville Island. Om mijzelf verder nog op te laten knappen kwam daar ook meteen een afspraak voor een facial bij. In mijn hotel bevindt zich een Spa. Daar kunnen ze mij wel  even een lekkere gezichtsbehandeling geven, dacht ik. Nou, niet alleen dat maar nog veel meer. Bij het arrangement hoorde ook nog een whirlpool en een lichte lunch. Dat laatste sprak mij wel aan doch voor het eerste had ik geen tijd. Ik kreeg een kluisje toegewezen voor mijn spullen en een badjas en slippers om mij in de openbare ruimtes te kunnen bewegen. Dat was mooi maar niet helemaal wat ik met een facial had bedoeld. Ik probeerde dat ook uit te leggen en bovendien duidelijk te maken dat ik ook nog een afspraak met de kapper had, maar ja, dit was nu eenmaal het programma. De massage was heerlijk evenals de lichte lunch. Nu op naar de kapper, een paar blokken verder in de straat. Vanmorgen was er een meisje aanwezig met haar armen vol tatoeages en diverse ringen en stekers door haar lippen en met pikzwart haar. Ik dacht er verder niet over na en mijn afspraak werd in een dik boek genoteerd. Nadat ik mij vanmiddag had aangemeld bleken de meeste van haar collega's er zo bij te lopen. En ook haar mannelijke collega's waren punk apres la lettre. Het was een van haar mannelijke collega's die mij hielp. Het was duidelijk een kinky business en ik loop er nu ook bij als een overjarige punk. De andere mannelijke kapper kirde van plezier toen ik van de stoel opstond, "Goh, wat ben jij erop vooruit gegaan."

Volgens mij was hij homo. Ik durf er niet aan te denken hoe ik er voorheen uitzag. Momenteel is het echter kinky. Nog nooit heb ik zo'n hoofd gehad.

Twinkle Twinkle little star how I wonder what you are

ÍHet weer is somber hier in Vancouver. Dat nodigt niet uit het water op te gaan, ondanks dat het toch 20 graden is. Ik besloot naar Granville Island te wandelen. Helaas nam ik de verkeerde brug en kwam zonder het te weten in Vanier Park terecht. Ik dacht nog een seconde dat het vreemd was geen markt aan te treffen want dat was mijn doel, maar ik wist ook niet of deze markt er iedere dag was. Je bent vreemd in een stad en je moet, meestal te voet, alles zelf ontdekken. Natuurlijk met informatie van internet en de plaatselijke plattegronden maar dan nog kom je niet alles te weten. Ik had het advies gekregen naar Pike Market te gaan. Dat is een vismarkt waar men zijn ogen schijnt uit te kijken. Niet alleen vis wordt er verkocht maar andere voedselproducten ook. En alles schijnt bij wijze van spreken zo van het land of uit de zee te komen. Klonk aantrekkelijk dus toch maar even opzoeken waar deze markt was. Op de plattegrond van Vancouver kwam ik er niet uit. Dan maar even googlen. Na stug doorlezen drong het tot mij door dat Pike Market zich in Seatle bevindt terwijl ik in Vancouver verblijf. Voor Amerikanen en Canadezen liggen deze twee plaatsen naast elkaar. Wat geografisch ook wel het geval is, maar midden in de nacht over de snelweg zonder oponthoud behalve aan de grens had de buschauffeur toch ruim drie uur nodig voordat hij van Seatle in Vancouver arriveerde. Lang geleden reed ik van Overveen naar mijn oma in Heerlen in twee en half/drie uur. En dat betekende voor mij een dagtrip. Zo van kijk mij eens ik ga helemaal naar Heerlen. Dat maakte vroeger het leven toch spannender. Veel dingen waren een uitdaging. Nu reis ik over de wereld en verwonder mij nergens meer over. Ik heb het reizen per trein altijd als een langzame wijze van je verplaatsen beschouwd. Maar dan nog zit je in vier dagen van Los Angeles in Canada.

Ik was dus ondanks het positieve advies niet van plan om een reis van zes uur te maken om naar een vismarkt te gaan. Dan liever de public Market op Granville Island maar bezichtigen. Deze kwam ik dus niet tegen maar wel een bordje met een verwijzing naar het planetarium. En daar had ik nou net zin in. Het heelal heeft altijd een zekere fascinatie voor mij gehad. In de tijd dat ik nog EEG laborante van beroep was had ik een chef die niet alleen veel science fiction las maar ook heel goed op de hoogte was van het sterrenstelsel. Vaak spraken wij tijdens de koffie- en theepauze over interessante SF boeken maar ook over het heelal. Helaas is deze kennis totaal bij mij weggezakt maar ik ben wel nog steeds geïnteresseerd. Alleen niet meer in SF boeken. Dat is het enorme voordeel van jong zijn. Je staat voor alles open en bent niet alleen leergierig maar je kunt in het begin ook veel onthouden.

Ik kwam net op tijd binnen voor de aanvang van de lezing. Deze duurde 45 minuten en was bijzonder interessant. Er zaten heel veel kinderen in de zaal en er werd op het niveau van lagere school leerlingen  uitleg gegeven. Ik kon het dus ook een beetje volgen. Maar wat beschikten deze kinderen over veel kennis van ons zonnestelsel en de sterrenstelsels om ons heen. Of zij zitten dagelijks in het planetarium, of zij krijgen lessen op school over het heelal. Hele kleintjes die precies wisten hoeveel manen Mars en Saturnus hebben en dat Venus en Mercurius er geen hebben. Ze wisten de buitenplaneten te benoemen en ook waar deze uit bestonden. Ze kenden de plaats en de namen van de planeten op hun duimpje. Ook wisten ze dat Pluto niet meer tot de planeten wordt gerekend maar evenals onder andere Eris en Ceres als dwergplaneet wordt aangemerkt. Van alle kanten uit de donkere zaal klonken heldere stemmetjes met antwoorden op voor mij moeilijke vragen. Het was weer een waardevolle belevenis. Niet alleen werd mijn kennis van het zonnestelsel en over de grote en de kleine beer aangevuld, het werd mij nu ook duidelijk dat ik via de steelpan verder de contouren van de grote beer kon volgen. En de steelpan is niet moeilijk te ontdekken aan de nachtelijke sterrenhemel. In de grote beer bevinden zich veel melkwegstelsels. Ook iets dat ik niet wist. Evenals  de naam van de heldere ster die je aan de avondhemel ziet, de Sirius. De kinderen kenden deze naam precies. En hoewel ik in de winter graag naar deze ster kijk was ik er nog nooit toegekomen zijn naam op te zoeken.

Misschien weten de kinderen in Nederland tegenwoordig ook zoveel over sterrenstelsels en ons zonnestelsel. Ik kan mij niet herinneren dat wij hierover vroeger uitgebreid les kregen. En ik vind het nog steeds leuker dan boekhouden.

Als ik mij nu voorneem morgen beter op te letten dan kan ik misschien naar Grandville Island. Er varen ook ponten naartoe. Dat is dan twee in een. Het wordt nog een drukke dag voordat ik voor vier dagen in de trein stap.

Mochten er mensen zijn die denken ach die stakker leeft nu al twee maanden in ongezellige hotelkamertjes of in claustrofobie bevorderende treincoupés dan kun je aan de foto's hierbij zien dat niemand medelijden hoeft te hebben. Ik heb het hier prima en mijn eigen eten smaakte ook bijzonder goed.

 Het planetarium in Vancouver.

Mijn zitkamer

Mijn eet- en werkgedeelte

Mijn keukentje

Mijn slaapkamer

Zo slecht heb ik het dus niet.

Sleepless in Seatle

Ik arriveerde in Seattle en meteen moest ik aan deze film met Tom Hanks en Meg Ryan denken. Een tear jerker  van Nora Ephrom. De film gaat over een weduwnaar met een zoontje dat een radioprogramma, sleepless in Seattle belt om een vriendin voor zijn vader te vinden. Ik heb deze film diverse malen gezien en vooral op momenten dat ik niet zo lekker in mijn vel zat.

Seattle bij avond is mooi. De stad ligt aan water en alle steden die aan water liggen zijn 's avonds mooi. De duizenden lichtjes die hun licht ook in het water weerschijnen zodat het nog feeërieker wordt. Zelfs een krottenwijk aan het water ziet er 's nachts als alle lichtjes branden nog mooi uit.

