Monday, November 24, 2014

Architectuur

Kort geleden weer in Dubai geweest zijnde en uiteraard de Burj al Arab van diverse kanten gefotografeerd, kwam ik via Marina Bay Sands, een in 2011 geopend fantastisch hotel in Singapore bij hotel W in Barcelona, geopend september 2009 en ontworpen door Ricardo Bofill een wereldberoemde architect van Taller de Arquitectura.

Bestaat plagiaat in architectuur? Waarom niet? Ik schrok van de gelijkenis tussen het tijdens de millenniumwisseling geopende Burj al Arab hotel en hotel W. Beide bouwwerken staan op een op de zee veroverd stuk grond en beelden een zeil uit. Toen ik een foto van hotel W zag, van een wat verder gelegen punt genomen, waardoor je duidelijk de zee er omheen kon zien, was ik ervan overtuigd dat dit een foto van het hotel in Dubai was. Nee dus. Beide hotels worden als een icoon beschouwd. Een binnen het landschap beeldbepalend bouwwerk. Kun je een gebouw dat gebaseerd is op dezelfde uitgangspunten als een reeds bestaand gebouw nog altijd als iconisch kenmerken? In mijn opvatting dient een icoon uniek te zijn, maar misschien is dit niet een algemeen geldend standpunt. Veel in de architectuur is gebaseerd met name op klassieke gebouwen, maar hier is duidelijk sprake van gelijkheid, behalve de hoogte. Hotel W kent slechts 26 verdiepingen en is 99 meter hoog, terwijl de Burj al Arab er 60 heeft en 322 meter hoog is.

Verder zoekend naar een antwoord op de aan mijzelf gestelde vraag bleek de Burj al Arab, ontworpen door Tom Wright, geen familie van Frank Lloyd Wright overigens, wel het eerste ontwerp te zijn in deze vormgeving. Naast Ricardo Bofill en zijn Taller de Arquitectura bestaan er nog meer als zeil ontworpen hotels, gelegen aan of in water.

In Lissabon, helaas niet gezien toen ik er afgelopen mei was, staat het Vasco da Gama hotel, gebouwd over de rivier de Taag. Ontworpen door architecten van het architectenbureau SOM, Skidmore, Owings en Merill. De toren van dit gebouw was gebouwd voor de expo in 1998 in Lissabon, in 2004 begon men met de bouw van het aanliggend hotel dat in 2012 klaar kwam. Het hotel telt 20 verdiepingen.

In 2011 kwam de bouw van de Trump Ocean Club hotel in Panama klaar. De architect was Arias Serna Saravia. Het hotel telt 70 verdiepingen.

Bouwwerken die dezelfde stijl hebben als de genoemde hotels zijn:

Elite Plaza Business Centre in Yerevan Armenië. Dit gebouw doet mij echter vanaf de foto's die ik heb gezien niet denken aan de Burj. De enige overeenkomst is de gebogen vorm.

De Spinnaker Tower Portsmouth Harbour is gebouwd in 2005 door HGP, Greentree Allchurch Evans. De bovenste verdieping van dit gebouw is 105 meter hoog. Het is geen hotel.

Voor zover ik heb kunnen nagaan was Tom Wright met zijn ontwerp van een hotel in de vorm van een zeil, oprijzend vanuit de zee, op een kunstmatig eiland in 1994 de eerste architect met een dergelijk idee. Soms is het zo dat bepaalde ideeën ongemerkt over de wereld rondzingen en dan in de hoofden van architecten gestalte krijgen. Maar de overeenkomst tussen W hotel in Barcelona waarvoor ook een kunstmatig eiland werd gecreëerd en de Burj al Arab vind ik bijzonder frappant. 


Het restaurant van het Dubaise hotel is op miraculeuze wijze vastgeklemd in één van de pijlers van de constructie. Hetzelfde kan men zien in het ontwerp van Bofill, dat toch van een aanmerkelijk latere datum dateert. Voor mij blijft het plagiaat, hoezeer ik de overige ontwerpen van Ricardo Bofill ook bewonder.

Sunday, November 23, 2014

Bali



Ik ben alweer drie dagen in Bali. In een villa hotel zoals ze dat hier noemen. Het is niet heel nieuw maar het is gezellig en alles dat je tijdens je vakantie zou willen doen is voorhanden. Een schitterend zwembad, een gezellige bar, diverse  mooie lounges waar je heerlijk kunt relaxen en het strand is op 100 meter afstand. Vlakbij het hotel is een mooie shopping mall, niet van het formaat als in Dubai, maar wel met leuke winkeltjes en heel veel restaurants. In een van de buitenste restaurants, met uitzicht op zee ontbijt ik iedere dag. De mensen kennen mij daar inmiddels en begroeten mij dagelijks allervriendelijkst. Ik heb trouwens toch alleen maar vriendelijkheid en behulpzaamheid van de indonesiërs meegemaakt. 

