Kaapstad-----Amsterdam met KLM/Air France. In de toekomst uitsluitend Singapore AL of Emirates

Het zit erop. In 80 dagen rond de wereld geweest. Net als Fogg heb ik het gered. Ik moet nog opstijgen in Kaapstad  en neerdalen op Schiphol, maar ik ga ervan uit dat dit wel lukt.

Zoals al eerder gemeld heb ik niet zoveel bagage bij mij. Mijn koffer en mijn rugzak wegen bij elkaar ruim 15 kilo. Ik heb nergens problemen gehad dit in te checken. Behalve bij de KLM. Ik mocht maar één stuk inchecken. Dus loop ik nu te sjouwen met mijn rugzak, mijn handtas en een plastic tas. Ik houd daar niet van en vlieg nu helemaal nooit meer met de KLM. Ik wilde al niet meer maar als je de organisatie van je reis uit handen geeft en de KLM/Air France is de enige maatschappij die tussen Kaapstad en Amsterdam vliegt dan heb je geen keus. Behalve nooit meer naar zuid Afrika te gaan wanneer dat alleen maar met de KLM gaat. 

De stoeltjes zijn klein, beenruimte heb je niet en als de passagier voor jou zijn rugleuning naar beneden klapt kun je helemaal niet meer bewegen. Als ik ruim 11 uur in zo'n vliegtuig zit dan krijg ik weer paniekaanvallen nu ik een raamplaats heb.

Dat is ook een beetje het probleem wanneer je bijna drie maanden als een vorst bent behandeld. Je gaat ervan uit dat dit blijvend is. Als je dan opeens een onbelangrijk stuk vee blijkt te zijn dan hakt dat erin. Als je op zo'n lange reis maar een stuk bagage mag inchecken dan betekent dit dat de bagageruimtes boven de stoelen weer overvol raken, wat bij turbulentie toch een risico kan inhouden. Maar ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom je tot enige jaren geleden gewoon twee stuks of zelfs drie mocht meenemen wanneer je maar aan de gewichtseisen voldeed en dat nu opeens niet meer kan. Ik heb hier graag een antwoord op. Maar de beste oplossing is dus nooit meer met de KLM, wat mij al jarenlang aardig is gelukt. Vervolgens wordt voor de derde keer je paspoort gecontroleerd door een volstrekt ongeïnteresseerd meisje dat hevig kauwgum kauwend je niet aankijkt maar naar iets totaal anders staart. Als ik personeelschef was dan zou ik het kauwgum kauwen absoluut verbieden. 

Er valt toch heel veel voor te zeggen in het wat luxere segment van vakantieonderkomens te verblijven want je wordt dan tenminste met alle egards die je mag verwachten behandeld. Overal word je verwelkomd bij je naam. Zelfs meisjes die je meent nog nooit eerder te hebben gezien zeggen 's morgens in de ontbijtzaal vrolijk goedemorgen lady Faber, evenals degeen bij wie je je moet melden. Dat vind ik niet alleen beleefd maar nog knap ook, dat iedereen ogenblikkelijk je naam onthoudt. Nu hoeft dat lady van mij niet maar dat zal wel iets met de zuid Afrikaanse cultuur te maken hebben. In alle andere hotels zei men gewoon Mrs. Faber.

Genoeg gemopperd. Je schiet er niets mee op en het doet afbreuk aan een verder perfecte vakantie. Het weer werkte in Kaapstad helaas niet mee. Was het de dag van aankomst gewoon warm, de dag van de safari wat koeler met veel wind, gisteren was het ronduit koud en goot het van de regen. In de hoop dat het zou opklaren stapte ik toch op een hop on hop off bus om Kaapstad te verkennen en met de kabellift naar boven op de tafelberg te gaan. De kabellift was gesloten en het was bovendien veel te koud. Jammer want we reden langs Camp Bay, een schitterende boulevard met mooie villa's en een leuk stuk met restaurants en cafeetjes. Ik was hier graag uitgestapt, maar vanwege het weer bleef ik in de bus zitten. Voor vandaag had ik een kaartje voor het Robbeneiland. Maar ondanks dat de zon scheen en het een strak blauwe lucht was besloot ik vanwege een lelijke hoest en verder snipverkouden niet te gaan want het was toch behoorlijk koud. Op het water is het altijd nog kouder en op het eiland zelf is het vrij primitief. Mij was al geadviseerd door de chauffeur van de safari zelf eten en drinken mee te nemen omdat dit op het eiland niet te koop is. Jammer, maar ik heb zoveel gezien de afgelopen maanden dat iets te missen niet echt een ramp is.

Op mijn verjaardag had ik al gezegd dat jullie niet van mij af zijn. Aanstaande zaterdag, 20 juli wil ik graag weer iedereen zien. Graag in verband met de catering een mailtje of je komt en met hoeveel. Ik wil iedereen om vier uur welkom heten.

Hopelijk tot dan!

Droomreis.

Nog twee dagen, dan zit de mooiste reis ooit er helaas weer op. Ik heb nog twee excursies in het vooruitzicht maar ik kan nu al wel min of meer evalueren wat ik het mooiste, bijzonderste, leukste etc. heb gevonden. Dit is wat mensen mij ook altijd vragen. Welk land ik het mooiste vond. Daar kan ik met geen mogelijkheid antwoord op geven. Wat ik qua ervaring het indrukwekkendste vond, want avontuur waar je als wereldreizigster eigenlijk op hoopt mee te zullen maken, is Mongolië. Hier was de omgeving en de natuur nog zoals je op ontdekking door de wereld hoopt aan te treffen. Je voelt je uiteindelijk een ontdekkingsreiziger en dan dient er ook wat te ontdekken te zijn. Dat gebeurde in Mongolië waar men nog nauwelijks van geasfalteerde wegen heeft gehoord en waar ik per auto zowel als te paard beekjes en snelstromende rivieren moest kruisen. Spanning en avontuur! Mongolië associeerde ik met Dzengis Khan. Verder ging mijn kennis van dit land niet. Deze wereldveroveraar heeft qua oppervlakte het grootste imperium in de wereldgeschiedenis opgebouwd. Hij kon dit doen dankzij een meritocratisch systeem dat hij invoerde. Men werd geen leider vanwege geboorterecht doch uitsluitend op basis van kunde en prestaties. Nadat hij diverse stammen weer had herenigd veroverde hij met zijn manschappen Georgië, Rusland, Afghanistan, India en China. Zijn rijk strekte zich uit van de Kaspische zee tot aan de Gele zee. Na zijn dood ging zijn zoon nog verder met expansie van zijn rijk door Perzië te veroveren. In Mongolië zelf werd mij verteld dat dit land wat delf- en grondstoffen betreft tot één van rijkste landen van de wereld behoort. Het zit vol olie, gas en mineralen. De mentaliteit van de Mongolen maakt het op dit moment onmogelijk deze rijkdommen te exploiteren en buitenlandse bedrijven zijn om deze reden huiverig om te investeren. Het politieke systeem is evenmin echt stabiel. Eigenlijk vergelijkbaar met Rusland waar soms ook onverwachts een joint venture met buitenlandse investeerders wordt beëindigd. 

Mongolië vind ik een zeer boeiend land en om deze reden één van mijn mooiste ervaringen. 

Maleisië leek mij interessant omdat het zich zelf van één van de armste landen ter wereld heeft opgewerkt tot een welvarende staat. Mijn reis door het land was tekort om er veel van te zien, maar in Kuala Lumpur heb ik mijn ogen uitgekeken. Wat een energie, wat een vernieuwingen. Ooit wil ik nog eens naar Borneo naar het Maleisische gedeelte. 

