Laatste dag Portugal

We besloten de laatste dag vroeg naar Lissabon te gaan, onze auto bij het vliegveld in te leveren en met de taxi naar de stad te gaan. Het was een koude, regenachtige dag. We werden door de taxi midden in het centrum afgezet en gingen van daaruit wandelen. Vlakbij was een oude toren en we besloten met de lift naar boven te gaan om van het uitzicht te genieten. Helaas viel dat een beetje tegen en bleken we gewoon achter de toren weer de straat op te kunnen. We hadden ons dus tien euro kunnen besparen.

Vanwege de inmiddels gestaag vallende regen besloten we eerst maar eens te gaan lunchen. We vonden in een smal straatje een heel gezellig, modern ingericht restaurantje waar we voor euro 9,90 een heerlijke viergangen lunch met koffie en lemon merengue taart voor toe genoten. Een voortreffelijke wijn begeleidde deze maaltijd. Hierna liepen we naar de Taag en zagen veel mensen bezig met de opbouw van tribunes waar de mensen aanstaande zaterdag de finale van de champions league kunnen bekijken. De finale tussen de Madrileense clubs Atletico Madrid en Real Madrid. Later terwijl wij op een terrasje zaten stopte er een reusachtige bus met logo's van de champions league en binnenin oranje geklede mensen. Binnen de kortste keren werd de bus omringd door enthousiaste mensen en nadat ik wat foto's had genomen bleken die te komen om de cup met de grote oren te bewonderen.

Er was veel muziek bij en nu het droog was werd het steeds gezelliger. We liepen daarna nog wat rond en besloten met de metro terug naar het vliegveld te gaan. Het weekje Portugal zat er helaas weer op.

Cascais en Estoril

Zaterdag hadden we een afspraak in Tires met een schoonzus van Judi. Welvoorzien van een GPS routeaanwijzings, schriftelijke routebeschrijvingen en een kaart reden wij er in anderhalf uur rechtstreeks naartoe. De tolwegen waren bijna leeg. Misschien is de tol voor de arme Portugezen al te duur. Met een automatisch tolsysteem zoefden wij zo door de tolpoortjes. De afrekening krijgen we als we de auto weer inleveren.

Na een kop koffie bij aankomst gingen wij in een mercedes sport, de jongensdroom van de zwager van Judy, met open kap naar een vissersdorpje vlakbij Estoril waar we heerlijke vis aten. Na wat te hebben rond gewandeld kregen we per auto het een en ander van Estoril te zien waarna we doorgingen naar Cascais. Een levendige stad met veel hotels en restaurants. Ondanks de recessie was het er gezellig druk. 

We stopten een paar keer om van mooie uitzichten te genieten en dronken een glaasje wijn in een voorheen zeer beroemd hotel restaurant waar de groten der aarden inclusief royals plachten te komen. Tegenwoordig ziet het er enigszins verwaarloosd uit en kan ik mij niet voorstellen dat de koning van Spanje met zijn vrouw hier nog regelmatig komt. Maar er hing wel een foto uit hun jonge jaren toen zij een bezoek brachten aan de hotel. Och, de Spaanse koning heeft tegenwoordig vele maîtresses.

Portugal

Het is niet mijn ding 's morgens om vier uur op te staan. Op de veertiende mei moest ik echter wel want om half acht zou het vliegtuig naar Lissabon vertrekken. Inderdaad zou want voor de derde keer dit jaar was er sprake van vertraging. Wederom had het iets met een mankement van het vliegtuig te maken en moest er een ander komen. Hetzelfde verhaal als bij de KLM toen ik naar New York ging. Weliswaar vlogen we nu met Transavia, maar deze maatschappij is tegenwoordig een volle dochter van de KLM-Air France. Toch kan ik niet zeggen dat deze moedermaatschappij slecht onderhoud aan de vliegtuigen pleegt want uiteindelijk hadden we met Croation Airlines ook al vertraging waarvoor overigens als reden het slechte weer werd gegeven. Maar in Nederland waaide het weliswaar wel maar alle andere vliegtuigen mochten wel opstijgen en dalen en in Kroatië was het het mooiste weer van de wereld. Net zo trouwens als in Portugal. Het was warm. We haalden onze auto op en gingen op weg naar onze bestemming Praia del Rey Golf & Beach Resort dichtbij Peniche en Obidos gelegen. Het was ondanks de zeer duidelijke beschrijving die we van de eigenares hadden gekregen nog niet zo gemakkelijk om los te komen van het vliegveld. Meteen al de verkeerde afslag op een reusachtige rotonde en hup daar moesten we toch een eindje door omrijden alvorens we het nog een keer konden proberen maar de tweede keer ging het gelukkig goed. Onderweg besloten we nog een broodje te eten en daarna door naar de eindbestemming. Het was met de perfecte routebeschrijving als leidraad gemakkelijk te vinden. Na een korte tocht door een heerlijk geurend eucalyptus bos arriveerden we in een heel mooi resort. Mooie en geel en wit gekleurde huizen, smaakvol gegroepeerd. Een mooie driving range en schitterend clubhuis. We ontvingen de sleutel van ons huis en kregen nog enige uitleg hoe te handelen bij calamiteiten. Indien we wilden bridgen dan konden we in het clubhuis kijken of er mensen bereid waren een kaartje met ons te leggen.