De sfeer hier op Bali is totaal anders dan op Java. Naar mijn idee komt dat vermoedelijk omdat ruim 90% van de bevolking hindoestaans is. Dit is, sprekend uit ervaring toch een godsdienst die veel vriendelijker overkomt dan bijvoorbeeld de islam. Overal vind je hier offeranden voor de diverse goden. Hoe hoger het offer, voedsel, fruit, bloemen, geurstokjes is geplaatst hoe belangrijker de god die men eert. Staat het offer op de grond, wat je heel veel ziet, dan betreft het een hiërarchisch lager geplaatste god. De mensen gaan vrolijker gekleed en gedragen zich ook vrolijker. Alles ziet er hier feestelijk uit. Als je dat bijvoorbeeld met de gesluierde, in zwarte kleding gestoken vrouwen in Dubai vergelijkt dan is het contrast toch wel heel groot.

Na mijn rondreizen op Java ben ik blij hier nog 10 dagen te kunnen relaxen.




Thursday, November 20, 2014

Bromo tour



Na zes dagen hotel Majapahit besloot ik eerst naar de Bromo vulkaan te gaan alvorens af te reizen naar Bali. Ik had de conciërge van dit magnifieke hotel alles laten regelen. De taxi naar het hotel binnen het Bromo nationaal park, het hotel vlakbij de berg en de taxirit naar het vulkaagebied. Vanuit het hotel kon je de Bromo duidelijk zien liggen, maar dat is toch iets anders dan zonsopgang in dit berggebied. De taxichauffeur die mij wegbracht was dezelfde die mij tijdens mijn sightseeing tour in Surabya had rondgereden. Een vriendelijke man die helaas weinig Engels sprak. De tocht duurde bijna 4 uur en ging over de bekende smalle weggetjes die overvol zijn. Nadat het vlakke landschap overging in het berggebied werden niet alleen de wegen nog smaller maar het wegdek ook extreem slecht. De taxi reed met een enorme klap bij het nemen van een hairpin bocht door een diep gat aan de zijkant van de weg. Als er al geen as is ontzet dan hebben we toch minstens een lekke band ging er door mijn hoofd heen. Gelukkig viel alles mee en konden we verder rijden. Door mist en regen waarbij je weinig kon zien. Als auto's het al nodig vonden lichten aan te doen dan waren dit toch niet meer dan stadslichten zodat je tegemoet komend verkeer pas op het allerlaatste moment zag en dan een plekje moest vinden om uit te wijken. Maar na 225.000 rupiah betaald te hebben om het nationaal park in te mogen bereikten we dan toch na enig vragen de lodge waar ik een zeer korte nacht zou doorbrengen. Aangezien het al vier uur 's middags was, wij niet geluncht hadden en de chauffeur dezelfde weg weer terug moest bood ik hem aan met mij te eten. Het restaurant had een soort van 24 uurs service dus zetten wij ons zwijgzaam aan de nasi goreng. Na afloop kreeg ik de indruk dat de chauffeur een beetje op hete kolen zat. Het is hier al vroeg donker en het was nog steeds mistig. Ik maakte hem duidelijk dat hij maar de terugreis moest aanvaarden en bedankte hem hartelijk voor alle goede diensten. Ik ging naar mijn kamer die mij na de luxe van het vorige hotel knap tegen viel. Eigenlijk was ik er een beetje vies van maar ik moest toch nog wat slaap zien te krijgen dus kroop ik voorzichtig tussen de lakens die een schone indruk maakten. Dat mocht ook wel want de overnachtingsprijs in deze lodge lag hoger dan die in het Majapahit. Ik had gevraagd of men mij om 3 uur kon wekken. Ik was bang door te slapen wat trouwens niet gebeurde want ik sliep zeer licht en werd om de haverklap wakker. Toen ik op de deur hoorde kloppen was ik al bezig mijn tanden te poetsen. Daar moest het voorlopig maar even bij blijven. Een echte douche was er niet, evenmin als een douchebak dus dan maar een dagje zonder. Buiten gekomen kwam er een man op mij af die zich voorstelde als zijnde mijn chauffeur die mij in zijn jeep naar de berg  zou brengen. Het was pikkedonker en nog steeds mistig. Van een weg was nauwelijks sprake en we gingen soms stijl de berg op. Ik had hetzelfde gevoel als tijdens het sandbashing in Qatar waar ik ook in het begin doodsangsten uitstond dat we zouden omvallen. Maar een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest. En natuurlijk ging alles goed. Op de plek waar je verder te voet moest stonden al tientallen jeeps geparkeerd. De chauffeur zei dat ik verder alleen naar boven moest. Dat zag ik in het pikkedonker in een mij volstrekt onbekend gebied totaal niet zitten en ik vroeg hem met mij mee te gaan. Voor de enorme som geld die ik hem na afloop moest betalen mocht hij mij toch op z'n minst begeleiden, hetgeen hij uiteindelijk ook deed. Gelukkig maar want het pad ging stijl omhoog en je kon niet altijd zien waar je liep. Gelukkig bereikten wij zonder schade het uitkijk platform. Er stonden banken waar ik ondanks dat alles kletsnat was toch maar op ging zitten. Al gauw zei hij dat hij weer terug naar zijn jeep ging maar dat hij om vijf uur weer naar boven zou komen om mij op te halen. Toen begon het wachten op het opkomen van de zon. De sterrenhemel was echter even indrukwekkend. Ik ontdekte zo maar (dankzij de lezing vorig jaar in het planetarium in Vancouver) de Grote Beer en de Orion. Er was echter zoveel te zien dat ik het jammer vond dat ik geen deskundige bij mij had. Opeens ontstond er rumoer onder het publiek. De hemel kleurde oranje rood. De zon begon op te komen. Het werd helaas ook weer een beetje mistig dus de Bromo, de Batok en de Gunung Semeru werden steeds vager. 