En dan afgezien van mijn ontmoetingen met mijn oom en tante in Sydney en met Lina en Olexander in Kiev vormde mijn ontmoeting met Marianne en de daarop volgende tocht door New York mijn boeiendste ervaring. Wat zij mij van New York heeft laten zien was een zeer bijzondere ervaring. Of zij kent mij heel goed, of zij heeft mijn blog heel goed gelezen maar zij wist mij exact te brengen naar die plaatsen die mijn grootste belangstelling hebben. De mixture van natuur, kunst en architectuur. Wat ik hiervan op Manhattan onder haar leiding heb gezien was het beste en het mooiste gedurende de hele reis. Ik ben op heel veel plekken enthousiast geweest maar wat ik hier heb gezien was bijna een droom comes true. Het begon met wat ik dan maar gemakshalve de hangende tuinen van Babylon noem. De aanleg van parkachtige tuinen op de voormalige Highline. Natuur verweven met cultuur en architectuur.  Aan de cultuur was aandacht besteed door overal op nonchalante wijze beelden neer te zetten die fantastisch harmonieerden met de omgeving. Marianne had mij ook al diverse keren geattendeerd op daktuinen, compleet met bomen. Dat is niet bepaald uniek maar op Manhattan geeft het toch wat mij betreft een extra dimensie aan deze stad. Ik heb hier al uitvoerig geschreven over het nieuwe world trade en financieel centrum. Een groot feest van architectonische ontdekking. Evenals over de wandel- en fietsboulevard en de plotseling opduikende beeldentuin. Het was pas toen ik de fotoserie bekeek dat het mij opviel hoe humoristisch deze was samengesteld. Er is bijvoorbeeld een kat in aanvalshouding achter een vogel die weer een worm bekijkt. Ik heb foto's van ieder beeld afzonderlijk gemaakt en pas toen ik ze overbracht naar mijn Ipad zag ik de humor van deze beelden. En zo waren er veel meer. Ik was te druk bezig met fotograferen om het  ter plekke echt tot mij door te laten dringen. Dit had allemaal met tijd te maken. Ik had hier uren kunnen doorbrengen. Ieder beeld verdiende het om langdurig te worden bekeken en om van te genieten. Je moet dan een dag uittrekken om alleen al hier te kijken. Deze boulevard is ook een schitterende plek om wandelend te genieten. Ik geloof dat hij 51 kilometer lang is en heel Manhattan omspant. Je loopt langs het water met uitzicht op de skyline van New Jersey en op het water varende zeilboten. Aan de andere kant de skyline van Manhattan. 

Deze bezienswaardigheden waren nieuw voor mij. Een reizigster die in 1992 voor het laatst in New York is geweest. Ik hoor wel eens mensen zeggen, Oh daar hoef ik niet meer naartoe want daar ben ik al geweest. Maar in New York, evenals Parijs kun je niet vaak genoeg komen. Een mensenleven is nog niet genoeg om alles dat deze steden te bieden hebben te zien. Ook hier wil ik eigenlijk nogmaals zeggen, Marianne bedankt voor deze grandioze dag!! Ik kom zeker heel snel terug.

Moskou was een openbaring in positieve zin voor mij. Ik heb slechts een klein gebied gezien maar binnen deze wijk heb ik alles met grote bewondering bekeken. Toch staat deze stad niet hoog op mijn verlanglijstje. Er hangt geen warme sfeer. Hoewel het op een van de terrasjes waar ik wat gedronken en gegeten heb tegen vergoeding van een paar euro toch wel weer humor was. Men deed ogenschijnlijk zijn best, maar alles op zo'n onhandige manier dat het wel clownesk leek. Ik betaalde niet veel maar wat ik aan eten voorgeschoteld kreeg was qua kwaliteit ook niets. Desondanks suggereerde de jongen die mij bediende alsof zij de beste keuken ter wereld hadden. 

Beijing veel tegen. Maar dat kan ook niet anders wanneer je hier 23 jaar geleden voor het laatst bent geweest. Je kunt niets meer vergelijken en als je om je heen kijkt denk je toch aan vroeger en vind je de moderne Chinese wereld niet passen binnen je herinneringen. 

Eigenlijk heb ik aan mijn vorige blogs niets toe te voegen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik een fantastische reis heb gehad, die perfect is georganiseerd en dat ik nog twee dagen heb te gaan voordat ik de lange terug reis weer kan beginnen.

Treinreiswinkel.

Voordat aan mijn fantastische reis een einde komt en hoewel ik wel doorga met mijn blog maar met 

andere verhalen wil ik eerst vanuit Kaapstad de treinreiswinkel en dan met name Mark Wichers heel hartelijk bedanken voor de fantastische reis die hij voor mij heeft georganiseerd. Enkele aanwijzingen heb ik hem gegeven. Ik wilde graag naar Turkije, Maleisië en Zuid Afrika. Verder wilde ik in Singapore in het Copthorne at the Waterfront hotel en in Sydney wat langer blijven. Los Angeles hoefde niet langer dan een nacht te duren en voor de rest had hij eigenlijk de vrije hand. Regelmatig werd ik op de hoogte gehouden van de stand van zaken en kon ik zonodig commentaar leveren. Een paar dagen voor mijn vertrek kwam hij hoogstpersoonlijk naar Overveen om mij mijn reisdocumenten te overhandigen en alles te bespreken. Het zag er zeer goed geordend uit. Alles keurig netjes op volgorde met per hotel extra informatie via plattegronden hoe ik er kon komen. Dat werd bij mij thuis nog eens mondeling toegelicht. Kortom een betere voorbereiding was niet mogelijk. Mijn reis kon beginnen.

Vanuit Amsterdam ging het naar München in een éénpersoons coupé met eigen badkamer. Ik voelde mij daarmee de koning te rijk. Daarna door naar Boedapest en vervolgens naar Sibiu in Roemenië waar ik blij  verrast werd door het Fin de siecle hotel Imparatul dat zelf pochte op de koningen en keizers die er hadden overnacht. En zo zag het er ook uit. Koninklijk. Daarna was Casa Wagner in Brasov teleurstellend, maar ik bleef hier maar één nachtje. Over Boekarest valt niets meer te melden, gauw vergeten. Dit lag uitsluitend aan mij en verder aan niemand anders. Vanaf Istanbul waren de hotels eigenlijk een groot feest. Alleen in Listvyanka vond ik enkele mensen van het personeel bijzonder onaangenaam. Dat zal wel te maken hebben met de oude communistische cultuur waarbij het niets uitmaakte of je hard of traag werkte, aardig of onaardig was. Waar men overal ter wereld letterlijk bedelt om een fooi keken de meisjes mij hier vreemd aan wanneer ik een tip gaf. Het hotel zelf lag op een schitterende plek daar aan het Baikalmeer. Op zich een plaats om lui te genieten. Sindsdien viel ik letterlijk van de ene verbazing in de andere. Als ik dacht dat het niet luxer meer kon dan had ik mij vergist want dan was het volgende nog weer een graadje luxer. In deze hotels was overal over nagedacht. Het begint altijd al met de conciërge die je omtrent alles om raad kunt vragen en die alles voor je regelt. Behoort het niet tot zijn taak zelf een taxi te regelen dan zorgt hij dat de Bell boy dit doet. De organisatie van zo'n hotel is een plezier om over na te denken. Hoewel je in alle hotels je was kunt laten doen staat er op de meeste kamers in de kast een strijkplank met strijkijzer. Kijk, dat is met de gast meedenken. In sommige hotels werd ik verwelkomd met een schaaltje fruit, in andere met fruit en bonbons. Veel badkamers hadden zowel een ligbad als een douche dus kun je kiezen hoe het vuil van je lijf te verwijderen. Er was één hotel dat zelfs condooms verstrekte in de badkamer. Dat zal ongetwijfeld een hotel in Amerika geweest zijn. In dit land begint iedereen een proces tegen iets of iemand om zijn eigen onfortuin goed te maken. Vandaar dat ik denk dat dit een Amerikaans hotel moet zijn geweest. Want heb je per ongeluk tijdens een middagje vreemd gaan in dat hotel je maîtresse bezwangerd dan kun je niet het hotel juridisch vervolgen wanneer het kan aantonen dat condooms tot het standaard pakket behoorden. De service ging echter niet zover dat men er ook een man bij leverde. Kijk dat vond ik dan weer een omissie. Volgende keer even over nadenken Mark!

Och, het was allemaal fantastisch. En het klopte overal. Waar ik door een chauffeur zou worden opgehaald, cq weggebracht stond er altijd iemand klaar of kwam diep in de nacht bij het hotel om mij weer weg te brengen. Het was in één woord ongelooflijk en tegelijkertijd perfect. Ontegenzeggelijk is zo'n reis al van harte aan te bevelen, iets mooiers en fantastischer kun je niet verzinnen, maar als je 

dit wilt laat het dan in ieder geval door Mark Wichers regelen. Beter kun je over de hele wereld niet terecht.