In Seattle snel het station uit want de trein had nog steeds vertraging. Weliswaar geen drie uur meer maar toch wel meer dan een uur. Alle stops om de benen te strekken en rond te kijken waren ingekort en tussen Portland en Seattle had de machinist er de spurt ingezet om nog weer wat van de verloren tijd in te halen. Ondanks de verzekering dat mijn busdienst naar Vancouver gegarandeerd was wilde ik toch eerst de bus zien voordat ik het geloofde. De bus stond er en met negen man gingen wij op pad richting Canada. Bij de grens moesten wij er allemaal met onze bagage uit. Bij mij ging alles snel. Men is blijkbaar niet in een overjarige vrouw geïnteresseerd. Er was echter een jonge vrouw met rugzak die ergens mee naar toe moest en vrij lang weg bleef. Hoewel ik zeer nieuwsgierig was naar de reden hield ik toch mijn mond. Ik had zojuist een woordenwisseling met de chauffeur gehad omdat ik van mening was dat Amtrak diende te zorgen dat ik op dit tijdstip van de nacht - wij zouden om twee uur arriveren - niet meer met de taxi hoefde maar dat de bus mij bij mijn hotel zou afzetten zoals ook in SF was gebeurd. De buschauffeur had hier heel andere gedachten over die ik een paar minuten later toen ik weer tot rust was gekomen wel kon begrijpen. 

Inderdaad legde hij om even na tweeën bij het station van Vancouver aan waar ook nog taxi's stonden te wachten. Ik was als haantje de voorste natuurlijk weer als eerste bij een taxi en noemde de naam van mijn hotel. Toen ik vertelde uit Holland te komen was het helemaal een fijn contact want zijn vrouw kwam uit Apeldoorn. Weliswaar was zij met naar ouders op eenjarige leeftijd naar Canada vertrokken maar zij voelde zich nog altijd zeer bij Nederland betrokken en sprak zelfs een beetje Nederlands. Zij waren al twee keer op bezoek in ons land geweest en hij vond het er fantastisch. Kijk, dat doet je als chagrijnige Nederlandse toch weer goed. Iets monterder stapte ik het hotel binnen om mij aan te melden. Had met de receptionist nog een aangename conversatie en ging met de lift naar 25 hoog. Ik opende mijn kamerdeur en liep bijna de keuken binnen. Ik deed het licht aan en er kwam een zit- eetkamer tevoorschijn die bijna de afmetingen van die van Dubai had. Nu moest ik nog op zoek naar mijn slaapkamer, nadat de enige gesloten deur die van de badkamer bleek  te zijn. De slaapkamer vond ik redelijk snel en daar bleek een bed te staan waarin  je gemakkelijk met z'n vieren kunt liggen. Ik zal dat niet voorstellen want na de enerverende afgelopen twee dagen heb ik deze ruimte zelf  nodig. Was ik niet zo moe dan ging ik de straat op om drie anderen te zoeken die ik dan naar mijn riante appartement meeneem. Ik blijf hier drie nachten en ik kan nu zelf gaan koken.Lijkt mij na al die maanden ook wel weer lekker. De whisky smaakt mij goed en ik ben geestelijk weer helemaal bij de pinken. Ik zit aan een bureau aan het raam met uitzicht vanaf de 25ste verdieping en bij nacht is dat een fantastisch zicht. 

Het leven is verrukkelijk. 

Sense of place and time.

Nu ik het meeste van mijn reis heb afgelegd wordt het tijd eens na te denken over een en ander. Ik realiseer mij dat eigenlijk ieder land zijn eigen landschap kende. In Hongarije de poesta's, Siberië de eindeloze berkenbossen, Mongolië de steppen, China de afgetopte bergen, Australië de kale rode vlakten en bergen maar toch ook in het zuiden veel vruchtbare en groene gebieden. Daar wordt het graan geteeld. Australië is een van de grootste graanproducenten van de wereld. En dan nu Californië. Vanaf LA was het een fantastische tocht langs de Pacific. Met enerzijds de bergen en links het water. Een paar jaar geleden reisde ik met de trein van Nice naar Marseille. Langs de Middellandse zee en de Alpes Maritiemes. Ik vond het op dat moment de mooiste tocht die ik ooit had gemaakt. Met volle teugen genoot ik van het fantastische uitzicht. Je zou dan denken dat de tocht vanaf LA vergelijkbaar was met die in zuid Frankrijk. In de omschrijving is het ook zo. Links het water, rechts de bergen. Maar je ziet meteen dat dit niet zuid Frankrijk is. Waaraan, vraagt de geïnteresseerde. Het is waarschijnlijk de vegetatie en de vorm van de bergen. Je moet het met eigen ogen zien om te ontdekken dat het twee verschillende werelden zijn. Later verdween de zee en keek je uit op wijn- en boomgaarden. Weer later werd het landschap kaal, maar ook weer op zijn eigen manier. 

Nadat ik vanmorgen mijn gordijnen open trok zag ik grijze mist en regen op de ramen. Het landschap is  helemaal veranderd. Hoge bergen met dennenbossen. De bergen zijn nu verdwenen maar de dennenbomen zijn in intensiteit toegenomen. Ik vroeg de parlour beheerder waar wij ons bevonden. Het is nog steeds Californië maar we naderen Oregon met rasse schreden. De eerste bergen met sneeuw heb ik al gezien. Het is zo totaal anders dan wat ik in Australië heb gezien dat het bijna bevreemdend werkt. Dat heeft waarschijnlijk ook met de tijd te maken. Ik zie zoveel verschillende dingen in relatief zo korte tijd dat ik bijna het gevoel van tijd ben kwijt geraakt. Soms weet ik zonder na te denken welke dag het is, maar er zijn ook  momenten dat ik voor alle zekerheid even op mijn agenda spiek. Tijd wordt helemaal een moeilijk begrip wanneer er veel dagen tussen zitten met tijd verschillen. 19 Juni bleek achteraf voor mij een klap te zijn. Mijn lichaam begreep het allemaal niet meer en mijn geest dus ook niet. Dit was een vervreemding van plaats en tijd. Ik arriveerde in LA waarvan ik toegeef niet te houden, maar ik ben eerlijk gezegd helemaal niet het hotel uit geweest. Ik moet in mijn aantekeningen opzoeken wat er die dag is gebeurd. Ik zal geslapen hebben want ik arriveerde vroeg in de morgen in Amerika. Een gevoel voor plaats en tijd bestond voor mij niet meer. Ik zat opgesloten in mijzelf en was niet meer in staat deel uit te maken van mijn omgeving. Plaats en tijd bestonden uitsluitend uit mijn eigen lichaam en geest. Het was een vreemde doch geen vervelende ervaring. Normaal gesproken leef ik intens met mijn omgeving mee. Ik geniet ervan mensen te observeren en ik laat mij opnemen door het landschap. Vooral door bomen. Ik heb wat met bomen. Soms kan ik er bijna verliefd op worden zo mooi vind ik ze. Dat zal wel door de naam komen want er is nog een Irene die gek is met bomen. Het mooie is dat ze op ieder continent  verschillend zijn. In een woestijnlandschap opeens een boom te zien geeft mij een echte kick. Van alle foto's die ik heb gemaakt staan op bijna 90% bomen. Bomen en hoge gebouwen. Daar heb ik ook wat mee. Ik kan lyrisch worden van een in mijn ogen architectonisch schitterend gebouw. Staan er dan ook nog bomen bij dan voel ik mij volmaakt één met mijn omgeving. Schoonheid door mensen gecreëerd tezamen met natuurlijke schoonheid. Zo hoort het te zijn. De mens dient respectvol met de aarde om te gaan. Daartoe behoort voor mij ook het met respect bebouwen van beschikbare grond. Ik was in Boekarest echt boos toen ik die verschrikkelijke gebouwen zag. Ik voelde mij er letterlijk door aangevallen en ik kon mij niet verweren. Dat was nog het meest beangstigend. Op die manier ga je niet met je omgeving om. Het is echter allemaal een kwestie van geld. Geen geld geen mooie gebouwen. Waarom lukt het het ene land wel iets van de grond te krijgen en het andere land niet? Ooit behoorde Maleisië tot de armste landen van de wereld. Als je nu in Kuala Lumpur kijkt weet je niet wat je ziet. Niet alleen in het centrum heeft men mooie gebouwen neer gezet, maar ook de voorsteden zien er keurig verzorgd uit. Het land heeft zich onder andere gestort op de productie van palmolie. Dit zal ongetwijfeld ten koste zijn gegaan van jungle. Palmbomen verpesten voor mij niet het landschap en horen thuis in een land als Maleisië. Voor Singapore geldt nog veel sterker het respect dat men bij de opbouw van deze stadstaat na de onafhankelijkheid van Engeland voor de omgeving heeft getoond. Gisteren op de terugweg van Sacramento naar Emeryville vertelde de man die naar Dubai ging over het verbod dat in Singapore op de verkoop van kauwgum geldt. Ik kon dit tot ongeloof van de Amerikaanse dame alleen maar bevestigen. Stom verbaasd was ze en ik denk eerlijk gezegd dat ze ons niet geloofde. In een land waar de bevolking hysterisch wordt wanneer men zelfs maar een verbod op de verkoop van wapens in de mond durft te nemen is een verbod op de verkoop van hun eveneens zeer geliefde Chewing gum ondenkbaar. Ik vind wel dat de Amerikanen soms zorgvuldiger met hun omgeving omgaan dan de mensen in Europa. Velen zie je bezig met het schoonvegen van hun straatje. En in de winkels en op stations is men constant bezig vloeren te dweilen. Als er in Nederland een plastic zakje of stuk papier weg waait is er niemand die er achter aan gaat. Hoe vaak men tegen mij niet zegt och laat toch gaan wanneer ik achter een wegwaaiend stuk plastic aan ren is niet te tellen. Wanneer je je realiseert dat in de grote oceaan een stuk zee zo groot als Europa bedekt is met plastic dan schrik je je toch kapot. Door zeestroming wordt al het plastic afval daar naartoe gedreven. Er is tot op heden nog geen land dat zich inspant hier wat aan te doen. Je kunt het niet een bepaald land aanrekenen dus geen enkel land voelt zich verantwoordelijk en al die kostbare internationale organisaties voelen zich evenmin aangesproken hiervoor een oplossing aan te dragen. Unicef is wel bezig met een actie tegen vrouwen- en kinderhandel wat in mijn ogen primair is, maar aandacht voor de  vervuiling is toch ook dringend nodig. Het tegengaan van vervuiling en daarmee respect tonend voor de omgeving waarin je leeft begint bij jezelf. Denk niet als je wat laat vallen och laat maar liggen, maar raap het op.