Toch was het indrukwekkend vooral vanwege het  enthousiaste publiek. Even later was het volop licht en om kwart over vijf vond ik mijn chauffeur weer terug die mij weer keurig bij mijn hotel afzette. Ik ging nog een uurtje slapen en daarna ontbijten in een zaal waar iedereen naar de zonsopgang was gaan kijken. Het ontbijt bestond uitsluitend uit nassi en bami goreng en er stonden schalen met meloen en verse ananas en ook mini banaantjes. Ik eet bijna altijd nassi of mie goreng voor mijn ontbijt, terwijl er ook altijd broodjes en vleeswaren waren en een paar keer heb ik sushis gegeten. Ik vind hier in Indonesie het ontbijt iedere dag weer een feest.

Om kwart voor twaalf ging ik uitchecken en stond mijn chauffeur die mij naar het vliegveld zou brengen al te wachten. Zijn broer ging ook mee. Het leken mij alletwee aardige mannen. De tocht duurde nu slechts 2 1/2 uur dus was ik veel te vroeg op het vliegveld. Mijn vliegtuig bleek uiteindelijk ook nog eens een uur vertraging te hebben. Het was al 11 uur 's avonds toen ik in mijn hotel op Bali arriveerde. De dag was lang maar boeiend geweest.




Sunday, November 16, 2014

Loek Pieren

De laatste dagen ben ik veel met Loek, of Loeki zoals hij in de familie werd genoemd bezig geweest. Sinds ik zijn graf heb bezocht en ook de site van oorlogsgravenstichting waar hij staat vermeld (zoeken op LJ Pieren) en eveneens een foto van zijn grafkruis staat evenals een foto van de entree van de begraafplaats denk ik veel aan hem. Van Freek, de oudste zoon van Mien, één van de vier zussen van mijn moeder, kreeg ik een foto van hem. Een beeldschone jonge man in wie ik veel van mijn familie herken. Het voelt zo vertrouwd.


Friday, November 14, 2014

Sightseeing Surabaya

Na het bezoek aan de oorlogsbegraafplaats liet ik mij wat rondrijden door de stad. Ik kreeg een heel ander beeld dan in de vorige steden hoewel het ook in Yogyakarta al wat moderner en daardoor minder hectisch begon te worden dan in de vorige steden. Surabaya kent brede straten, vaak vierbaans met een afscheiding in het midden en royale trottoirs. Het ziet er schoon en netjes uit waarbij de vele bloeiende bomen en struiken natuurlijk een zeer positieve bijdrage leveren.