Mark, driewerf bedankt voor deze zeldzaam fantastische droomvakantie!!

Safari

Vandaag de safari. Om tien voor zes werd ik vanmorgen door de chauffeur opgehaald. Gelukkig had ik om een wake-up call gevraagd want nadat ik om vijf uur wakker was geworden was ik na een slechte nachtrust toch weer in slaap gevallen. Een paar minuten daarna kwam volgens afspraak de tweede call, maar toen was ik al uit bed.

Het was nog pikkedonker toen ik in de auto stapte. Om een uur of acht begon de zon door te komen dat een fantastisch gezicht was. Het was een oranje zon met zeer diffuus licht die schitterend over de kale rotsen scheen. De bergen hier hebben allemaal zeer grillige vormen en bestaan uit rotsen en stenen. Er valt weinig groen te bekennen en al helemaal niet toen wij woestijn gebied binnen reden. We waren wel al langs immense wijngaarden gereden. De overgrote meerderheid van deze wijngaarden bestond uit druiven bestemd voor de gewone consumptie. De wijndruiven waren hier in de minderheid. Van de consumptie druiven wordt 70% geëxporteerd. Tegen negenen bereikten we het safaripark waar we met een glaasje bubbels werden verwelkomd. Hierna werden wij aan de ontbijttafel genodigd waar een uitgebreid ontbijtbuffet klaar stond. Om tien uur ging het op safari  in een four wheel drive. Het was een redelijk kale omgeving met lage struikjes. Hier en daar een grote waterplas. De dieren kwamen al gauw tevoorschijn en het was fotograferen en filmen geblazen. We  bleven zo een paar uur rond rijden, iedere keer halt houdend wanneer we dieren tegen kwamen. Wederom kregen wij zo tegen het einde van de tocht een glaasje  bubbels dat mij goed smaakte. De leeuwen en de chitta's bleken evenals de alligators in een omheind gebied te zitten. Dus niet echt puur natuur. Na afloop stond er weer een uitgebreid lunchbuffet klaar. Het was een leuke tocht gedurende een lange dag want ik arriveerde pas om zes uur toen het alweer donker was bij het hotel.

Kaapstad

Gisteren in Kaapstad aangekomen. Wederom een uitzonderlijk luxe hotel, dat mij toch een beetje vreemd gevoel gaf nadat ik in de trein zoveel, je kunt het niet eens sloppenwijken noemen, hutjes van golfplaat en andere rotzooi heb gezien met spelende kinderen en zogende moeders. In een land waar men miljoenen en misschien wel miljarden over had voor die krankzinnige voetbalkampioenschappen laat men veel mensen verkommeren in hutjes waarin zoals ik al eerder heb gezegd je je hond nog niet laat slapen. In de trein liep ik 's morgens nadat ik een voortreffelijke cocktail, overigens op mijn verzoek zonder alcohol had gedronken terug naar mijn kamer toen er opeens een heel luide klap klonk. Ik schrok mij letterlijk te pletter. Toen ik rond keek om te kijken wat er aan de hand was zag ik buiten een groepje jongens grote stenen gooien naar de trein. Een van die stenen had de trein net geraakt op de plaats waar ik op dat moment liep. Ik kan mij dat heel goed voorstellen. As je dagelijks vanuit de ellende een trein ziet langskomen met mensen die om tien uur 's morgens al aan de drank zitten na het verorberen van een ontbijt met alles dat je maar kunt verzinnen dan wil je in jouw boosheid wel met stenen gooien naar al die onverantwoorde rijke idioten. Alleen het helpt slechts om je frustraties uit te leven. Verder schiet je er niets mee op. Ook dit was de eerste keer dat ik zoiets mee maakte. 

Na in het hotel ingecheckt te hebben ging ik naar de conciërge voor informatie omtrent bezienswaardigheden/excursies. Ik koos voor het Robbeneiland en een safari en zou ook een dag met de hop-on hop- off bus mee. Helaas bleek dat het kaartje voor Robbeneiland niet met een credit kaart via internet betaald kon worden. De ING heeft deze mogelijkheid ongedaan gemaakt. Ik kan wel via een geldspuger geld opnemen met mijn gewone bankpas die ik ontblokt heb maar betalingen met credit kaart via internet in het buitenland worden geweigerd. Ik moest nu zelf naar de haven om een kaartje te kopen want het verdiende aanbeveling dit een paar dagen van tevoren te doen in verband met de grote vraag. Gezien mijn ervaringen met Alcatraz leek mij dit een redelijk advies. Ik moest dan een taxi nemen en naar Clock Tower gaan. Op mijn vraag hoever het lopen was antwoordde men 45 minuten minimaal. Aangezien ik in New York van de 47 ste straat naar  Battery Park was gelopen en ook nog over de High Line moest dit toch een fluitje van een cent zijn. De conciërge en zijn hulpje keken elkaar zorgelijk aan maar ik persisteerde onder het roepen van het feit dat Amsterdam ook een gevaarlijke stad is. Toen ik vervolgens mijn camera aan mijn tas wilde hangen wat ik altijd doe als ik van plan ben foto's te nemen ontlokte dit bij beiden een kreet van schrik. Is that a camera Miss? Sure. Nou die moest ik dan maar in mijn tasje stoppen. Ik wilde geen ruzie dus gehoorzaamde ik en toog vervolgens op pad richting Clock Tower. Het was een behoorlijke wandeling maar dat kwam hoofdzakelijk omdat ik vanwege het verkeer moest omlopen. Ook hier had men geen oversteekplaatsen voor voetgangers gecreëerd. Ik ontdekte uiteindelijk wel een heel lange voetgangers brug die ik dan maar nam om toch verwonderlijk goed terecht te komen. 

Het was een hele belevenis bij het Victoria en Alfred Waterfront. Veel te zien en te doen. Ik kocht mijn kaartje, liet mij uitleggen dat ik er een half uur voor vertrek moest zijn en waar dat dan wel was en aanvaardde de terugtocht. Halverwege kwam er een man naast mij lopen die mij om geld vroeg. Ik weigerde te antwoorden of te kijken dus hij kan zwart, groen, geel of wit geweest zijn, ik weet het niet. 

Ondanks mijn weigering te praten, ik had wel intussen in het Frans gezegd dat ik hem niet verstond waarna hij ook een paar woorden Frans sprak om vervolgens zijn kommer en kwel weer in het Engels over te brengen, bleef hij mij hinderlijk volgen. Hij wilde 30 rand om 's avonds een dak boven zijn hoofd te hebben in een shelter home. Anders wilde hij geld voor eten hebben. Hij was bijzonder  opdringerig. Ik stak de straat over maar hij  bleef mij volgen. Toen het hem duidelijk werd dat er met mij niets te bereiken was gebruikte hij een paar scheldwoorden die ik, in verband met het jonge lezers publiek hier niet zal herhalen en maakte rechtsomkeert. Ik vond het een hinderlijke gebeurtenis. Het bangste was ik voor mij zelf want ik liep inwendig alweer te schelden en te foeteren in de trant van kun je niet werken idioot. Ik ben bijna 70 en werk toch ook nog nadat ik bovendien zeer ernstig ziek ben geweest en al dat soort zelf medelijden meer. Maar ik kan ook behoorlijk schelden. Minsten zo goed als die vent. Alleen ben ik vermoedelijk niet zo sterk als hij. Aan bedelen heb ik al een broertje dood maar wanneer ze als cellotape aan je vast kleven word ik helemaal allergisch.

Toch heeft iedere medaille twee kanten. Vandaag werd mij verteld dat de werkloosheid in zuid Afrika 27% is. In de brochure die ik van het wild park kreeg stond vermeld dat het plaatsje dat hier nabij ligt  een werkloosheid percentage van 97 kent. Het park biedt aan 120 mensen emplooi en is dus een belangrijke werkgever. Tja en met zulke percentages moet je niet vreemd opkijken dat men bedelt. De manier waarop was echter veel te agressief. En als ik er nu als een rijke stinkerd uit zie dan kan ik mij er         nog iets bij voorstellen, maar ik liep gewoon met mijn dikke kont in een broek met een truitje dat ook zijn beste tijd heeft gehad. En volgens dringend aanraden was mijn camera niet zichtbaar. Het geeft een ongemakkelijk gevoel dat ik nergens eerder had. Spijtig, want Kaapstad is verder een leuke stad en weer heel anders dan ik zo langzamerhand gewend ben.