Ons huis is schitterend. Een gezellige woonkamer, een grote aparte keuken, drie royale slaapkamers en twee grote badkamers. Judy en ik zullen elkaar niet in de weg lopen en hebben ieder ons eigen slaap-en badkamer. 

We gooiden de deuren naar een van de drie terrassen open en ogenblikkelijk werden we vriendelijk begroet door onze overbuurman, een Engelsman die hier met zijn vrouw 

permanent woont. Hij vertelde ons het een en ander over de mogelijkheden hier en bood aan ons mee te nemen naar Peniche om daar onze eerste boodschappen te doen. We sloten de boel weer af en liepen naar zijn huis om ook kennis te maken met zijn vrouw. De tocht ging langs een mooie baai met heerlijke zandstranden. Vervolgens naar het eind van een klif waar een vuurtoren op stond en gelegenheid was voor een kopje koffie. Wij trakteerden het echtpaar en genoten van het fraaie uitzicht. Op een paar honderd meter afstand lag een eiland waar naartoe verschillende boten op weg waren. De rotsen waren heel grillig van formatie en de zee zoals de Engelsman vertelde levensgevaarlijk. Recent was er een vrouw van een rots gevallen en hulpeloos verdronken. In de loop van waarschijnlijk honderdduizenden jaren had de zee de rotsen op canyonachtige wijze uitgesleten en kon je je fantasie op deze beelden los laten. Overal kon je wel iets herkennen. We reden nog over een dijk naar een eiland en we zagen veel restaurantjes waar we volgens onze gastheer heerlijk konden eten voor weinig geld. Het zag er allemaal heel aantrekkelijk uit. Zo totaal anders dan Montenegro of New York. Nu kun je nooit een wereldstad met een idyllische streek in Portugal vergelijken maar wel de sfeer die het uitademt. De hectiek van een grote stad tegenover de rust en schoonheid van kleine vissersdorpen en witte stranden met hoge rotsen. We reden verder naar een grote supermarkt waar we 

proviand voor de eerste twee dagen insloegen. Voor de avondmaaltijd kochten we dorade. Een heerlijke vis. Lekker met een uitgebreide sla erbij. Na het eten liepen we langs het bij ons huis liggende zwembad naar onze overburen waar we onder het genot van veel wijn vervolgens een zeer gezellige avond hadden. De dag kon niet meer stuk en de nabije toekomst zag er heel goed uit.

Obidos

De tweede dag besloten we naar Obidos te gaan. Een klein eeuwenoud plaatsje een kleine dertig kilometer bij ons vandaan, met een mooi kasteel dat tegenwoordig een  pousada is. Het stadje is helemaal ommuurd en heeft kleine straatjes met kinderhoofdjes. Ga je een straatje naar beneden dan dreigt er uitglijgevaar dus is het oppassen geblazen. Veel kleine winkeltjes en eethuisjes met gezellige terrasjes. De uitgestalde waar was op de toeristen gericht. Veel Portugees aardewerk maar ook ontdekten wij een winkeltje met beeldschone handgemaakte sieraden. Schitterend gekleurd glas waarvan men ringen maar ook siervoorwerpen had gemaakt. Ik kocht een ring en een mooi poesje met snorharen. Nadat onze magen hadden aangegeven wel weer wat eten te kunnen gebruiken kozen we een leuk terras uit en bestelden een stew van rijst met monkfish. Er zaten ook mosselen en garnalen in. Met een gemengde sla en paté van sardientjes vooraf hebben we heerlijk zitten te genieten. Judy was zo lief naar huis terug te rijden en zo kon ik een half flesje witte wijn soldaat maken. Groter genoegen dan lunchen op een terras in een eeuwenoude omgeving met een heerlijk flesje Portugese wijn bestaat er eigenlijk niet. 

Het dorp deed me overigens sterk aan Mostar denken. Dezelfde smalle straatjes een eeuwenoude huizen. Bij de entree van het dorp was een landelijk marktje waar de boeren hun etenswaren verkochten en handwerkslieden hun schitterende ambachtsprodukten. Schitterend aardewerk maar ook mooi houtsnijwerk. Jammer dat we slechts één stuks handbagage mee het vliegtuig in mogen nemen. Zodoende is het onmogelijk om breekbare waar te kopen want dat wil je toch niet in je koffer vervoeren als je moet vliegen.

Twee telefooncellen waarvan zo langzamerhand de meeste mensen niet weten wat het zijn. In het typische blauw van Portugal dat we ook tegenkwamen toen we het stadje, de poort in de muur onderdoor tegen kwamen. Alles is oud en authentiek hier.