De eerste stop was bij de Masjid al Akbar moskee. Dit is de grootste moskee in Zuid oost Azië. Met een opvallend groene kleur en mooie vorm is het een fascinerend en beeldbepalend gezicht in de omgeving. De bouw startte in 1995 en hij is in 2000 geopend. Een vrij nieuwe moskee dus. Dat is waarschijnlijk de kracht van de Islam waar men voortdurend nieuwe gebedshuizen bouwt zie ook de Al Zayed Mosque in Abu Dhabi in tegenstelling tot het Christendom waar men veel kerken wegens gebrek aan belangstelling sluit.



Op mijn verzoek reden we door de Arabische wijk die voor mij niet te onderscheiden was van een Indonesische wijk en vervolgens naar Chinatown. Chinatown kent een wir war aan kleine straatjes met minstens één Chinese tempel. Verder drukken de Chinezen niet zoals in andere steden zoals San Fransco, New York of zelfs Amsterdam hun stempel op de Chinese wijk.



In Chinatown bevindt zich Kong Co Kong Tik Cun Ong tempel. Dit is een Boedistische tempel met veel Confuciaanse kenmerken.


Een interessante stop was bij het gedenkteken van de onafhankelijkheidsverklaring op 17 augustus 1945 waarna Soekarno de eerste president van Indonesie werd en Mohammad Hatta de eerste vice president van de republiek. Er was een obelisk ter nagedachtenis aan de Battle of Surabaya en een beeld dat strijders voor de onafhankelijkheid uitbeeldde. 




Het laatste bezoek betrof de haven waar veel activiteiten waren doch verder niet veel bijzonders was te zien. Ik had gehoopt de zee te zien, maar daar was geen sprake van. Mijn chauffeur voelde er blijkbaar weinig voor mij naar zee te brengen of hij begreep niet wat ik wilde. Hij sprak slechts een paar woorden Engels en ik totaal geen Indonesisch.






Bezoek graf oom Loeki (Louis)




Vandaag meteen na het ontbijt met een taxi naar het Kembang Kuning war cemetery. Op deze begraafplaats bevindt zich de Nederlandse oorlogsbegraafplaats waar tussen vele Nederlandse soldaten ook oom Louis ligt begraven. Hij is op 2 mei 1946 overleden, 19 jaar oud. Gestorven voor zijn vaderland in een grimmige, wrede en met de inzichten van nu onnodige oorlog.

Nadat Japan in augustus 1945 was gecapituleerd kwamen er Britse troepen die onder leiding van lord Mountbatten op Java 300.000 Japanners moesten zien te repatriëren, krijgsgevangenen bevrijden en het burgerlijk bestuur op Java zien te herstellen. Voor de Nederlanders betekende dit een terugkeer naar de vooroorlogse situatie en herstel van het Nederlandse Bestuur en administratie. Op 17 augustus 1945 had Soekarno echter de onafhankelijkheid van Indonesie uitgeroepen en werd met Mohammed Hatta als vice president de eerste president van de nieuwe republiek. Na het vlaggenincident dat in het Oranje hotel in september 1945 had plaatsgevonden ontstond de Battle of Surabaya die een piek in november 1945 toonde. De Britten voelden er niets voor om Nederland te helpen en trokken zich terug. De laatste Brit vertrok in 1946. Op dat moment bevonden zich al 50.000 Nederlandse troepen in Indonesie en bleek dit het begin van heftige strijd. Een strijd die door Nederland uiteindelijk werd verloren, mede onder internationale druk. Er was geen land dat Nederland wilde steunen tegen het Indische verlangen naar autonomie en een eigen republiek.

De begraafplaats zag er keurig onderhouden uit en ik zag Indonesiërs bezig met onkruid en vuil te verwijderen. Opvallend waren de duidelijke teksten op de grafkruisen. Ook dit is een bewijs van goed onderhoud.




Thursday, November 13, 2014

Surabaya




Gisterenavond per trein in Surabaya gearriveerd. Wat ik vanuit de taxi rijdend naar mijn hotel zag gaf mij de indruk dat dit een veel modernere stad is en beter georganiseerd dan de vorige steden die ik heb bezocht. De wegen zijn hier breder, er zijn trottoirs voor de voetgangers en het verkeer is minder chaotisch. Het Majapahit hotel, het vroegere Oranje Hotel is indrukwekkend. Gebouwd in 1910 in Hollandse koloniale art nouveau stijl straalt het rust, comfort en allure uit. Ik voel mij hier al zeer thuis.