Impossible poverty

Terwijl ik zit te genieten van alle luxe die mij in de schoot geworpen wordt in zuid Afrika kijk ik uit het raam en zie gammele hutjes waarin je nog niet eens je hond wilt laten wonen. Er hangt overal was te wapperen en er spelen talloze kinderen in de grootst mogelijke rotzooi. Ik voel mij zeer beschaamd. Dit is de eerste ellende die ik meemaak. Niet alleen gedurende deze reis maar ooit. Zelfs in Vietnam zag het er niet zo desolaat uit. Mensen levend tussen afval. Maar een paar kilometer later zie je alweer gewone huizen. Het grenst aan elkaar, de armoede en de welvaart. Hoe geraak je uit de armoede? Voorafgaand aan de WK voetballen sprak iedereen de hoop uit dat dit gebeuren met alle werkgelegenheid die het tevens verschafte een upgrade voor de bevolking zou betekenen. Maar niet iedereen kon hiervan blijkbaar profiteren, terwijl de organisatie en de bouw van een aantal voetbalstadions die inmiddels alweer liggen te verpauperen honderden miljoenen hebben gekost. 

De inspectie van de trein leverde de volgende beelden op:

The dining room

The lounge

The bartender

My first bubbels om tien uur in de morgen

En de sloppenwijken op de achtergrond

Het is om je dood te generen. Wat is er toch in Afrika aan de hand dat hier niet kan lukken wat bijvoorbeeld in Azië wel kan. Met een uitdrukkelijke uitzondering van Afghanistan en waarschijnlijk ook Pakistan en in ieder geval India. Men kan of wil niet kansen scheppen voor iedereen. Het zijn een paar rijke families die de dienst uitmaken en de grote meerderheid kan verpauperen. Als ik kijk op de perrons van de stations die we passeren dan zie ik trieste mensen dik in de lompen gekleed waarschijnlijk vanwege de kou die ik in de trein niet  voel. Het personeel in mijn hotel zag er pico bello uit. Evenals mijn chauffeur. Je kunt ze niet vergelijken met de inerte mensen die ik op de stations zie. Het zijn wij en zij. Ik wil niet zeggen dat ik tot zij wil behoren maar ik voel mij met wij toch zeer ongemakkelijk. 

Na een paar uur, een voortreffelijke lunch en diner, een zeer goede nachtrust en prima ontbijt ben je inmiddels aan alles gewend geraakt. Toch was de vloerverwarming in mijn badkamer weer een openbaring in het kader van uitzonderlijke luxe in de trein. Gisteren had ik voor het diner een bad genomen in een bad met de gouden kranen. Het is denk ik 15 jaar geleden  dat ik een bad nam. Om roddelpraatjes tegen te gaan kan ik openbaren dat ik wel regelmatig een douche neem. Dit bad kwam na een teleurstellende excursie naar de Kimberly mijnen. De trein had weer behoorlijk vertraging waardoor we bij donker de tocht moesten ondernemen. De uitleg was overigens zeer interessant. We werden naar een diepe put geleid die vergelijkbaar is met die in Calgoorlie Australië. De Australische is alleen nog veel dieper, wijder en langer. Bij avond valt er echter niet zoveel te beleven. We kregen nog een film te zien over de vondst van diamanten  en exploitatie van diamantmijnen die ik leerzaam vond. Daarna terug naar de trein waar we werden verwelkomd met een glaasje prima sherry in een glas van de blue train dat we mochten houden. 

Na het ontbijt vanmorgen vond ik in mijn keurig opgeruimde kamer nog een cadeautje van de Blue Train. Een gouden klokje dat op precies de juiste tijd is afgesteld en prima loopt.

De mensen aan het diner waarvan ik mij een hele voorstelling had gemaakt waren een teleurstelling. Loop ik mij daar 80 dagen in de stress te werken vanwege het kledingvoorschrift kom ik er achter dat geen enkele vrouw in avondkleding rond loopt. Een enkele in cocktaildress en slechts de donkere medemens had de moeite genomen fantastisch gekleurde lange gewaden aan te trekken. Veel mannen hadden het verplichte strikje maar er waren toch heel veel met een gewone das. De mensen zagen er netjes uit maar meer kan ik er niet over zeggen. Ik vraag mij dus af tijdens welke gelegenheden, anders dan kroningen en koninklijke bruiloften je de schitterende avondkleding ziet waaraan ik mij van Moskou tot en met New York heb vergaapt. Vroeger, ja daar heb je oma weer met verhalen uit de oude doos, had ik altijd een aantal lange jurken in mijn kast. Heel lang geleden vierden wij altijd kerst en oudjaar met Kees en toen nog Katja. Kees in smoking, Bert in keurig pak en Katja en ik in het lang. Dat gaf toch cachet aan de feestelijkheden en ik heb er evenals Katja altijd van genoten. We hebben een aantal keren in een twee sterren restaurant in Frankrijk met z'n allen gegeten en dan was het ook altijd in het lang. Kortom ik vond het in de trein behalve dan bij de gekleurde medemens een beetje teleurstellend. Blijft over de vraag waarom zij wel en maakten de blanken zich er weer met een Jantje van Leiden van af. Voer voor psychologen.

De eerste keer was in de Indian Pacific dat ik aan een tafeltje met drie anderen werd gezet. Ik had daar als verlegen meisje een beetje moeite mee. Nadien heb ik het erg leuk gevonden en genoten van de diverse gesprekken met alle mensen. Dit gemeenschappelijk eten vond sinds Australië in alle treinen plaats. In de blue train echter is het systeem anders. Ik werd tijdens de lunch alleen aan een tafeltje geplaatst en dat tafeltje hield ik tot en met het ontbijt. En dan opeens is het alleen eten toch een beetje saai. Vooral wanneer blijkt dat iedereen zijn plaats behoudt. Er valt dan weinig nieuws te ontdekken. Aan de andere kant van het gangpad zaten twee stellen. Een man die zich als André Rieu had vermomd met een vrouw en twee mannen die de herenliefde waren toegedaan. Vooral de twee heren trokken mijn aandacht want klaarblijkelijk was de liefde nog pril. Dat leidde ik af uit het feit dat de ene niet van de andere kon afblijven en hem constant over zijn rug en schouders zat te strelen. De bepotelde man begon steeds glaziger te kijken en zette voor het ultieme genot zijn bril af. Het werkte blijkbaar aanstekelijk want de man die er uit zag als André Rieu begon zijn partner ook te strelen. En daar mag ik dan als alleenstaande verlekkerd naar kijken. Ik ben gedurende deze reis niet verder gekomen dan een massage door een stoel op JFK.  Dat was ook wel lekker maar je mist dan toch de warme mannenhand. Het  blijft behelpen.

Ik weet inmiddels hoe ik India per trein kan doen. Alleen weet ik nog niet hoe deze treinen lopen. Hoewel overal geadverteerd wordt dat men in de Blue Train gratis wifi heeft moet ik toch bedelen om de code waarop ik gisteren ruim een uur moest wachten en die ik vandaag nog steeds niet heb gekregen. De stewardess keek enigszins verstoord toen ik er om vroeg. Ik denk dat ze dit heel lastig vindt en het niet tot haar takenpakket vindt behoren. Het hoort bij het totaal pakket dus heb ik het recht erom te vragen. Overigens was er in de Maple leaf ook wifi waar je zonder code kon inloggen en die het perfect deed. 

In India heb je drie treinen, de Palace on wheels, the Maharajas Express en de Deccan Odyssey waarmee je door het land kunt reizen. Verder moet ik nog de Rocky Mountaineer in Canada doen die toch een andere route aflegt dan de door mij genomen Royal Canadian en als het er ooit nog van komt dan kan ik met de Old Patagonian Express door Argentinië reizen. Met name de treinen in India en Argentinië trekken mij zeer aan. En dan natuurlijk hetzij met de Blue train langs de Victoria Falls, hetzij met Rovos langs deze watervallen en diverse natuurparken in vijf verschillende landen. Rovos en de Blue train zijn onderling uitwisselbaar. Beide zijn Zuid Afrikaanse trein specialisten die dezelfde luxe bieden. Als ik er zo over nadenk heb ik nog heel wat op mijn Bucket lijstje staan. Even doorzetten dus.