Het bakkerswinkeltje dat Judy ontdekte en waar nog in een hout gestookte oven het brood werd gebakken en waar een moeke in een grote teil het deeg kneedde. In middeleeuws plaatje dat mij ontroerde. Het brood aten wij met tomaat, sla en komkommer als avondmaaltijd met een eveneens in het stadje gekochte fles voortreffelijke rode wijn. Och, genieten kan zo eenvoudig zijn.

De laatste dagen in New York

Met Marianne had ik wederom een heel gezellige dag in New York. Hoewel zij oorspronkelijk van plan was op vakantie naar Europa te gaan was zij toch thuis vanwege een ontsteking aan een verstandskies. Deze moest eruit en haar was geadviseerd het rustig aan te doen. Vliegreizen behoorden daar niet bij. Een gelukje voor mij.

Na kort overleg besloten wij via het Grand Central, altijd leuk om te kijken, naar de East River te wandelen en dan verder richting zuidelijk puntje van Manhattan. Een leuke wandeling waarna wij constateerden dat we nu vanaf de 47 ste straat heel Manhattan hadden gerond. Via Whitehall liepen we langs het financial district door Soho en Greenwich Village naar de 22 ste straat waar we net als vorig jaar weer bij de Belg mosselen op het terras aten. 

De volgende dag, mijn laatste avond had ik een bezoekje aan de musical Jersey Boys gepland. Een leuk avondje uit dat mij veel leerde over  Frankie Valli and the four seasons. De naam was bekend en ook een aantal liedjes maar de geschiedenis van de band was uit mijn herinnering verdwenen. Net zoals ik vorig jaar van de musical Motown had genoten vanwege jeugdsentiment genoot ik nu weer van de Jersey Boys. New York blijft ook vanwege de vele uitgaansmogelijkheden zeer fascinerend.

New york museumbezoek en Empire State Building

Sinds mijn komst in NY drie musea bezocht. Wat is kunst overweldigend. Ik voelde mij als Alice in Wonderland, een ervaring die ik vooral in het Moma had. Het was mijn eerste bezoek aan dit wondermooie museum. Guggenheim is naast zijn kunstcollectie vooral ook beroemd vanwege zijn architectuur. Waarschijnlijk omdat ik het Guggenheim al eens eerder had bezocht frappeerde de architectuur van het Moma mij nog meer. Van iedere verdieping had men een wondermooi zicht in het atrium. 

Uiteraard sprak de geëxposeerde kunst mij tot ontroering toe aan. De bovenste verdieping was geheel gewijd aan een tentoonstelling van Gaugain. Olieverven, tekeningen, zinkografieën, etsen, houtsnijwerk, keramiek, van alle kunstuitingen had men grote hoeveelheden tentoongesteld. Het houtsnijwerk dat ik nog nooit had gezien, noch beseft dat deze kunstenaar ook deze kunstvorm had beoefend vond ik van wonderbaarlijke schoonheid. Zijn op de Polynesische eilanden gemaakte kunst had iets primitiefs. Ik heb mij lopen afvragen of je dit nu primitieve kunst kon noemen of dat het primitief leek vanwege de afbeeldingen. Veel houtsnijwerk had hij gemaakt in cilindervorm. Dit was oorspronkelijk de vorm waar de plaatselijke bevolking hun kunst, gewijd aan de goden van maakten. Toen Christenen op deze eilanden kwamen vernietigden ze deze kunst en uit eerbied voor de lokale bevolking koos Gaugain eveneens voor deze vorm en wijdde ook hij zijn kunst aan de plaatselijke goden.

Langzaam de verdiepingen afdalend arriveerde ik bij de impressionisten. Veel Picasso, Cezanne, Braque, Matisse, van Gogh etc. Eveneens werk van Mondriaan, Rothko, Miro en de Amerikanen Warhol, Lichtenstein en Hopper. Zoveel moois bij elkaar. Ik realiseerde mij dat veel artiesten een enorme hoeveelheid werk hebben gefabriceerd. Was ik eerst al verwonderd in het Guggenheim en het Metropolitan wat ik in het Moma zag overtrof mijn stoutste verwachtingen. Dat terwijl ik twee maanden geleden nog had genoten in het musee d' Orsay. Helaas moest ik na een paar uur afhaken. Ik had nog kunnen genieten van de mooie tuin met verrassend beeldhouwwerk, maar hierna zat mijn hoofd vol van indrukken. Ik besefte dat je veel meer tijd nodig hebt om kunst te bekijken en dat je dat niet in een paar dagen kunt doen. Misschien moet ik twee keer per jaar naar New York om onder andere in het Moma te genieten. 

Na binnen van de schilders- en andere kunstvormen te hebben genoten nog even de tuin in waar ik meteen bij de uitgang werd verrast door een bijzonder mooi beeld van een roos. Een schitterend plaatje.

Ik besloot de middag te besteden aan een boottocht langs Manhattan. Ik wandelde naar de 42e straat/12de Avenue om mij in te schepen op een van de boten van Circle lijn die mij over de Hudson naar het vrijheidsbeeld zou brengen en daarna weer terug. Vanaf de boot zag Manhattan er even indrukwekkend uit als vanaf het Empire State Building.