Gevoel voor plaats en tijd. Beide zijn een gift waar je zorgvuldig mee dient om te gaan. Waar de plaats natuur betreft maar ook waar de natuur bebouwd wordt dient respect te worden getoond. Naarmate er minder respect is zal er ook minder tijd zijn totdat we de aarde hebben vernietigd. 

San Francisco------- Vancouver

You're so stupid. You're such an asshole. Unbelievable. 

Ja, zo kan het wel weer. Ik heb het toch uiteindelijk tot San Francisco zonder kleerscheuren gered. Ja en toen was het ook over, wereldreizigster van het jaar nul. Zelfs met een brilletje op kun je nog niet lezen wat er staat. Hum........

Er was een kaartje bij de reispapieren voor de Amtrakbus van de Ferrybuilding tussen pier 1 en 2 naar Emeryville waar ik mijn treinreis richting Vancouver kon vervolgen. Het had nog een tijdje zoekwerk op internet gekost voordat ik er achter kwam wat met San Francisco Ferry werd bedoeld. Ik bedoel, er zijn zoveel ferry's op Embarcadero Street dat ik toch wel precies wilde weten waar ik geacht werd de bus te pakken. Op de heenreis had de bus bij pier 39 gestopt en voor alle zekerheid had ik de chauffeur gevraagd of ik mij hier ook moest melden voor de tocht naar Emeryville. Hij had hierop bevestigend geantwoord. Maar aangezien ik iemand ben van check en doublecheck was het mij opgevallen of juist niet dat er geen bordje was met Amtrak. Vandaar mijn zoektocht op internet wat veel tijd kostte. Niet het zoeken zelf want ik kwam al gauw bij iemand op internet die zich afvroeg hoe van Union Square naar de Amtrakbushalte bij pier 1 en 2 te komen. Dit was precies hetgeen ik ook moest doen. Dat kan dus lopend, want dat had ik al een paar keer gedaan, echter zonder bagage. Er waren tientallen suggesties van mensen die de vragensteller op weg wilden helpen. De antwoorden maakten mij echter niet geruster dat het een fluitje van een cent zou zijn. Velen suggereerden dat de afstand te klein was voor een taxirit. De meeste taxi's nemen voor zo'n kort ritje geen klanten aan. Oei, dat was een risico dat ik liever niet wilde lopen. En zelf lopen met alle  bagage en toch wel wat hoogteverschillen te overbruggen op weg er naartoe vond ik ook niet aantrekkelijk. Bovendien wat te doen als de bus vertraging had in de ochtendspits. Ik ging er niet van uit dat de trein zou wachten. Er zaten maar 19 minuten tussen de aankomst van de bus en het vertrek van de trein. Zo zat ik tijdenlang te puzzelen wat te doen. Uiteindelijk ging ik met een opgelucht gevoel slapen nadat ik de beslissing had genomen een taxi naar Emeryville te nemen. Alle problemen opgelost. En geen zorgen dat de bus niet op tijd zou zijn. Het hotel vroeg $ 75 voor het gebruik van de limousine. Voor een eenvoudig meisje als ik is echter een yellow cab meer dan voldoende. Ik stapte tevreden in bij een chauffeur die de zeventig ruimschoots was gepasseerd maar op zijn Amerikaans weer heel aardig was. Zijn vrouw belde nog onderweg om verslag te doen van de situatie van een van hun huisdieren. Belangstellend als altijd vroeg ik naar de aard van het huisdier. Het ging om een kat. Het echtpaar had de afgelopen tijd al wat katten wegens vergiftiging verloren en ook deze stakker was vergiftigd en momenteel onder behandeling om er weer bovenop te komen. Ik vroeg of boze buren de beesten vergiftigen maar daar kon niet een 100% positief antwoord op worden gegeven hoewel de verdenking groot was. Maar men wist het niet. En uiteraard was het op dit moment het belangrijkste dat het beestje er weer bovenop zou komen. Ik beaamde dat.

Zoals gebruikelijk was ik ruim op tijd op het station. De wachtkamer was voller dan ik had verwacht. Ik kan echter niet verklaren waarom ik minder mensen had verwacht want er zullen toch ook wel veel zijn die vanaf SF naar Seatle of Vancouver willen. Na een kwartiertje bleek dat er een trein richting Chicago binnen kwam waar iedereen instapte. De trein 714 van 10.07 had vertraging. Ik moet met de trein nummer 14 naar Seatle, maar misschien staat die 7 voor wat anders of lees ik de elektronische cijfers niet goed en is de 7 eenT. Dat zou toch heel goed kunnen, niet waar. Och en 10 minuten vertraging maakte mij op een reis van twee dagen niets uit. Wel vond ik het merkwaardig dat op mijn ticket stond dat de trein om 10.04 zou vertrekken en op het bord stond 10.07. Nou ja, Amerikanen hè. Dit volk is zeker in Californië niet zo treinminded. Mijn vooroordelen zullen mij ondanks al mijn goede voornemens nooit los laten, ben ik bang.

De trein kwam en het was een kleintje waar ik geen sleepers kon ontdekken. Ik vroeg aan een vrouwelijke Amtrak employee of dit de trein naar Seatle was. "No love, this train is going to Sacramento." Oei, hoe kan dat. "Your train is leaving tonight" zei ze nadat ze mijn kaartje had bestudeerd. Mijn broek zakte naar beneden. Inderdaad 10.04 pm. Ach, sprak ze troostend dit overkomt veel mensen. Toch een beetje een schrale troost. Ik liep naar het kaartjes loket en vroeg of ze hier bagageopslagruimte hebben terwijl ik mijn probleem uiteen zette. Neem deze trein naar Sacramento zei de loketbediende. Vlug, hurry up. Intussen had hij de conducteur met zijn walkietalkie ingeseind dat er nog een passagier aankwam. Op een holletje rende ik richting trein waar de conducteur mij glimlachend welkom heette alvorens het signaal aan de machinist te geven dat we konden vertrekken. Ik liet hem mijn kaartje zien en vertelde over mijn stomme vergissing. Hij bekeek mij vol medeleven en zei vervolgens dat ik mijn trein 's avonds in Sacramento kon oppakken. Ik ging zitten en vertelde nogmaals mijn verhaal aan een belangstellende dame die iets van mijn problemen had opgevangen. Zij moest naar Sacramento om een dochter te bezoeken. Wij bleven 2 uur in een geanimeerd gesprek waarbij wij veel over elkaars leven te weten kwamen. Dat stelde mij meteen weer op mijn gemak. Totdat ik mij realiseerde dat als de reis naar Sacramento bijna twee uur duurde het twaalf uur 's nachts zou zijn voordat ik in mijn trein mijn bedje kon opzoeken. En wat tot die tijd in de hoofdstad van Californië te doen. Vlak voordat de trein Sacramento bereikte nam ik het besluit weer terug naar Emeryville te gaan. Er zouden dan in ieder geval al wat uurtjes zijn verstreken van wat een extreem lange dag zou worden. Ik vertelde de conducteur wat ik van plan was en waarom. Hij kon zich in mijn reden wel vinden. Bij aankomst stond er aan andere trein. "Dat is de trein naar Emeryville dus je kunt meteen instappen. Ik loop wel even mee om uit te leggen wat er aan de hand is." Dit vond ik een reuze vriendelijk gebaar en ik hoopte op deze manier de aanschaf van een kaartje te kunnen voorkomen. Ik had uiteindelijk de duurste tickets die je kunt verzinnen tussen LA en Seatle. In allebei de treinen een eigen bedroom met badkamer/wc. Een dubbele zit/slaapkamer, jawel. Ik wil niet voor niets zo snel mogelijk in mijn  eigen treintje zitten. De conducteur van de tweede trein was echter onverbiddelijk. Er moest niet alleen een kaartje worden gekocht maar de aanschaf prijs werd ook nog eens verhoogd met $ 10 omdat dit kaartje in de trein werd verkocht. Ik had wel weer hele leuke gesprekken met een vrouw die over  haar cruise over de Rijn vanuit Nederland naar Zwitserland vertelde en met een man die op weg was naar het vliegveld voor een zakenreis naar Dubai en daarna naar Maleisië. En dat maakte alles weer goed. In Emeryville had ik de bus naar Pier 39 kunnen nemen. Het regent echter alsmaar en mijn bagage kan ik op het station niet achterlaten. Ik breng dus als een echte zwerfster de hele dag in een meestal lege wachtruimte van een koud en kil station door. Tja, toch weer een lesje geleerd.