The amazingly bluetrain.

Er zijn altijd nog mooiere dingen dan je hebt kunnen bedenken. Ik wist en had op plaatjes gezien hoe luxe de trein is maar wanneer je het met eigen ogen ziet dan puilen ze uit van verbazing.

Dit is bijvoorbeeld mijn zit- slaapkamer

Mijn kamertje vanuit een ander standpunt:

Verder heb ik een schitterende badkamer

met uiteraard een eigen toilet

en dit was het welkom op het station

En de lounge waar we wat te drinken kregen

En nog veel meer

Het is allemaal ongelooflijk. De mensen zijn zo vriendelijk en uiteraard heeft iedere wagon zijn eigen butler, maar er zijn maar drie suites per wagon dus men heeft alle aandacht voor je. In de op het tafeltje in mijn suite aanwezige informatie wordt weer de nadruk gelegd op de dress code die toch echt black tie is voor mannen en formele dress voor vrouwen. Ik ben toch wel heel gelukkig mijn Armani.

Het personeel is allervriendelijkst en laat merken dat het je aan  niets zal ontbreken gedurende deze reis. Er is televisie in mijn compartment en ik kan films uitzoeken indien ik naar een film wil kijken. Er is voorop de trein een camera die constant de omgeving filmt. Wat je niet direct zelf ziet kun je op de camera zien. Er is teveel om op te noemen. Ik denk dat ik niet ga slapen vannacht om zo lang als mogelijk van dit bijzondere gebeuren te genieten.

Zo is het welkom in mijn suite:

Onder de tv de garderobekast inclusief een safe.

Pretoria

Het was weer een lange, zo geen zeer lange vlucht. Met natuurlijk weer de befaamde Irene ergernis. Ik had besloten het schrijven van mijn blogs in het vliegtuig te doen. Je verveelt je dan toch het apelazerus en van lezen komt niets. Het schrijven gaat goed in een vliegtuig. Zelfs als je van alles op de grond laat vallen. Het vliegtuig vertrok om 11.15. Na enige tijd wordt er een maaltijd aangeboden wat dus enig gedoe geeft. Daarna nog een kopje koffie en nadat ik mijn bordje zelf naar de keuken had terug gebracht ging ik verder met mijn blog. Totdat een bitse stewardess langs kwam die mijn raamluikje dicht deed. Dat moet je dus niet bij  mij doen. Ik ga daar een beetje in het donker zitten zeg. Niets daarvan. Maar ze was onverbiddelijk. Als ik licht wilde hebben dan kon ze het lampje voor mij aandoen. Het was de bedoeling dat het hele vliegtuig ging slapen. Nou kom, dat bepaal ik toch echt zelf wel. Het was half drie in de middag. Maar mijn buurvrouw lag alweer met masker op en oordoppen in te knorren. Dus vooruit dan maar. Later bleek zij in Pretoria geboren te zijn en via New York vanuit Los Angeles naar huis terug te vliegen. Het was een leuke vrouw. Dat was in het begin al gebleken want toen zij het kapotte scherm van mijn Ipadje zag bood ze meteen aan mij naar iemand te sturen die dat kon repareren. Ik vertelde dat ik slechts één dag in Pretoria zou blijven dus dat dit helaas niet kon. 

Ik schreef dus door terwijl de meeste mensen inderdaad begonnen te slapen. Hoe kan je dit midden op de dag. Er was ook geen alcohol bij de maaltijd geleverd zodat je echt uit jezelf in slaap moest proberen te vallen. Slechte business. Als je zelf naar de keuken ging kon je het echter wel krijgen viel mij op. Maar wat een andere service dan bij mijn geliefde Singapore Airlines. En dat terwijl ik een retourticket had moeten kopen bij een van de duurste Airliners omdat zij op Pretoria het monopolie hebben en dus kunnen vragen wat ze willen. Zo was, of is het, bij Surinam Airlines ook.

De vlucht was dan niet om over naar huis te schrijven, het binnenkomen via de marechaussee viel reuze mee. Na het ophalen van mijn bagage ging ik op zoek naar mijn chauffeur. En jawel, daar stond een keurig in donker kostuum geklede man met een bordje Irene Faber. Ik snelde op hem toe en gaf hem een hand onderwijl blij roepend dat ik degene was op wie hij stond te wachten. Ik bleek de enige te zijn die hij op moest halen, service van het hotel. Ik mocht naast hem zitten en het bleek niet zo'n lang ritje van Johannesburg naar Pretoria. Ik keek mijn ogen uit. Weer een totaal nieuw landschap. Het leek een beetje op onze duinen maar dan toch weer een beetje anders. Op de andere weghelft van de zesbaans autoweg was een ongeluk met een vrachtwagen gebeurd waardoor mijn chauffeur op de heenweg nogal wat oponthoud had gehad. Ik had niet zo gauw door wat hij vertelde want oorspronkelijk uit Zimbabwe komend sprak hij een heel eigen vorm van Engels. Toen we de plaats des onheils passeerde bleek het om een hele grote vrachtwagen met oplegger vol met fruit te gaan die was omgekanteld, zodat al het fruit op de grond terecht was gekomen. Men had dit echter inmiddels weer keurig aan de kant geschoven en in mijn onnozelheid vroeg ik of er soms markt was. Ik vond het wel een vreemde plaats om een markt te houden maar zulke fruitmarkten hadden wij in Dubai of in een van die andere theedoekenstaten waaraan we een bezoek brachten ook meegemaakt. Ik kijk dus echt van niets meer op. Maar hier zat ik er dus volkomen naast. Het was trouwens wel een gezellig gezicht al dat gekleurde fruit zo keurig langs de weg. Even later zagen wij zebra's en giraffen langs de weg lopen. Om niet weer een blunder te begaan constateerde ik op vragende toon: "this can't be the Kruger Park, cause that's more up North, isn't it?" Ik had eindelijk de spijker op zijn kop geslagen want dit was inderdaad niet het Kruger park.

We lieten Pretoria links liggen en we gingen enigszins omhoog, een villawijk in. Ik had al gezien dat we in de Herbert Bakerstraat reden en mijn hotel heeft dezelfde naam, dus hier zou mijn hotel wel zijn. Kijk, met dat soort dingen ben ik snel van begrip. Wel een beetje ver van het centrum zei ik tegen de chauffeur. Wat zou je in het centrum willen doen vroeg hij. Nou ja, interessante plekken bezoeken. Hij hield verder maar zijn mond. Korte tijd later draaide hij omhoog een oprijlaan op. Dit was afgeschermd met een groot hek dat door een bewaker werd geopend. Doorrijdend kwam een schitterende bungalow tevoorschijn. Met een mooie tuin vol met zitjes en een zwembad. Echt iets voor mij. Van alle kanten kwam het personeel aangerend om mijn minimale bagage, inclusief mijn kostbare tas met mijn avondjurk uit de auto te halen en naar mijn kamer te brengen. Een schattige jonge vrouw heette mij welkom. Ze begeleidde mij naar de hall ondertussen volop pratend. Ik keek mijn ogen uit. Overal verse bloemen en schitterend meubilair. Mij werd uitgelegd wat ik allemaal kon verwachten en dat ik morgenvroeg om zeven uur naar de trein gebracht zal worden. Een ontbijt om half zeven was aan te bevelen, evenals een wake up call om kwart voor zes. Kijk zo denkt een attent hotel met je mee. Ze begeleidde mij naar mijn kamer met eigen terras met een zitje en twee ligbedden en een schitterend uitzicht over Pretoria. Hier wil ik wel een weekje blijven. Het betreft een boutique hotel. Dat betekent dat men slechts een beperkt aantal kamers heeft en de gasten een zeer persoonlijke verzorging op top niveau geeft. Dat merk ik dus aan alle kanten.

