De tocht naar Frankrijk verliep meer dan voorspoedig. Zelfs Antwerpen en Brussel passeerden wij zonder enig oponthoud. Dat had ik diverse keren wel anders meegemaakt.
In buurt van Dijon had Anke een hotel gereserveerd. Een omgebouwd kasteel dat binnen op bizarre wijze was gemoderniseerd. Niet direct mijn smaak. Het restaurant was gevestigd in een bijgebouw en wij hebben daar op tweesterren niveau gegeten. En de sfeer in en om het hotel was heel gezellig.
De volgende dag ging de reis door naar de eindbestemming waar wij na Mieke en Martin arriveerden.
Het was vreemd het dorp zonder sneeuw weer terug te zien. Niet alleen was er van sneeuw geen sprake maar het was ook nog eens een lenteachtige temperatuur. De volgende dag arriveerde de familie Janzing de Boer. Veel mogelijkheden om te skiën waren er helaas niet maar voor de jongens was er in ieder geval de skiklas en boven in de bergen waren er toch nog een paar pistes open. Je kon alleen niet op de skis naar beneden in het dorp komen daarvoor moest je de kabellift gebruiken. De jongens en vooral Tijn vonden het skiën leuk. Na de skiles ging ik met de jongens met de gondellift naar boven waar de rest van het gezelschap op een terrasje al van de zon zat te genieten. Een lekkere lunch en voor de kinderen dikke sneeuwpret bij goddelijke temperaturen.
's Avonds de 22ste december werd ik door Sipke gebeld dat het met onze moeder niet zo best ging. Ik schrok enorm. Ik wist uiteraard dat ze zwakker werd maar je hoopt op beterschap. Op 15 december bracht ik haar samen met Jacob Clark en zijn vriendin Molly nog een bezoek. Zij was dolgelukkig familie uit Australië te zien. Jacob, de zoon van Petra met zie zij altijd een goede band had. Kortom, dat was nog maar een week geleden. En dan nu opeens het bericht van haar achteruitgang en zelfs dat de dokter overwoog haar morfine te geven in verband met de longontsteking die zij had opgelopen en die niet reageerde op de antibiotica. Vijf dagen waren nog maar verstreken dat ik haar voor het laatst zag. Ik vertelde Sipke de morfine af te wachen en dan meteen naar huis te komen, maar de volgende morgen kreeg ik al bericht dat zij razend snel achteruit ging. Jaap, Mieke en Martin waren de enigen die nog thuis waren en met z'n allen bekeken wij de mogelijkheden voor snelle terugkeer naar Nederland. De keuze viel uiteindelijk op de trein. Met de TGV van Lyon naar Parijs, dan met de metro naar het gare du Nord en vervolgens met de Thalys naar Schiphol waar Sipke ons -Hans zou met het vliegtuig komen- zou ophalen om naar mama te gaan. Na een razend snelle autotocht door de Franse alpen bereikten wij ruim op tijd het treinstation in Lyon en om 20.30 uur arriveerde ik op Schiphol waar Sipke en Hans al op de uitkijk stonden. We hoorden de laatste nieuwtjes van Sipke en alledrie waren we in een zeer bedrukte stemming. Aangekomen in Kennemer Duin troffen we mama bij kennis en zeer helder samen met Victorine aan. Zij vroeg hoe mijn vakantie was geweest en of Hans met het vliegtuig was gekomen. Zij kon nauwelijks praten maar met gezamenlijke inspanning lukte het ons toch te begrijpen wat zij vroeg en wilde. Om 12 uur verklaarde zij moe te zijn en te willen slapen. Wij vertrokken stilletjes. De volgende morgen kwamen wij weer terug en nu was Anouk erbij. Mama was in diepe rust en kwam niet meer bij kennis. Om 12.30 verklaarde de dokter haar overleden. Het was allemaal zo snel gegaan, maar gelukkig waren we er allemaal bij. 29 December zijn alle kinderen thuisgekomen zodat wij met z'n allen haar de volgende dag op haar laatste reis konden begeleiden. Aan een lang leven was toch nog onverwachts een eind gekomen. 70 Jaar een moeder te hebben komt niet vaak voor. Misschien is daarom het gevoel van gemis ook wel zo heftig.
No comments:
Post a Comment