Inmiddels hoorde ik aan het loket waar ik alvast mijn kaartjes Seatle---Vancouver en Toronto----- grens en grens------ New York liet uitprinten dat mijn trein 2 uur vertraging heeft. "Pulling my leg hè?" "No dear, it's true". JC Superstar. Nog twee uur langer wachten. Even later vroeg een vrouw of ze bij mij aan het tafeltje mocht zitten. Natuurlijk mocht dat. En ook wij raakten in een leuk gesprek. Zij beaamde dat de treinen wegens signaalstoringen vertraging hebben. Voor de buschauffeurs is dit uitermate vervelend want zij moeten wachten totdat de laatste trein is gearriveerd. 

Vlakbij mij zitten vier Amish mensen. De vrouwen dragen  zwarte kleding en een zwart sjaaltje met daarover heen een zwart kapje. De mannen hebben een witte strohoed met een zwart lint er omheen. En eveneens donkere kleding en een baard. Ik heb nog nooit Amish mensen in het echt gezien. Ik ken ze alleen van de film Witness met Harrison Ford. Was overigens een zeer goede en spannende film. Met het kleine jongetje dat in een wc  getuige was van een moord waarna hij en zijn moeder in bescherming genomen moesten worden, uiteraard door Harrison Ford. Zo'n hele dag met nietsdoen doet je verlangen naar een laptop waarop je DVD's kunt bekijken. Maar ja, dan had ik nog meer mee moeten nemen. Apple heeft tegenwoordig schattige heel kleine schootcomputertjes. Of je daar gewone DVD's op kunt afspelen weet ik eigenlijk niet. Bij thuiskomst maar eens navraag naar doen.

Inmiddels is omgeroepen dat de trein waarschijnlijk om kwart voor één zal arriveren. Ik ben reuze blij met mijn beslissing om uit Sacramento terug te keren naar Emeryville. Ik had anders pas tegen drie uur naar bed kunnen gaan. Het is wel jammer van het glaasje whisky dat ik mijzelf had beloofd. Ik had gisteren een heupflesje Black Label Johnny Walker gekocht en mij voorgenomen in de trein een klein glaasje te drinken. Het wordt nu als de trein inderdaad om kwart voor één komt wel haastwerk. Dus niet gezellig een nightcap in mijn riante verblijf. Op mijn vraag of ik nu de aansluiting naar Vancouver mis, die met een bus wordt afgelegd werd mij verzekerd dat de reis gegarandeerd is, dus met andere woorden in Seatle wacht morgennacht de bus naar Vancouver op mij. Ik hoop wel dat ik om vier uur in de morgen m'n hotel in kan. Ik vond de verwachte aankomst van één uur al rijkelijk laat, maar nu wordt het nog later. Dit betekent weer een nieuw avontuur. Laat eerst de coast starlight maar komen die mij naar Seatle brengt. En gelukkig wachten er meer mensen dus ik ben niet de enige gedupeerde. Wel de enige die vanmorgen al om negen uur aanwezig was.

San Francisco laatste dag

Amerikanen zijn humoristen. In de zeer luxe Amtrak trein van Los Angeles naar San Francisco was de drank niet bij het arrangement inbegrepen. Wat echter wel inclusief was betrof een kaas- en wijnproeverij. Die wordt ' s middags na de lunch vanaf 4 uur georganiseerd. Niet alleen kaas krijg je in diverse soorten, men heeft ook schalen met vers fruit in het buffet. En chocolaatjes. Deze zijn bij een wijnproeverij heel belangrijk begreep ik van de sommelier. Je kreeg twee glazen waarin tegelijkertijd een rode en een witte wijn werden geschonken. Er was een boekje met uitleg over de wijnen die geschonken werden. Het is even wennen maar het is uiteindelijk een wijnproeverij. Dus beurtelings een slokje rood en wit. De witte was een pinot gris, die ik werkelijk heel lekker vond. De rode was ook goed maar misschien viel bij mij de combinatie rood/wit niet zo best. De sommelier maakte al schenkend het ene grapje na het andere. Al snel kwam ronde twee. Weer hetzelfde systeem.  Een glas met rode en een glas met witte wijn. Ik klokte het weg en leek aangeschoten. De derde ronde kwam langs en ik probeerde duidelijk te maken dat ik het allemaal heerlijk vond maar genoeg had gehad. "Come on love,  it's free. Enjoy!" En met een zwierig gebaar schonk hij beide glazen nog weer eens vol. Even later kwam hij chocolaatjes brengen. "Eat them. You have to taste them together with the red wine. Just like the French do." Dit was helemaal nieuw voor mij, maar ja je kunt ook niet alles weten. Gelukkig had ik met vooruitziende blik mijn diner om kwart over zeven gereserveerd. Nu kon ik in mijn riante rijdende suite nog even de oogjes luiken en de drank laten zakken.

Amerikanen die een publiek dienstbare rol vervullen voelen zich naast waiter, guide, busdriver of tourleader vooral entertainer. Zij zijn het Amerikaanse equivalent van Youp van 't Hek en Freek de Jonge ineen. Soms zijn ze voor mij moeilijk te verstaan want spreken ze ook met een zeer knauwerig accent. Texaans kan ik al helemaal niet verstaan. Bostonian daarentegen gaat heel goed. Een van de bus guides sprak met een zeer Engels accent. Had een geweldige oranje/grijze snor en was er zeer trots op te vertellen dat zijn accent Bostonian was. Hij had ook dertig jaar in San Diego's gewoond en woonde alweer zeven jaar in SF maar blijkbaar had hij hard gestudeerd op dit accent. 

Het meisje dat vandaag bus guide was deed het ook met de nodige humor. Zij was in omvang ruim twee keer mijn toch niet geringe size en bij ieder restaurant of delicatessen zaak begon zij te kraaien van plezier dat men daar de heerlijkste pizza's, Chinese food, bakery, chocolade etc van heel San Francisco verkocht. En vooral dat zij zo van dit voedsel hield. She loved to go to these places. Dat was haar ook duidelijk aan te zien. Dat is wat ik zo heerlijk vind aan Amerikanen. Hun ongebreidelde vreugde over dingen waar wij toch iets genuanceerder tegenover staan. Ook al is het waar, ik zou toch niet graag van de daken willen schreeuwen dat ik zo dol ben op Hemataarten en dat ik ze bijna iedere dag eet. Dat geeft mij dan toch een gevoel van gêne. Zo niet de gemiddelde Amerikaan. Bij iedere stop waar nieuwe passagiers binnen kwamen kirde zij door de microfoon dat het restaurant dat wij links zagen tot de beste van SF behoort en dat zij zo naar haar lunch verlangde. Och, het is wel eerlijk. En stiekem van de taartjes snoepen is ook hypocriet.

Ook vanmorgen stond er weer een lange rij voor het restaurant tegenover mijn hotel. Terwijl er toch genoeg zaken zijn waar je een broodje kunt kopen. Maar misschien schenken ze aan de overkant champagne bij het ontbijt. Het was bij lange na niet het enige restaurant waar een lange rij voor de deur stond. De  gids vertelde dat het altijd heel populaire restaurants zijn met zo'n lange rij van wachtenden voor de deur. Ja, dat moet ook wel.

Ik dronk als ontbijt mijn koffie in de lobby met old Satchmo als entertainer. En dat in een hotel als  Francis Drake geeft je toch meteen het vijftiger jaren gevoel. Men geeft hier ook geen service op de kamer. Ja, voor heel veel geld kun je roomservice krijgen, maar het is een van de weinige hotels waar ik geen koffie of thee op mijn kamer kan zetten. Een minibar is er evenmin. Terwijl in het Westin in LA op de kamer een speciaal koffiezetapparaat voor Starbucks koffie was. Deze zat in grote pads en je moest een beker met een kwart liter water in het apparaat gooien om dezelfde hoeveelheid koffie terug te krijgen. Hij was nog heel lekker ook. Daarentegen is tot elf uur de koffie in de lounge van Francis Drake gratis. En kun je genieten van Dixieland. Op dit moment swingt het buiten trouwens ook de pan uit. Zal wel op Union Square zijn. Hier letterlijk een steenworp vandaan. En de schilders met hun ezels waren er vanmorgen ook alweer. Ook klingelt het  belletje van de cablecar. Kortom gezellige geluiden op een koude en wat mistige dag. Vanwege het weer heb ik de cruise dan ook gecanceld. Alleen een bustocht benedendeks kon nog net. 