Vanmiddag tijdens de voortreffelijke lunch kwam in een golfkarretje bestuurd door een boy een hotemetoot in fancy kleding aanrijden. Pikzwart evenals zijn boy maar een echte dandy. Een kwartiertje later kwam hij weer naar buiten toen de golfkar kwam voorgereden. Hij werd uitgeleide gedaan door een skinny dame van middelbare leeftijd die druk gebarend nog een heel gesprek met hem voerde. De boy zat intussen stoïcijns te wachten in zijn karretje. Hij droeg een mooie pet. Ik kon die dame niet helemaal plaatsen, hoewel ik wel een vermoeden had. Even later was het gesprek afgelopen en kwam zij binnen en liep op mij toe. Ze vertelde dat ze zojuist de hoofdcommissaris van politie uitgeleide had gedaan. Hij kwam onder andere naar de security in deze wijk informeren. De dame in kwestie is voor mijn gevoel de (mede) eigenares van dit hotel. Ze vroeg naar mijn plannen en ik vertelde haar waar ik mee bezig was en dat zuid Afrika de laatste week van mijn reis betekent. Op haar vraag of ik al eerder in dit land of dit continent was geweest antwoordde ik ontkennend. Ik vind Marokko meer Arabisch dan Afrikaans. Ze vertelde in zuid Afrika geboren te zijn en het hier  fantastisch te hebben. Dit is echt het mooiste land van de wereld zei ze. En als ik zo van treinreizen hield moest ik maar eens met Rovos mee langs de Victoria watervallen. Rovos is hetzelfde als de blue train. Ik had indertijd tijdens de voorbereiding van mijn reis deze tocht van acht dagen als optie aangemerkt, maar dat kon helaas niet omdat men met deze reizen pas medio juli begint. Vandaar slechts het tochtje tussen Pretoria en Kaapstad. Maar de lange tocht die niet alleen langs de Victoria watervallen gaat maar daarnaast vijf landen aandoet blijft zeer zeker op mijn verlanglijst staan. Een lijstje dat nog steeds niet is uitgeput. Ze beval mij haar bibliotheek aan waar ik tal van boeken over Afrika kan aantreffen. Ook zorgde zij voor een schitterende brochure van haar hotel. Mijn cappuccino was al een tijdje eerder gebracht en zorgzaam riep zij aan het eind van ons gesprek de ober om een nieuwe te maken omdat de mijne intussen wel koud zou zijn geworden. Ik vond dit niet nodig en wimpelde vriendelijk doch resoluut haar aanbod af. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk even een tukje doen op mijn schitterende terras.

Around the world in 80 days.

Je stippelt een reis uit waarbij je in 80 dagen rond de wereld trekt. Natuurlijk mede naar aanleiding van het boek van Jules Verne. Je kunt het ook in 40 dagen doen, of 50, of 60, of 100. Maar 80 dagen is een klassieker. Je arriveert in New York en gaat op Broadway op zoek naar shows en musicals van dat moment. Er zijn veel shows zoals the phantom of the opera en Chicago die al decennialang gespeeld worden dus weet je zeker dat wanneer je naar de phantom wilt je dat ook in oktober, of volgend jaar maart kunt doen. Soms zijn er nieuwe producties. Sinds enige tijd wordt in een klein experimenteel theatertje dat gerund wordt door een groep enthousiaste jongeren het stuk around the world in 80 days gespeeld. En ook al heb je reeds twee musicals gezien gedurende  de twee dagen die je tot je beschikking hebt, around the world is een must waar je met geen mogelijkheid onderuit kunt. Stel je voor dat iemand erachter komt dat deze productie werd gespeeld op het moment dat jij vanwege je wereldreis in NY was en je tot je schande moet bekennen daar niet geweest te zijn dan ben je toch de risee van de familie. Dan maar geen Met, Moma, Guggenheim of boottocht. Uiteindelijk heb je dat allemaal al eens gedaan. En around the world is echt de eerste keer. Wederom op Times Square een kaartje gekocht voor de avondshow. Het is trouwens onvoorstelbaar dat op Broadway de meeste shows 2 x per dag worden gespeeld en soms wel 3 x. Zondags zijn veel theaters gesloten maar lang niet allemaal. In de beide vorige voorstellingen die ik heb gezien werd geacteerd op een wijze alsof het een première betrof. Voor dit soort prestaties dien je topacteur te zijn. In de stal van Joop van den Ende heb je ze ook maar toch lijkt het of in Amerika alles met nog meer inzet gebeurt. De concurrentie is misschien ook groter.

De avondvoorstelling gaf mij de gelegenheid nog even een jurk te kopen. Ik wandelde over 6th Ave richting Central Park. Bij dit park sloeg ik af naar the 5th en op de hoek bevindt zich Bergdorf Goodman. Een zaak chiquer nog dan Saks. Ik startte op de eerste verdieping waar de kledingafdelingen begonnen. Zoals in de meeste zaken tref je op de begane grond uitsluitend de bekende cosmeticamerken aan. Daarboven zitten op veel verdiepingen alle bekende couturiers. Dat is naar ik persoonlijk heb ervaren over de hele wereld hetzelfde. Van Moskou tot Kuala Lumpur, Hongkong, Singapore en New York. Wat ik niet wist, omdat ik nog nooit verder dan kijken ben gekomen, is dat naarmate je hoger komt de maten ook groter worden. Op de eerste verdieping ging het niet verder dan size 6. Zelfs toen ik 20 kg lichter was paste ik hier niet in. Ik werd ondanks alle fijne en bijzondere dingen toch een beetje mistroostig. Eigenlijk wilde ik alweer de pijp aan Maarten geven ondanks de dress code van black tie en evening dress. Ze zullen me echt niet uit de trein gooien zei ik tegen mezelf en anders eet je maar in je eigen suite. Waarom met zoveel fantastische belevenissen en ervaringen mij nog druk maken over een avondjurk die ik waarschijnlijk slechts één keer in mijn leven zal dragen. Ik vroeg een verkoopster om hulp die mij naar de 6e verdieping verwees. Daar heeft men avondkleding in jouw maat. Ik met de roltrap omhoog waar een andere verkoopster met een telefoon in haar hand mij al opwachtte. Ja, ik zie haar hoorde ik zeggen. Ze komt juist de roltrap op. Van beneden was dus al naar boven doorgegeven dat er een wanhopige vrouw aankwam op zoek naar haar passende avondkleding voor een avondje in een trein. Hoe gek kan men zijn. Deze verkoopster bekeek mij en nam mij mee. Ze vroeg naar mijn speciale wensen waarop mijn antwoord was dat ik maar één wens had namelijk een jurk die paste en niet al te gek stond. Ik had al gezien dat een avondjurk zoals die hier hingen out of the question was. Deze waren allemaal 30cm langer dan dat ik groot ben. Niet alleen ben ik kogelrond maar ook nog een lilliputter. En daarover valt niet te lachen. Aan de rekken hing niets. Nog niet wanhopen want zij had een vermoeden dat er ergens jurken aanwezig waren die wel in mijn maat waren en bovendien geschikt voor het doel waarvoor ik hem  nodig had. Ze liet mij in de kleedkamer achter en kwam even later met drie jurkjes terug. Ik viel meteen voor één. Een antraciet grijze Armani met lange mouwen die ik op kan stropen zonder dat je denkt goh, die gaat zeker een partijtje knokken. Ik trok hem aan en dat betekende meteen het einde van mijn zorgen. Ook de verkoopster werd enthousiast. Ze vond dat er nog iets bij moest. Juwelen. Ja zeg, ik heb schitterende juwelen thuis en die ga ik echt niet kopen. Even later kwam ze met een heel mooie sjaal aanzetten. Ze drapeerde hem om mijn hals en riep meteen uit dat hij geweldig stond. Ik ben echter geen sjaal mens. Bij anderen blijven ze altijd geweldig zitten, doch niet bij mij. Bovendien een sjaal over mijn boezem maakt deze nog groter en daar zit ik echt niet op te wachten. Ze vroeg mij nog met haar mee te gaan naar een andere afdeling. We gingen naar beneden en daar liet ze me bijous zien die evengoed nog behoorlijk aan de prijs waren. Ze had me al verteld dat ik op iedere hoek van de straat voor een paar dollar sieraden kan kopen die ik bij wijze van spreken na het dragen meteen weer kan weggooien. Ik zei tegen haar dat ik haar advies zou opvolgen en op de straat wel wat zou kopen. Met alleen de jurk in een mooie tas ging ik weer naar buiten terwijl ik mij realiseerde dat ik op meer dan voortreffelijke wijze was geholpen. Wat ik in Moskou had gefantaseerd en wat Julia Roberts als pretty woman was overkomen op Rodeo Drive was aan mijn deur voorbij gegaan. Toch ging mijn fantasie door toen ik even later Saks binnenstapte en met enige triomf met mijn tas van Bergdorf Goodman in de hand langs hun kleding struinde.

