Een korte vakantie januari 2016 met Henk en Ank Wille in Javea, Spanje

Na 3 zeer hectische en emotionele weken vetrok ik volgens afspraak op 9 januari richting Alicante waar Henk mij zou ophalen om naar Javea te reizen. Het was een late vlucht die ik had geboekt dus kwamen wij ook halverwege de avond aan. Ank was snipverkouden en had totaal geen stem. Piepen en knarsen was zo'n beetje het enige geluid dat zij kon voortbrengen. Het appartement was mooi. Voor mij een aparte slaap- en badkamer en er was een groot balkon waar wij dagelijks ons zonnebad konden nemen. Langs de boulevard kon je gezellig flaneren en ondanks dat het midden in de winter was waren er toch nog vrij veel mensen. Ik realiseer mij dat bijna de gehele babyboom generatie met pensioen is en dat er velen zijn die in Spanje overwinteren. Deze generatie is de rijkste die ooit op aarde heeft geleefd en er is weinig kans dat dit record ooit zal worden doorbroken. De volgende dagen showden Henk en Ank mij wat van de omgeving en natuurlijk heb ik gebridged op de Engelse bridgeclub. Twee keer met Henk en één keer met Ank. Beide keren met groot succes. Helaas gaan 6 dagen snel voorbij en voor ik het wist was ik weer thuis in koud Nederland waar enige dagen later de vorst zou inzetten.

Een beetje verlaten lijkt het wel. Toch zag je echt nog wel mensen.

Lekker op de boulevard in het zonnetje. 

dramatische wintersport 2015 in Oz en Oisans

Op vrijdag 18 december vertrok ik met Jaap en zijn gezinnetje richting Frankrijk waar wij voor de 3e keer in Oz en Oisans met de hele familie een wintersportvakantie zouden hebben. De beide jongetjes zouden voor het eerst naar een skiklasje gaan om de beginselen van het skiën zich eigen te maken. Donderdag was ik nog bij mijn moeder geweest om haar fijne kerstdagen te wensen. Ik vond dat moeilijk omdat ik wist dat ze het in het verszorgingshuis vreselijk vond. Maar gelukkig zou Hans 2e kerstdag komen en tot oudejaar blijven.

De tocht naar Frankrijk verliep meer dan voorspoedig. Zelfs Antwerpen en Brussel passeerden wij zonder enig oponthoud. Dat had ik diverse keren wel anders meegemaakt.

In buurt van Dijon had Anke een hotel gereserveerd. Een omgebouwd kasteel dat binnen op bizarre wijze was gemoderniseerd. Niet direct mijn smaak. Het restaurant was gevestigd in een bijgebouw en wij hebben daar op tweesterren niveau gegeten. En de sfeer in en om het hotel was heel gezellig.

De volgende dag ging de reis door naar de eindbestemming waar wij na Mieke en Martin arriveerden.

Het was vreemd het dorp zonder sneeuw weer terug te zien. Niet alleen was er van sneeuw geen sprake maar het was ook nog eens een lenteachtige temperatuur. De volgende dag arriveerde de familie Janzing de Boer. Veel mogelijkheden om te skiën waren er helaas niet maar voor de jongens was er in ieder geval de skiklas en boven in de bergen waren er toch nog een paar pistes open. Je kon alleen niet op de skis naar beneden in het dorp komen daarvoor moest je de kabellift gebruiken. De jongens en vooral Tijn vonden het skiën leuk. Na de skiles ging ik met de jongens met de gondellift naar boven waar de rest van het gezelschap op een terrasje al van de zon zat te genieten. Een lekkere lunch en voor de kinderen dikke sneeuwpret bij goddelijke temperaturen.

's Avonds de 22ste december werd ik door Sipke gebeld dat het met onze moeder niet zo best ging. Ik schrok enorm. Ik wist uiteraard dat ze zwakker werd maar je hoopt op beterschap. Op 15 december bracht ik haar samen met Jacob Clark en zijn vriendin Molly nog een bezoek. Zij was dolgelukkig familie uit Australië te zien. Jacob, de zoon van Petra met zie zij altijd een goede band had. Kortom, dat was nog maar een week geleden. En dan nu opeens het bericht van haar achteruitgang en zelfs dat de dokter overwoog haar morfine te geven in verband met de longontsteking die zij had opgelopen en die niet reageerde op de antibiotica. Vijf dagen waren nog maar verstreken dat ik haar voor het laatst zag. Ik vertelde Sipke de morfine af te wachen en dan meteen naar huis te komen, maar de volgende morgen kreeg ik al bericht dat zij razend snel achteruit ging. Jaap, Mieke en Martin waren de enigen die nog thuis waren en met z'n allen bekeken wij de mogelijkheden voor snelle terugkeer naar Nederland. De keuze viel uiteindelijk op de trein. Met de TGV van Lyon naar Parijs, dan met de metro naar het gare du Nord en vervolgens met de Thalys naar Schiphol waar Sipke ons -Hans zou met het vliegtuig komen- zou ophalen om naar mama te gaan. Na een razend snelle autotocht door de Franse alpen bereikten wij ruim op tijd het treinstation in Lyon en om 20.30 uur arriveerde ik op Schiphol waar Sipke en Hans al op de uitkijk stonden. We hoorden de laatste nieuwtjes van Sipke en alledrie waren we in een zeer bedrukte stemming. Aangekomen in Kennemer Duin troffen we mama bij kennis en zeer helder samen met Victorine aan. Zij vroeg hoe mijn vakantie was geweest en of Hans met het vliegtuig was gekomen. Zij kon nauwelijks praten maar met gezamenlijke inspanning lukte het ons toch te begrijpen wat zij vroeg en wilde. Om 12 uur verklaarde zij moe te zijn en te willen slapen. Wij vertrokken stilletjes. De volgende morgen kwamen wij weer terug en nu was Anouk erbij. Mama was in diepe rust en kwam niet meer bij kennis. Om 12.30 verklaarde de dokter haar overleden. Het was allemaal zo snel gegaan, maar gelukkig waren we er allemaal bij. 29 December zijn alle kinderen thuisgekomen zodat wij met z'n allen haar de volgende dag op haar laatste reis konden begeleiden. Aan een lang leven was toch nog onverwachts een eind gekomen. 70 Jaar een moeder te hebben komt niet vaak voor. Misschien is daarom het gevoel van gemis ook wel zo heftig.