In de Victoriaanse huizen in de omgeving zullen ze wel de open haard aan hebben. 

De zeerobben blijken zeeleeuwen te zijn. Dat meende ik gisteren aan hun gebrul ook al te horen. Maar ik wist het niet zeker. Een echte leeuw kan ik nog wel herkennen, maar de diverse zeezoogdieren onderscheid ik niet allemaal. In België vonden ze Paul de Leeuw te vulgair en hebben de samenwerking met hem opgezegd. Ja, dan moet je maar niet in je blote kont over het toneel lopen, wat hij zoals ik mij heb laten vertellen deed.

Morgen naar Vancouver. Een onbekende stad voor mij. Een collega zou hier ook naar toe om een andere collega te bezoeken. Ik heb er niets meer over gehoord, dus ik ga geen pogingen ondernemen contacten te leggen.

Diverse tochten door San Francisco. Zaterdag 22 juni 2013

Vanmorgen vroeger bij de pinken dan gisteren. Ondanks weinig nachtrust. De dag van 48 uur heeft er ernstig ingehakt. In dit hotel is er geen ontbijtfaciliteit die vanwege het hotel wordt verstrekt. Je kunt bij de buren eten. Er zijn echter legio eettentjes in de buurt evenals de Starbucks. Aan de overkant is een eetgelegenheid waar vanmorgen zeker een rij van 20 meter buiten stond te wachten. Ik zou toch zwaar gestoord zijn als ik 's morgens of op enig ander moment van de dag in een rij voor mijn hapje ging staan te wachten maar voor Amerikanen is dit heel normaal.

Ik had een route naar Pier 39 bedacht waar ik niet zo verschrikkelijk steil zou hoeven klimmen. Nog even een foto van de portier en een kopje koffie met een croissant bij Starbucks waarna ik op weg ging.

Ik liep over Market Street aan het einde waarvan er een markt was. Niet alleen op straat maar ook in een hal. Ik keek snel rond want ik had een drukke dag voor de boeg. Het was een markt met snuisterijen als bijous, keramiek, kleding en ook bloemen. Bij pier 2 was er een mooi zicht op Bay Bridge het grote broertje van de Golden Gate Bridge. Deze brug werd geopend op 12 november 1936. Zes maanden voor de opening van de Golden Gate Bridge. Hij verbindt Oakland met San Francisco en bestaat uit twee delen die beide bijna even lang zijn. De totale lengte bedraagt 7,18 km. Hij steunt op twee eilanden. Het natuurlijke eiland Yerba Buena Island en het kunstmatige Treasure eiland. Tijdens de aardbeving van 1989 stortte het bovenste weggedeelte in en kwam neer op het onderste gedeelte. Het onderste gedeelte is bestemd voor het verkeer dat van San Francisco naar Oakland gaat, het bovenste gedeelte wordt gebruikt door het verkeer van Oakland naar San Francisco. Over dit gedeelte kwam ik een paar dagen geleden 's avonds de stad binnen en had een magnifiek uitzicht op de verlichte stad. Aan de baai lag deze prachtige stad daar te schitteren en als een jonge juffrouw mooi te zijn. 

 

Bij pier 33 moest ik zijn voor een tocht naar het eiland Alcatraz. Ik keek op het vertrektijdenbord en zag dat ik nog de boot van 11 uur kon halen. Doet u mij maar één kaartje voor de tocht van 11 uur. Ieder half uur ging er een boot en als die van 11 uur vol zou zijn was ik ook bereid de boot van 11.30 te nemen. Ja ik wel, doch de maatschappij had daar andere ideeën over. Alle tochten en dat zijn zo'n 16 per dag waren tot en met 7 juli volgeboekt. De eerste cruise die ik kon boeken was op 8 juli. Tja, hoe populair kan een oude gevangenis zijn. Zeer populair wat waarschijnlijk ook te danken is aan de romantiek die kleeft aan de spectaculaire ontsnapping in 1962 van drie gevangenen. De crimineel Frank Morris lukte het samen met de broers Anglin te ontsnappen. Men heeft daarna van deze drie mannen nooit meer wat vernomen. Oorspronkelijk zou nog een vierde man meedoen maar die zag er op het laatste moment van af. Toen de andere drie al op weg waren bedacht de vierde man zich alsnog en probeerde in zijn eentje te vluchten. Dit lukte hem echter niet want er moest een hindernis worden overwonnen die je alleen met behulp van anderen kon overwinnen. Voor het vluchtplan had men elkaar nodig en was het niet mogelijk het alleen te doen. Clint Eastwood speelde met verve de rol van Frank Morris in de film die door Don Siegel werd geproduceerd in 1979. Zelfs al ken je de afloop je zit toch op het puntje van je stoel te kijken.

Dan maar meteen met de bus erop uit. Ik kocht een pas voor twee dagen waarbij ik aan vier tochten kan meedoen. De eerste tocht ging richting Golden Gate en Sausalito. Dit is een stadje ten noorden van San Francisco in het Marin County. Oorspronkelijk was het een kunstenaarsgemeenschap. Ook performers voelden zich aangetrokken tot deze plaats. Tegenwoordig zit het grote geld er en is het voor de gewone man niet meer te betalen hier een huis te kopen. Een twee kamer appartement van 40 m² doet al gauw $ 1.000.000. De grotere huizen met uitzicht over de baai gaan voor meer dan $ 100.000.000 van de hand. Het zijn vooral ook de jongens van Apple en andere high tech bedrijven die hier hun stekkie hebben gevonden. Ook filmsterren, maar dan wel de beter betaalden. Het stadje barst van de chique restaurants en hotels waar je als je een eenvoudige kamer wilt al gauw $ 500 per nacht betaalt. Een suite kan oplopen tot $ 10.000 per nacht. Maar dan heb je ook wat voor je geld. Er zijn tal van galeries en dure kleding en accessoire winkels. Er staan zeer mooie huizen. Er reden heel veel fietsers rond, die de Golden Gate op hun rijwiel hadden overwonnen. Dit is echt niet zo gemakkelijk. De brug zelf is easy peasy maar de weg er naartoe kent veel hoogtes. Iedereen die ik zag op de fiets droeg sportieve fietskleding en de meesten bleven in het zadel. Slechts een enkeling stapte bij grote hoogteverschillen af. Eigenlijk had ik dit ook op mijn Bucket list moeten zetten en dan vervolgens sportief op een fiets klimmen. Afgezien van de vraag of ik het ooit had gehaald was dit ook iets, net zoals de Harbour Bridge overigens dat ik alleen met z'n tweeën wil doen. Als er dan wat gebeurt kun je elkaar helpen. Op de Harbour Bridge klim je onder leiding van een gids, maar ik heb de ervaring dat ik iemand naast mij nodig heb die in feite een stimulans betekent om door te zetten op de momenten dat ik eigenlijk zou willen opgeven. Bovendien waren het wel allemaal jonge mensen die ik zag fietsen. Ik moet toch eens accepteren geen twintig meer te zijn. Hoewel, op mijn vijftigste was ik sterker dan op mijn dertigste. In een kabellift of helicopter hoef ik zelf geen inspanning te verrichten. Ik moest alleen mijn angst overwinnen. Fietsen naar en over de Golden Gate Bridge is een heel ander verhaal.

 

Op de terugweg deden we nog wat interessante plaatsen aan zoals the palace of fine arts en het nationale militaire kerkhof. In Amerika zijn 131 veteranen kerkhoven in 39 verschillende staten. Dus niet iedere staat heeft er een. Omgeven door hoge cipressen en met een adembenemend uitzicht over de baai hebben hier 30.000 soldaten hun laatste rustplaats gevonden. Sinds 1973 worden er geen nieuwe graven meer uitgegeven. Er liggen generaals uit de burgeroorlog, militairen die de medaille of honor hebben ontvangen, Buffalo soldaten en één spion van de Unie.

 

Daarna langs de Heilige Petrus en Paulus kerk in de North Beach wijk. Deze kerk die oorspronkelijk voor de Italiaans Amerikaanse Rooms Katholieke gemeenschap was bestemd was in de jaren 1926 en 1927 doelwit van anti katholieke anarchisten. Er vonden vijf verschillende bomaanslagen plaats. In 1927 kon de politie eindelijk twee mannen te pakken krijgen. Na een schietpartij overleed er een en werd de ander zwaar gewond naar een ziekenhuis gebracht alwaar hij later alsnog aan zijn verwondingen overleed. Men is nooit te weten gekomen of deze mannen op eigen houtje opereerden of dat er nog meer mensen bij betrokken waren. Tegenwoordig is het ook een kerk voor de Chinees Amerikaanse RK gemeenschap. Chinatown kent ook een Presbyteriaanse kerk.