Op weg naar het hotel zocht ik nog naar bijous maar kon niets vinden. Ik liet het er maar bij.

Ik wilde nog richting Hudson voor verkoeling. Bij de 11e avenue aangekomen bedacht ik dat het niet verstandig was in de bloedhitte, want dat was het, nog lang te wandelen als ik 's avonds van de voorstelling wilde genieten. Ik trok mij terug in het hotel en begon vast de spullen in mijn koffer te doen. Om half zeven richting theater. Hier heb ik genoten van een voorstelling zo vol humor dat ik regelmatig zat te schaterlachen.  Nu werd mij ook duidelijk hoe de hoofdpersoon, Phileas Fogg die in 1872 met zijn vrienden de weddenschap aanging dat hij in 80 dagen rond de wereld kon zijn reis had gemaakt. Hij begon in Londen, ging met de trein naar zuid Frankrijk en vervolgens met een schip door het Suez kanaal naar India. Daar ging het weer verder met de trein van Bombay naar Calcutta waarbij echter tijdens de reis op een olifant moest worden overgestapt omdat de trein niet verder ging. Daarna met een schip naar Singapore en vervolgens Hongkong. Van Honkong naar Okinawa en de grote oversteek per boot naar San Francisco. Hier ging het weer verder met de trein naar Chicago en vervolgens naar New York. Daarna met de boot naar Londen waar hij dacht te laat aan te komen maar vanwege de extra dag bij het overschrijden van de datumgrens toch nog op tijd bleek te zijn en 20.000 pond rijker. 

Veel mensen hebben mij gedurende mijn reis gevraagd als je dit hebt gedaan wat ga je dan volgend jaar doen. Wat blijft er dan nog over. Ik heb daar nooit zozeer over nagedacht omdat ik eerst maar eens volgend jaar moet zien te halen. Stel echter dat dit lukt dan valt er wat voor te zeggen om dezelfde reis per boot en trein als Fogg te maken. En uiteraard te proberen dat ook in 80 dagen te doen.

Inmiddels heb ik New York met zeer veel pijn in het hart verlaten. Ik was er lang nog niet klaar voor. Geen enkel museum bezocht en wat had ik graag nog eens terug gewild naar die schitterende bronzen beelden op de wandel en fietsboulevard langs de Hudson. Nogmaals hier langs te wandelen, op mijn akkertje en over de High Line en door Central Park, mijn verlangen is bijna te groot. Wie wil er met mij mee terug naar New York? 

Andere steden deden mij ook pijn ze te moeten verlaten. Singapore vond ik erg moeilijk en Sydney jammer. Daar was het echter toch nog te koud om 's avonds ook lekker buiten te genieten. En zeker San Francisco waar ik ook nog niet genoeg van had. Maar op dit moment vind ik mijn vertrek uit New York het ergste. Dit is ook niet één stad maar een verzameling steden bij elkaar. In iedere straat, op iedere avenue is wel weer wat te ontdekken. Je raakt nooit uitgekeken. St. Patrick Cathedral werd gerenoveerd en het Battery park opgeknapt. Langs beide heb ik gelopen maar kon dus niets zien. Zie je, dit alleen al is een reden zo snel mogelijk terug te gaan. Laat ik echter eerst Zuid Afrika afwachten voordat ik weer terug snel naar een van mijn favoriete plekken. Misschien wil ik wel de rest van mijn leven in Kaapstad blijven wonen.

Voorlopig heb ik echter nog uren vliegen in het vooruitzicht. In totaal ruim 14 uur waarvan er pas drie zijn verstreken.

Motown the beat of a generation, the soul of a nation

In Los Angeles was ik qua tijd en plaats de weg kwijt. Ik ben toen ook niet mijn hotel uit geweest . Dat was ook niet nodig want in dit Westin was alles voorhanden wat een mens maar kan verzinnen dat hij wel eens nodig kan hebben. Door mijn desoriëntatie werd ik midden in de nacht wakker en besloot naar de TV te kijken. Ik viel toen met mijn neus in de boter want in een documentaire over de Funk brothers, de musici die alle bekende zangers en zangeressen hebben begeleid, evenals groepen als de  Four tops en de Temptations, daarmee Motown mede groot makend zonder daar ooit de credits voor gekregen te hebben. James Jamerson, van Dyke, Joe Messina en diverse anderen hebben mede zangers als Smokey Robinson en Marvin Gaye groot gemaakt. Motown betekende wereldberoemdheid voor Diana Ross en de Supremes, Martha Reeves, Stevie Wonder, de Jackson five met Michael Jackson die later een gedeelte van de rechten zou kopen. Er waren er zoveel die tot de grote familie van Motown behoorden. Die nacht heb ik twee uur lang zitten genieten en ik heb meteen opgezocht of deze documentaire ook op DVD is uitgebracht, wat gelukkig het geval is. 

Wat schetste echter mijn verbazing toen ik zag dat op Broadway een musical Motown is uitgebracht. Als er iets was waar ik naartoe wilde dan was het dit wel. Er liepen op Times Square mensen rond die kaartjes voor deze show verkochten. Een jonge vent kwam tussen beide toen ik een oudere man om nadere informatie vroeg. Heel even leek er een ruzie te ontstaan maar de oudere man trok zich terug zodat het onderhandelen kon beginnen. Het werd allemaal ingewikkelder gemaakt dan nodig want ik wilde sowieso een kaartje. Maar de verkoper kon niet zijn beloftes waar maken omdat hij de kaartjes nog niet bezat. Of ik 's middags om twee uur kon langskomen. Hij wist dat Pippin om half drie begon en dat was twee minuten lopen, dus tijd genoeg. Ik zorgde er om twee uur te zijn met een frappuccino in de hand als lunch waarna het kaartje inmiddels vijf dollar duurder bleek te zijn geworden. Ik zuchtte eens diep, sprak mijn verbazing uit maar take it of leave it. Zo werkt dat hier.

I took it en had als vervolg op een reeds fantastische dag een heel fijne avond. Het was een daverende start met eerst de Four Tops en meteen daarop de Temptations. Ik ben heel sentimenteel en zeker waar het muziek betreft maar ook hierbij kon ik het  niet droog houden. Mijn verleden, mijn jeugd kwam  binnen keilen met een muzikaal geweld waardoor ik in een flits vele jaren weer opnieuw beleefde. 

The beat of a generation. Ik denk dat het de beat van meerdere generaties is. Deze muziek verveelt volgens mij nooit. Diana Ross en de Supremes speelden een belangrijke rol in dit stuk. Ook aan de drang op Diana om een solo carrière te beginnen werd duidelijk aangegeven. Dit bleek niet haar eigen wens te zijn maar de wens van haar manager en Motown oprichter Berry Gordy, tevens haar lover. Wat is fictie, wat is werkelijk gebeurd. ik denk een mengsel van beide. Toen de Jackson five op auditie kwamen was de eerste reactie van Berry Gordy dat hij niets in tienerbandjes zag. Totdat ze begonnen te zingen. Hoe men aan zo'n fantastische kleine Michael is gekomen is denk ik alleen in Amerika mogelijk. Ik persoonlijk hoorde geen verschil met de oorspronkelijke Michael. Maar al was er verschil, dit jongetje danste en zong en entertainde op een manier die niet onderdeed voor die van zijn grote voorganger. Ook het optreden van Stevie Wonder was ontroerend. In het begin van het ontstaan van Motown was zijn moeder al eens met hem langs gekomen. Toen zag men er nog niets in. Een kleine blinde neger die net als Ray Charles een beroemde zanger wilde worden. Enige jaren later werd hij alsnog tot Motown toegelaten en werd prompt een wereldster. De moeilijke karakters van Smokey Robinson en Marvin Gaye kwamen ook goed uit de verf. Hier was al het één en ander over verteld tijdens de documentaire. Ook op het toneel werd hiervan een beeld gegeven. En heel even kwam James Jamerson op die - terecht - meer geld voor zijn optredens wilde hebben. Het einde voor Motown kwam na de verhuizing uit Detroit naar Los Angeles. Men dacht het hier te kunnen maken. De mentaliteit in Californië en de bedragen die voor de faciliteiten betaald moesten worden, de huur van de studio's, de apparatuur lagen veel hoger dan in Detroit deden Motown de das om. Uiteindelijk werden dan toch de rechten verkocht. 25 Jaar Motown, inderdaad the beat van een generatie.