Dit hotel kent een geschiedenis die met de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië is verbonden. In september 1945, na de Japanse capitulatie bestormde Roesian Abdoel Gani met andere stadsofficieren kamer nummer 33 waar de Nederlanders, die inmiddels weer probeerden hun gezag in Indonesie te herstellen hun tijdelijke hoofdkwartier hadden gevestigd. De Indonesiërs eisten een verklaring over de Nederlandse vlag aan de mast op het dak van het hotel. Na de onafhankelijkheidsverklaring van 17 augustus 1945 wilden de arek-arek Suroboyo niet dat hun kort geleden onafhankelijk geworden land terug zou keren naar het kolonialisme en zij vlogen het dak van het hotel  op en scheurden de blauwe baan van de Nederlandse vlag eraf zodat alleen de kleuren rood en wit, die de Indonesische vlag vormden overbleven. Tijdens de schermutselingen die ontstonden werd Ploegman de leider van de Nederlanders gedood.

Nadat de Japanners Indonesie in 1942 hadden bezet namen de keizerlijke Japanse Strijdkrachten het Oranje Hotel over en veranderden zij de naam in hotel Yamato. Zij maakten van dit hotel hun hoofdkwartier.

Het hotel is een van de beroemde hotels die gebouwd zijn door de Iraanse familie de Sarkies broers. In 1880 openden zij het Eastern & Oriental hotel in Penang, Maleisië en in 1887 het Raffles hotel in Singapore. Ook werd door hen The Strand in Burma in 1901 gebouwd. 

Tuesday, November 11, 2014

Sightseeing Yogyakarta

De dag begon om acht uur met als eerste bezienswaardigheid het paleis van de sultan dat er helaas nogal verwaarloosd uitzag.

Daarna ging het door naar het waterpaleis. Een paleis van de sultan met zwembaden en watergangen waar men zich heerlijk kon vermaken. Ook waren er veel ruimtes om richting Mekka te bidden. Het paleis was oorspronkelijk omgeven door een schitterend park maar er was nu een kampong met nauwe straatjes en winkeltjes waar men veel batik en houtsnijwerk verkocht. 






Na een half uurtje hier te hebben verbleven bezocht ik een Boedistische Stupa met daar achter een schitterend Boedistisch klooster, het Mendut klooster.


Hier heerste volkomen rust. Er hing een heerlijke bloemengeur en er stonden schitterende beelden. Alles was even lieflijk en ik begrijp niet dat op Java uiteindelijk de Islam de belangrijkste godsdienst werd terwijl dit toch oorspronkelijk het hindoeïsme en het Boedisme waren.








Hier en daar kon je schitterende gouden beelden zien waaronder het wiel met de herten. Het zinnebeeld van het hertenpark te Samath in India waar Boeddha zijn eerste leerrede heeft gehouden.




Na hier een tijd in volledige rust te hebben verpozen moest ik door naar het volgende project, de Borobodur.


Majestueus lag hij daar. 's Werelds grootste Boedistische tempel, gebouwd in de 8 ste eeuw. Zonder de moderne bouwmaterialen, zonder computerprogramma's om bouwkundige berekeningen te maken. Ik begrijp nog altijd niet hoe men overal op de wereld dit soort indrukwekkende bouwwerken in lang vervlogen tijd heeft kunnen bouwen.






Begin 20 ste eeuw hebben de Nederlanders de bovenste drie lagen gerestaureerd en in de 80er jaren hebben de Indonesiërs samen met Unesco de onderste zes lagen gerestaureerd, waarna het tempelcomplex in 1991 op de werelderfgoedlijst van Unesco werd geplaatst.

Nog was mijn dag niet voorbij. We waren inmiddels in zwaar weer terecht gekomen. De lucht was pikzwart en de regen kwam met bakken uit de lucht. We reden in een kolonne vrachtwagens die bij de Merapi steen en ander materiaal hadden gehaald. Het was een smalle weg en de kanten waren onder gelopen met water. Hoewel ik totaal geen haast had was het voor mijn chauffeur een must om zijn rijbekwaamheid te bewijzen door zo snel als mogelijk de eindeloze rij vrachtwagens in te halen terwijl er van de tegenovergestelde richting ook rijen vrachtwagens kwamen en we omringd waren, uiteraard, door tientallen brommers en scooters. Maar het lukte allemaal en heelhuids bereikten wij de Prambanan tempel. Dit is een Hindoestaanse tempel uit de 9de eeuw die ook op de werelderfgoedlijst staat. De lucht was nog steeds pikzwart maar de regen was even opgehouden. De tempel zag er dreigend maar tegelijkertijd ook heel indrukwekkend uit.