Ik ging na afloop weer op Pier 39 eten. Waar het gisteren slechts 2 minuten duurde voordat ik kon gaan zitten duurde het vandaag ruim een kwartier. Het was dan ook zaterdag en zeer druk. Ook de zeerobben trokken als vanouds weer veel bekijks. Bij Wipe out  werd ik niet aan een tafeltje gezet maar  zat ik in een enorme houten tuinstoel waar je bijna in kon wonen. Ik bestelde nachos met avocado, tomaat en gesmolten kaas. Het meisje dat bediende zei dat ze een halve portie zou bestellen. De porties waren namelijk erg groot. Ik vond het prima. Toen het eten werd gebracht was ik ervan overtuigd dat ik een hele portie had gekregen. Deze was voldoende voor twee stevige eters met twee kinderen die een dagje uit waren en flink langs Fishermans Wharf hadden gewandeld. Ik kreeg met moeite een kwart weg. Toch was het echt een halve portie want de rekening gaf dat duidelijk aan. Ik wil niet zeggen dat ik tot het slanke soort behoor, maar de obesitas van de Amerikanen valt steeds beter te begrijpen. Ik hoop dat de cola die ik iedere keer bestel inderdaad diet coke is want je krijgt anders ook nog een enorme portie suiker naar binnen. Eigenlijk vind ik deze grote porties obsceen. Maar het zal wel aan het soort van restaurant liggen wat voor hoeveelheden je krijgt. Gisterenavond at ik in een gewoon restaurant waar ik echter mijn portie ook niet op kreeg. Als zuinige Hollandse vind ik dat zonde van het eten.

When you break the rules you go to prison. When you break prison rules you go to Alcatraz.

Not yet been there. On the to do list for tomorrow.

Waarom moet ik eerst de hele wereld over om uiteindelijk op de plek te komen waar ik het ultieme vakantiegevoel heb en tegelijkertijd het idee heb thuis te komen. 

Ik had dat in Australië ook wel maar daar is het winter en ik houd niet van de winter, zelfs niet in Australië. Ja, ik had het in Singapore, maar zoals gezegd, één dag was tekort. Hier in SF blijf ik vier nachten. Dat is niet helemaal gelijk aan vier dagen, maar a la. Je moet toch ook een keer tevreden zijn.

Ik heb vandaag de vierdaagse in één dag gelopen. Vanaf mijn hotel up hill Powell street uit naar Pier 39. De cablecar kwam regelmatig voorbij. Ik vind dat leuk maar niet sportief. Ik stel mijzelf altijd als eis dat ik tegenover al het plezier dat ik heb een lichamelijke prestatie moet stellen, om het plezier te verdienen. Zal wel wat met mijn zeer ouderwetse opvoeding te maken hebben. Eerst werken dan genieten. Voor niets gaat de zon op etc. 

In 1995 was ik met Bert voor het eerst in SF. Wij kwamen al gauw bij Fishermans Wharf en zagen de zeerobben (honden, leeuwen) whatever, bij pier 39 en ik was verkocht. Daarna door Powell street, maar wel naar beneden, Chinatown, inclusief de Gate, Market street en zo verder. Dit was mijn stad. Uiteraard the flowerpower nog vers in het geheugen. De stad ademde dit ook uit. Men liet blijken hier zijn eigen regels te hebben. Hier mocht je gay zijn en marihuana roken. Wij waren niet gay noch rookten marihuana maar het sfeertje beviel ons wel. Wij bleven een kleine week en Bert raakte zo opgewonden van alles dat hij ter compensatie maar een T-bird kocht. Voor de nietkenners, dat is een Thunderbird. Wit met rode bekleding en aardig oud. In mijn herinnering was die auto minstens zeven meter lang. Vervolgens moesten alle papieren in orde worden gemaakt. Hij zou per schip naar Rotterdam worden vervoerd en dat zou wel een paar maanden duren. Maandenlang gierde het ongeduld door onze kelen totdat eindelijk het bericht kwam dat de auto in de haven van Rotterdam was aangekomen waarna in Nederland de papierwinkel kon beginnen.

Ach ja, deze uitwerking heeft SF op je. Gisterenavond nadat ik door de buschauffeur op Market Street werd afgezet met de mededing dat het nog maar een paar  blokken was herkende ik opeens het draaistation van de cablecar. En ik was thuis. Nog wel even flink sjouwen met mijn bagage, wat me heuvel op toch wat tegen viel en toen was ik opeens bij Sir Francis Drake. Dit hotel doet mij denken aan het Chelsea hotel in NY. En aan Leonard Cohen die dit zong. En vooral aan de 60er en 70er jaren. Het is de sfeer die hier hangt, maar ook de aankleding. 

En dan op pad. Op naar Fishermans Wharf en Pier 39. De zeerobben liggen nog steeds lui te zonnen. Zich af en toe traag omdraaiend en lekker schurken op het hout. In mijn herinnering waren het er eertijds meer, maar er is niets bedrieglijker dan herinneringen. Het waren er vanmorgen een stuk of tien. Gauw foto's nemen maar oh shit, weer de batterij leeg en niet de reserve bij me. Wanneer leer ik dit nu eens om eerst alles te checken voordat ik mij in het ruige leven stort. Dan maar op Pier 39 ergens gaan eten. Het is nog wel even wennen dat je in Amerika je eerst bij de hostess moet melden die dan zorgt dat je ooit eens ergens mag gaan zitten. Het duurt twee minuten zei het vriendelijke meisje nadat ik had aangegeven buiten te willen zitten.  En werkelijk waar, voor mijn gevoel duurde het ook niet langer voordat ik door weer een ander naar een tafel werd gebracht. Binnen de minuut stond er een jonge knaap met wollen muts met daaronder een paardenstaart voor mijn neus. Hi, I'm Luc. Hij zal toch niet met mij een vorkje willen meeprikken dacht ik meteen. Nee, hij was de waiter en zou zorgen dat het mij aan niets zou ontbreken. Wat ik wilde drinken. En of ik er ook een appetizer bij wilde hebben. Ik zat nog nauwelijks en wilde eerst de kaart bestuderen. Maar vooruit een diet coke kan altijd wel. Binnen de kortste keren stond er een tank voor mijn neus. Dat zou wel weer veel noodstops betekenen. Uit het menu koos ik een salade met gegrilde zalm. Eventjes kalm aan want ook in de Amerikaanse treinen is het voedsel zeer omvangrijk en voedzaam. Voor de salade hadden twee tuinbouwbedrijven de ingrediënten geleverd. Hij verscheen dan ook op een serveerbord. Was overigens heel lekker en hield mij een uurtje bezig. Regelmatig werd door Luc met grote bezorgdheid navraag gedaan naar mijn welzijn. Het antwoord luidde iedere keer dat alles naar wens was. Het lijkt zorgzaam, maar op deze wijze probeert men de fooi richting 25% te krijgen. Is overigens niets mis mee. Die kinderen werken vermoedelijk voor een habbekrats. Maar ze werken tenminste wel. Ik kwam aan het begin van de dag vlakbij mijn hotel een jongen van midden 20 tegen die een bordje in zijn hand hield met de mededeling dat hij een blessing needed. Ik had de neiging te roepen dat voor blessings hij bij God moest zijn en anders maar werk moest zoeken. Ook kwam ik een moeder tegen met een kind van bijna twee dat zij nog zoogde. En ook zij had geld nodig om haar familie te onderhouden. Ik wil dan altijd de achtergronden van deze mensen leren kennen. Ik weet dat in Amerika sociale wetgeving bijna non-existent is en het leven hard wanneer je om wat voor reden dan ook uit de boot valt. Tegelijkertijd worden er hier zoveel baantjes gecreëerd dat je als buitenstaander het idee krijgt dat je ook met werken aan een grijpstuiver kunt komen. Er loopt voor mijn hotel een in een rood pak verklede man rond die waarschijnlijk iemand uit de tijd van Sir Francis Drake moet verbeelden, maar die tevens portier van dit hotel is. Je moet dan wel de hele dag in een apenpakje rond lopen, maar je verdient toch wat. Ook zie je bij iedere horecagelegenheid mensen de vloer en zelfs de straat als er een terras is schoon vegen. Deze mensen zijn niet te beroerd om geringe baantjes te vervullen. Het zijn bovendien nuttige werkzaamheden zolang veel mensen de rotzooi zomaar op straat gooien. Laat een ander het maar opruimen. En hier zijn inderdaad die anderen die het doen.

Bij het hotel op de andere hoek is Saks fifth avenue en ik kon het weer niet laten even naar binnen te lopen. Hier gaan de damesmaten verder dan in Moskou en Hongkong, maar ik zal nog heel wat sla moeten eten voordat ik ook maar ergens in pas. Ik keek wel weer zes verdiepingen mijn ogen uit.

