Vijf uur duurde de rit van Bogor naar Bandung. Op de hoofdweg (als er al een ander is) was het een chaotische bende. Vrij snel nadat wij op weg waren gegaan kwamen wij op een tolweg. Het was hier wat beter rijden en mijn chauffeur maakte dan ook van deze mogelijkheid gebruik. Deze tolweg duurde niet lang. Voor mijn gevoel maximaal 10 kilometer. Het was langs de weg wel een stuk rustiger dan voordat hij tolweg werd. De huizen stonden wat verder van de weg vandaan en wat mij bijzonder opviel was dat er hier en daar mensen liepen om de bermen schoon te houden. Van afval maar ook het gras leek gemaaid. De omgeving was mooi. Heuvelachtig en schitterend groen. Helaas, zoals gezegd dit was van korte duur. Al gauw kwam er een einde aan deze vierbaansweg en moest het verkeer zich weer wringen op een tweebaans weg met bijna tot op de weg vervallen winkeltjes, restaurantjes, werkplaatsen en magazijnen. En wederom raceten met ware doodsverachting duizenden brommertjes en scooters al dan niet met een aantal mensen en bepakking aan alle kanten dwars door het autoverkeer. Uiteraard liepen er ook veel mensen langs de weg. Niet dat er voetgangersvoorzieningen waren, men diende stoïcijns door te lopen in de verwachting dat de auto's en brommers en scooters je wel zouden ontwijken. Een aantal keren zag ik schoolkinderen zo tussen de vijf en zeven jaar oud in hun schoolkostuumpjes achter elkaar langs/op de weg lopen, soms wel maar meestal niet begeleid door een volwassene. Ouderen op een tweewieler dragen meestal een helm. Maar kinderen nooit. Ik zag een ouder met twee kinderen tussen vier en vijf achterop de brommer waarvan het achterste kind naar achteren zwaaide en draaiend om zich heen keek zonder helm op terwijl de ouder wel een helm droeg. Ik schatte hun snelheid tussen de vijftig en zestig kilometer per uur. Ze gingen voor ons te hard om ze in te halen. Ik vroeg mij af hoeveel een kinderleven hier waard is als men kinderen zo vaak aan gevaarlijke situaties bloot stelt. Maar ongetwijfeld is het een kwestie van cultuur en weet men niet beter. Voor de meeste mensen zal een brommertje het toppunt van luxe zijn.
De hele weg bleef het een aaneenschakeling van bebouwing van schamele hutjes en onderkomens. Hoe langer hoe meer realiseer ik mij wat 143.000.000 mensen op een eiland drie keer zo groot als Nederland betekent. Ik ben in China, Vietnam, Thailand geweest en ook hier waren de steden razend druk. Toch kon je als voetganger met minder gevaar je weg vinden dan hier. En buiten de grote steden was er natuur. Natuurlijk heb ik hier ook natuur gezien, maar wel met veel bebouwing. Zeker toen we de heuvels ingingen was het mooi. Toen we Bandung naderden kon je duidelijk zien dat dit een vulkanische omgeving was. Grillig gevormde bergen met zwart grijze hellingen en ook zag ik rook omhoog stijgen. Dit maakte de autorit toch nog interessant. Nadat ik dacht dat ik zo'n beetje alle vormen van vervoer wel had gezien kwamen we in een streek waar veel paard en wagens rondreden. Ook dwars door het verkeer. Ik moest constant denken aan de paarden waar ik in mijn leven op heb gereden en die zich al te pletter schrokken van een boomblaadje waarna ze mij steevast van hun rug kieperden. Maar deze paardjes liepen door het verkeer alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
No comments:
Post a Comment