Dit was een dag die als zeer bijzonder in mijn memorabilia kan worden bijgeschreven.

Red Lobster

Als je zo van mosselen houdt dan moet je eens bij de Red Lobster eten daar hebben ze heel goede deals voor senioren, adviseerde Marianne. Ja die zaak ken ik antwoordde ik. Als het even kon at ik er met Bert en hij at er ook dikwijls met Mieke. Het restaurant was dichtbij in de 39ste straat. Ik besloot er na de musical te gaan eten. 

Op weg er naartoe liep ik nog na te genieten van de voorstelling en ik voelde mij erg gelukkig. Bij het restaurant waren lange rijen wachtenden. Ik meldde mij aan en bestelde een tafel voor één. Ik kreeg een elektronisch device in handen gedrukt dat iets weg had van een afstandsbediening. De schatting van mijn wachttijd was ongeveer 25 minuten. Dan maar eerst naar de bar voor iets lekkers. Ik stond te puzzelen wat te doen toen een man een uitnodigend gebaar maakte naar de kruk naast hem. Het was gelukkig niet Sigmund maar iemand die op zijn familie wachtte. Daar kon ik dus wel naast gaan zitten.    Ik bestelde een bloody Mary zonder ijs. Wel spicy. Er stak een lang stuk selderie stengel uit dat ik tevreden begon op te knabbelen intussen luisterend naar de verhalen van mijn buurman die verplicht winkelend met zijn vrouw een zware middag achter de rug had. Hij genoot dan ook duidelijk van zijn biertje. Voordat we een gesprek konden beginnen kwamen zijn vrouw en zoon al aangelopen en werd ik ook nog voorgesteld. Net op dat moment begon mijn afstandsbediening rode lichtsignalen te geven en ging ik met mijn Marie op een holletje naar de receptie in afwachting van nadere instructies. Die hielden in dat ik met de lift naar de tweede verdieping moest waar ik door een bediende verder gewezen zou worden. 

Het was half zes en het restaurant kon 680 mensen tegelijk laten eten. Het was krankzinnig druk en ik vroeg mij af of iedere Amerikaan 's avonds uit eten gaat. Je hebt natuurlijk de toeristen ook nog, maar ik denk dat de eigenaar van een Nederlandse zaak zijn handjes zou dichtknijpen bij zo'n bezetting. En Red Lobster is niet de enige. Overal staan rijen met wachtende mensen alsof men het eten gratis krijgt.

Boven meldde ik mij weer en werd door een van de mooiste donkere mannen die ik ooit had gezien  naar mijn tafel gebracht. Verlekkerd keek ik naar de kaart. Zou ik het advies van Marianne volgen en een menu nemen of toch wat anders. Het werd een dozijn oesters en uiteraard de crablegs. Daarbij kreeg ik nog een salade en French fries. De oesters werden gebracht, een schaal vol. Het waren de grootste en de lekkerste die ik ooit heb gegeten. Een mond vol oester en dat 12 keer. Ik vermoed, maar weet het niet zeker dat mijn omgeving met verbijstering naar mij heeft zitten kijken. Toen dit van genot bijna dodelijke orgasme voorbij was kon ik weer om mij heen kijken en bedroefd afscheid nemen van de lege schelpen toen deze werden omgewisseld voor anderhalf pond crablegs. Met een apart schaaltje gesmolten boter. Ook dit was divine. Het eten van dergelijk voedsel vind ik niet alleen zintuig strelend maar is ook sportief. Ik bedoel de krabben vechten zelfs na hun dood door. Hun poten zijn hun uit hun lijf gerukt maar niet alleen heb je gereedschap nodig om deze door midden te breken, sommige poten hebben zeer scherpe stekels waaraan je jouw vingers best kunt bezeren. Maar eerlijk is eerlijk het was een sportieve wedstrijd. Het lukte mij soms de poot met mijn vingers na gebruik van de tang zodanig door midden te breken dat er een groot stuk krabvlees tevoorschijn kwam. Dit doopte ik dan in de boter om het geheel voorzichtig richting mijn mond te brengen. My lord, was dat lekker! Dit was een driedubbele feestdag voor mij terwijl New York al één groot feest is. En daar moet je dus optimaal van genieten.

Now it's time, time to start livin'

Wat te doen wanneer je in NY bent. Zoals gezegd, ik werd zeer zenuwachtig van alle mogelijkheden. Op een vraag van Marianne wat ik deze drie dagen van plan was antwoordde ik dat ik een city pass wilde kopen. Dan kun je naar zes verschillende toeristische attracties gedurende negen dagen. Deze tijd kan ik niet gebruiken dus dan zou ik alles in de twee dagen moeten proppen. Het Met, het Moma, Guggenheim, Empire State, een tocht rond Manhattan en het American Museum of Natural History. Maar al zou ik er maar vier doen het was toch een goede deal. Al was het alleen maar omdat je niet in rij hoeft voor een kaartje. Dit hoeft slechts de eerste keer. 

Zaterdagmorgen eerst naar Starbucks. En dan meteen door naar de ticketshop voor een kaartje voor een musical. Ik wilde naar Motown maar daarvan verkocht men geen tickets. Dan maar naar Pippin. Dit werd als de beste Broadway show aangeboden, maar dat worden ze allemaal. Je hoeft je keus dus niet te laten afhangen van de aanbevelingen. Chicago leek mij ook wel wat en eventueel Annie. Uiteindelijk werd het dus Pippin. Ik bleek een kaartje te hebben op de eerste rij bij het orkest. Ik zat naast de pianist die tevens de dirigent was. Een bijzonder ervaring omdat hij via een camera leiding gaf aan het orkest. Er stond een microfoon naast hem waardoor hij met het orkest en de artiesten communiceerde. Ik kreeg zodoende een kijkje in de moderne musical keuken. 

Het was een fantastische ervaring en schitterende musical. Mocht ome Joop ooit nog eens van plan zijn deze musical in Nederland uit te brengen dan is dit zeker een aanrader. Als men tenminste hetzelfde script aanhoudt als hier op Broadway. Het is een wervelende show met musicalartiesten, acrobaten, messenwerpers, jongleurs, vuurspuwers en koorddansers. Ook van de musicalartiesten wordt acrobatiek verwacht. Een staande ovatie is weggelegd voor Andrea Martin die de grootmoeder van de hoofdrolspeler prins Pippin speelt. Zij is 66 jaar en begonnen als een eerste klas comédienne. In 1993 won zij een Tony award voor de beste musical actrice. Daarna is zij nog vier keer genomineerd. Haar rol omvat het geven van een levensbeschouwing aan haar kleinzoon, die op zoek is naar het ultieme in het leven. Zij zingt hierbij een lied maar doet de helft op z'n kop hangend aan een trapeze samen met een partner. Zij leek een authentieke circusartieste. Het lied dat zij zingt raakt het publiek ook. Het lied inspireert de mensen te denken dat zij een lang en gezond leven kunnen leiden. 

time to start livin'

Time to take a little from this world we're given

Zij geniet van deze rol en wil hiermee laten zien dat zij met 66 jaar zeker niet het gevoel heeft dat haar leven voorbij is. Iedere nieuwe dag zegt zij is het tijd om te beginnen te leven. Er spreekt hieruit veel hoop en optimisme. 

Er zat zoveel humor maar ook veel wijsheid in het script dat de tranen mij beurtelings van het lachen maar ook van de levenslessen over de wangen liepen. Het was een show op z'n Amerikaans. IJzersterk door het wisselen van circusacts en theater. De circusacts leken sterk op die van Cirque du Soleil, waar helaas enige weken geleden tijdens een optreden in Las Vegas een trapezewerkster van 30 meter hoog met dodelijke afloop naar beneden is gevallen. Nu was dit podium niet zo hoog maar ik hield toch af en toe mijn hart vast.