Datum grens

Op 19 juni 2013 om 13.15 uur vertrok mijn vliegtuig uit Sydney naar Los Angeles. Het vliegtuig landde in Amerika om 2.15 uur 20 juni 2013 Australië tijd. Dertien uur gevlogen en niet geslapen. Dan ben je wel slaperig. In Amerika is het echter nog steeds 19 juni en 9.15 in de morgen. Ik mag deze dag dus nog een keer overdoen. Ik heb het altijd verteld als een van de bijzondere dingen van deze reis. Nu maak ik het in het echt mee. Het vooruitzicht nogmaals deze dag te doen vrolijkt mij niet enorm op. Het was een lange tocht met de shuttle vanaf LAX naar het Westin Hotel. Een shuttle wordt volgeladen met passagiers die er dan stuk voor stuk bij hun bestemming weer uitgezet worden. Als je een van de laatsten bent vanwege de route dan kun je veel van LA zien. En mijn eerste constatering was dat het nog steeds niet mijn stad is. Zeer hectisch en waanzinnig groot. Openbaar vervoer zal er wel zijn maar uitsluitend met bussen en een stukje metro. Twintig jaar geleden had ik een auto gehuurd en reed hier verdwaasd rond. Je kunt alleen je auto parkeren tegen heel veel geld. En dan nog is het moeilijk. 

Zoals te doen gebruikelijk was ik 's morgens weer ruimschoots op tijd bij de pinken. Dan begint dus het wachten weer. Maar in het hotel waren ze buitengewoon vriendelijk. Van de ene bellboy kreeg ik een krantje van de andere een voucher voor een kop koffie. Ik had een reservering voor de shuttle die om 9.25 uur zou komen. Kwam hij ook, maar er bleek een groep van ongeveer 25 man nog mee te moeten. In principe was dit hun bus. Maar ik liet mij er niet meer uitzetten. Eer de hele troep met al hun bagage was ingestapt ging er wel een stief kwartiertje over heen. Uiteindelijk zat dan iedereen en konden we richting airport door het bijna stilstaande stadsverkeer. Ik had mij voorgenomen niet op mijn  horloge te kijken. Beter gestrest zonder de tijd te weten dan nog meer gestrest als ik wel de tijd wist. Op zulke momenten haat ik mijzelf en wil ik niet meer met mij maar met iemand anders op vakantie. Maar toen we dan de stad uit waren ging het snel. De groep had een binnenlandse vlucht en moest er bij terminal 3 uit. Ik had al gezegd er bij nummer 1 uit te moeten, de intercontinentale terminal. Hoewel je zou zeggen dat 1 toch eerder komt dan 3 stopten we toch eerst bij 3. Het leek lang te duren dus ik stapte maar eens uit om te bekijken of ik mijn terminal vanaf dit punt lopend zou kunnen bereiken. Ik ging naar de chauffeur die nog druk bezig was koffers uit te laden. Ik stelde mijn vraag en hij mompelde dat ik nog even geduld moest hebben. Ja, dat zei mijn moeder ook altijd als ik voor iedereen een koekje wilde hebben. Nog een paar koffers te gaan. Welke koffers zijn van jou love? A grey suitcase and a small black laptop bag. Die tas was er dus niet meer. Paniekerig keek ik rond en daar zag ik gelukkig mijn tas aan de schouder van een vrouw hangen die alles belangstellend gade sloeg. Ik stormde op haar af en rukte de tas bijna van haar schouder. That's my bag, gilde ik. Oh, I don't know how I got it. Ik was weer niet assertief genoeg. Toen ik mijn tas weer had ging ik er meteen mee de bus in waar ik vervolgens in mijzelf de mooiste volzinnen verzon om die bitch mores te leren. Hoe is het mogelijk dat je een tas van een ander zo maar inpikt. Waarschijnlijk had ze gedacht er een laptop in aan te treffen. Dit was niet het geval want ik bewaar mijn Ipadje in mijn handtas, maar er zaten wel mijn reispapieren en mijn diverse snoeren en opladers in. En een tasje met mijn ziektekostenverzekeringskaartje, mijn rijbewijs en NS kaart. Ik bedoel maar. Je bent toch reuze onthand zonder deze zaken. Intussen werd ik steeds kwaaier want als ik vanwege mijn ongeduld niet was uitgestapt dan was ik deze tas echt kwijt geweest. Terminal 1 was trouwens nog een heel eind rijden. Maar zoals altijd was ik meer dan vroeg genoeg. Binnen ging alles snel. Alleen toen ik bij de incheckbalie kwam steeg mijn bloeddruk  weer. Waar ga je naartoe? Oh, Los Angeles. Waar verblijf je? Hoe lang blijf je in Amerika? Waar zijn je uitreispapieren? Ik moest alles laten zien. Ook mijn ticket naar Los Angeles. Normaal is het tonen van je paspoort en het vermelden van je bestemming voldoende. De treinreiswinkel heeft alles werkelijk perfect verzorgd. Ik heb twee plastic mappen mee met daarin doorzichtmappen met de hotelvouchers en andere belangrijke informatie en een aparte map met plattegronden, foto's van de hotels en overige informatie. Daarvoor moest ik ook een laptop-, of aktetas mee. Om mijn vliegticket, dat niet in een doorzichtmap zat eruit te halen moest de hele map los. Ik haalde alles wat boven dit ticket lag er met waarschijnlijk een boos gezicht uit waarop de baliekluiver zei dat ik het hele pakket wel aan hem kon geven. Ik hoefde de rest er niet uit te halen. Ik had intussen verteld dat ik met de trein via San Francisco en Seattle naar Vancouver Canada ging en in Canada met de Canadese spoorwegen verder zou reizen. Dit was voor hem zo niet onwaarschijnlijk dan toch in ieder geval ongelooflijk. En natuurlijk kon hij geen wijs uit mijn papieren hetgeen hem nog achterdochtiger maakte en mij bozer. Wat ging hem dit allemaal aan? Geen barst toch! Toen hem eindelijk duidelijk werd hoe alles  in elkaar stak, het was voor hem het belangrijkste een uitreisticket uit Amerika aan te treffen, dat bijna helemaal achterin zat, een ticket New York - Johannesburg was hij tevreden. Hij legde mij uit dat de Amerikanen eisen dat het land van vertrek reeds controleert of de reiziger een uitreisticket uit Amerika heeft. In geen enkel land heb ik dit nog mee gemaakt. Ik moet wel erkennen dat op mijn Russische visum staat vermeld hoe lang ik in dat land mocht blijven. Waarschijnlijk had men ook moeilijk gedaan als ik daar een dag langer was gebleven. Maar in geen enkel land werden mij de uitreispapieren van het volgende land gevraagd. Amerika dicteert de wereld en de wereld accepteert dit. Ik hoop dat Poetin wat Syrië betreft zijn poot stijf houdt, want zoals al eerder gezegd lijkt mij het hek van de dam wanneer de Syrische rebellen bewapend worden. Ik ga maar weer eens naar CNN kijken.

De vliegreis verliep voorspoedig. Ik zat naast een zeer aardige jongen uit Nieuw Zeeland, die nog nooit het land was uitgeweest en nu via Sydney naar de Verenigde Staten trok om daar vier maanden te gaan skydiven. Het enige dat ik hierop te zeggen had was dat ik dat ook nog eens wilde doen. Ik kreeg niet de indruk dat hij dacht dat ik dat echt zou doen. Hij ging een cursus doen waarna hij zelfstandig met de  hemelduikers uit een vliegtuig kan springen.

Ook hier in LA in het Westin is men reuze vriendelijk. Aangezien ik niet weet waar het treinstation is en bij navraag er niemand is geweest die mij dat kon vertellen hielp de conciërge mij via de computer om dat uit te dokteren. Ook de mannen aan de receptie wisten op mijn vraag geen antwoord. De enige wijze van vervoer in Californië is de auto. En alleen gekken en bejaarden nemen de trein. Maar daar wil niemand toe behoren. Met vier man sterk en de computer kreeg men een antwoord op mijn vraag. Ik moet gewoon naar Union station. Alleen staat dat op mijn papieren nergens vermeld. Normaal gesproken is dat niet zo erg omdat iedereen weet waar het station is in een stad. Doch niet in Amerika.

Paardrijden in Mongolië

Michael zond mij de foto's van het paardrijden. Eigenlijk vind ik dit de leukste foto's van de hele vakantie. Ik zit een beetje als een zoutzak op het paard maar dat nemen we maar voor lief. Ik ben klein maar niet zo als Kristin Chenoweth, petite.

Sydney Opera House. The world famous Broadway star Kristin Chenoweth

Het beklimmen van de Harbour Bridge kon helaas niet door gaan. Op Circular Quay realiseerde ik mij dat nu ik in het Bolshoi Theater ben geweest het Sydney Opera House toch ook niet aan mijn culturele lijstje mag ontbreken. Ik ging naar het ticket office en vroeg of er nog kaartjes beschikbaar waren voor het concert van 's avonds. Ik had nog nooit van de dame in kwestie gehoord maar dat heeft ongetwijfeld meer met mijn gebrek aan culturele ontwikkeling te maken dan met haar bekendheid, ervoer ik 's avonds tot mijn schande. De ticketdame keek bezorgd en meldde mij dat er nauwelijks nog plaatsen over waren. Alleen een plaatsje aan de zijkant van het podium op het balkon. Ze toonde het mij op de plattegrond van de zaal, ik zou de zangeres alleen van opzij kunnen zien. Aangezien mij dat geen zeer ernstig probleem leek ging ik over tot de aanschaf van een kaartje. De kosten vielen reuze mee. Wel moest ik op papier bijna mijn hele doopceel lichten. Mijn adres met postcode, mijn telefoonnummer, mijn e- mailadres en het ontbrak er nog maar net aan dat ze ook mijn leeftijd wilde weten. Ik kan iedereen verzekeren dat in het verzamelen van deze gegevens veel tijd gaat zitten. Nu was er geen lange rij achter mij maar er stonden toch wat mensen te wachten waarvan ik mij kon voorstellen dat zij wel wat beters hadden te doen. Waarom tegenwoordig toch altijd al die soesa. Ik begon er tegen George over die mij vertelde dat deze gegevens worden doorverkocht aan bedrijven die deze informatie dan weer gebruiken voor doelgerichte reclame. Hoe naïef kan een mens zijn. Dit had ik natuurlijk ook wel zelf kunnen bedenken en kunnen weigeren deze privé informatie te geven. Maar helaas zo assertief was ik nog niet. 

Ik had een kaartje bemachtigd en ruimschoots op tijd ging ik 's avonds op weg naar het opera house. Het was razend druk met divers geklede bezoekers. Alles zag men door elkaar. Spijkerbroeken met afgelebberde T- shirts maar ook cocktailjurkjes. Het gebouw was van binnen in primaire stijl gehouden. Zo uitbundig als het buiten is, zo sober is het binnen. De buitenmuren zijn ook van binnen van beton en de vloer is van een of andere steensoort. Wel heeft men de binnen muren van houten lambrisering voorzien hetgeen alles toch wat vriendelijker maakt. De foyer is groot maar met weinig zitplaatsen als je rekening houdt met het feit dat er duizenden mensen in de zaal passen. Naast mij kwamen een jongere en een oudere vrouw zitten die later, toen wij in een geanimeerd gesprek raakten moeder en dochter  bleken te zijn. Uiteraard vroegen ze mij wat ik van Kristen Chenoweth vond waarop ik enigszins blozend moest bekennen nog nooit van deze dame te hebben gehoord en dat mijn enige wens was geweest een voorstelling in het opera house bij te wonen. Haarfijn werd mij uitgelegd dat Kristin een wereldberoemde Broadway ster is. Ze trad op Broadway op in de musical Wicked en kreeg in 2009 de Emmy Award. Ze kreeg eveneens een rol in de comedy serie GCB - Good Christian Belles -ABC heeft deze serie inmiddels gecanceld. Dochterlief had haar niet zo lang geleden op Broadway zien optreden. Het is een zangeres met een stembereik van wel drie octaven. Ze kon alles zingen. Van opera via soul naar country en music, pop en rock en ook werd een song à la Marlene Diertrich ten gehore gebracht in een fantastische performance. Voordat zij opkwam was de zaal al heel hard aan het klappen en roepen en toen er uiteindelijk een petieterig poppetje van nauwelijks twee turven hoog verscheen met een enorme bos zeer lange golvende blonde krullen ging de zaal helemaal uit zijn dak. Ik kon het enthousiasme wel waarderen maar hoopte toch ook nog wat van de muziek mee te maken. Na het juichen enige minuten in dank te hebben aanvaard begon ze te zingen. Ik heb nog nooit zo'n stem gehoord. Wat een geluid kwam er uit dat iele lichaampje. Het merkwaardige was dat wanneer zij de zaal toesprak er een soort van Dolly Parton geluid uit kwam. Maar zoals gezegd met zingen kon ze een aantal octaven halen. Ze werd naast haar vaste begeleidster, een pianiste, terzijde gestaan door een klein orkest bestaande uit strijkers, blazers, een gitarist, een bassist en een drummer. In totaal 12 man. Twee mannen en een vrouw vormden het achtergrond koor. De show was op zijn Amerikaans, formidabel. De zangeres schitterend en de avond fantastisch. Met een zeer voldaan gevoel liep ik weer terug naar mijn hotel. Over Circulair Quay ging het weer waar, toen ik naar het opera house ging  de terrassen nog vol waren met etende mensen, maar waar om elf uur nog steeds mensen buiten zaten te eten en te drinken. Op een van de terrassen speelde een twee persoons band. De Harbour Bridge en het opera house stonden in de schijnwerpers. Het was sprookjesachtig om dit allemaal te zien.

 

Sydney en een dierbaar weerzien

Na twee nachten moest ik helaas Darwin weer verlaten. Soms wil ik niet weg. Het vooruitzicht George en Willemien te ontmoeten maakte het vertrek echter gemakkelijker. 

Het was nog een lange vliegreis, bijna vijf uur. Het is één land met zeven staten maar het lijkt oneindig groot. Ik had inmiddels bericht van George gekregen dat er iemand bij de bagagebelt zou staan die mij naar mijn hotel zou brengen. Wat is het toch fijn te reizen zonder de poespas van paspoort controle. Het aan boord gaan was in Darwin net zo'n fluitje van een cent als het van boord gaan in Sydney. Zelfs het elektronisch poortje in Darwin was zo gepiept. En hoewel ik eerlijk waar vergeten was dat ik een flesje water bij mij had werd hiervan ook niets gezegd en mocht het gewoon in mijn rugzak blijven zitten die ik als cabine bagage mee had. De Australiërs zijn blijkbaar niet bang aangevallen te worden door een plastic waterfles. En van de inhoud kun je ook niet dronken worden.

In Sydney  kon ik zo doorlopen naar de bagagebelt. En zo waar daar stond iemand in een keurig donker blauw pak met een bordje met Irene Faber. Er mankeerde niets aan alle mensen die mij gedurende mijn reis hadden opgehaald, maar er was nog niemand geweest die er zo netjes uitzag. Ik stelde mij voor en na het oppikken van mijn koffer gingen wij naar buiten waar de limousine bij de uitgang stond te wachten. Niets oeverloos gesjouw met bagage. Ik stapte in en kwam te weten dat chauffeur plus auto vaak diensten verleenden aan het bedrijf van George. Het was klasse!

Toen we bij het hotel arriveerden zag ik George en Willemien al in de lobby zitten. Beiden kwamen naar buiten en het weerzien had niet hartelijker kunnen zijn. Gauw checkte ik in waarna we beneden in de lounge wat gingen drinken. Intussen alle nieuwtjes binnen de familie uitwisselend. En dat zijn er nog al wat. Om tien uur werd de laatste ronde aangekondigd. Nadat we er om half elf bijna werden uitgeknikkerd gingen we op mijn kamer met de huisbar verder. Tot bijna één uur. George en ik spraken af de volgende morgen de Harbour Bridge te gaan beklimmen. Ook een must voor mijn Bucket list. Tevreden ging ik slapen en droomde van de brug. Om half tien het ontbijt de volgende morgen. Tijdens  de omelet met tomaat en bacon vertelde George dat hij toch wel erge last had van zijn knieën en bovenbeen. Het was mij al opgevallen dat hij moeilijk liep en ik had mij even afgevraagd of hij wel de brug kon beklimmen. Hij heeft het een paar jaar geleden gedaan samen met mijn neefje LB dus ik ging ervan uit, dat hij wist wat hem te wachten stond. Maar gezien zijn moeilijke lopen kon ik mij voorstellen dat het toch een risico was voor hem mee te gaan. Jammer, maar begrijpelijk. We besloten een boottocht te maken. Je hebt een enorme keus uit diverse tochten en ik heb er al heel wat gemaakt. Doch nog nooit een lunchcruise. We gingen naar Circular Quay en kochten kaartjes voor de twee uur durende cruise inclusief een heerlijk lunchbuffet door de haven van Sydney. Langs Double Bay, Rose Bay en Watsons Bay richting Manly. Daarna omgedraaid en onder de Harbour Bridge door om aan de andere kant bij de werven te zien waar George en Willemien eertijds met hun vijf meisjes uit Nederland in hun nieuwe vaderland aankwamen. Het is 46 jaar geleden maar het ontroerde Willemien alles weer te zien en aan hun aankomst terug te denken. 

Het was een heerlijke dag, die helaas aan het eind van de middag tot een einde kwam omdat George terug naar huis moest daar hij de volgende dag weer moest werken. Tja, bijna 77 jaar en nog steeds aan het werk. Daar kunnen tegenstanders van de pensionering op 67 jarige leeftijd nog een puntje aan zuigen. Het is een genot met deze twee mensen op te trekken. Handje in handje lopen ze over straat. Als jong geliefden.