In de fabriek zagen we mensen bezig met de diverse stadia van het theeproces. De fabriek levert aan Unilever en Lipton. Het leek allemaal een beetje primitief, maar ik ben nooit eerder in een theefabriek geweest dus ik heb geen vergelijking. Ik kreeg een werkelijk heerlijk kopje thee aangeboden waarna we richting hot springs reden.
De hot springs bleek een zwembad te zijn met inderdaad water uit de bronnen dat 40 graden was. Het was buiten niet echt warm dus denk ik dat de watertemperatuur wel dragelijk was. Wegens gebrek aan een badpak heb ik het niet aan de lijve zelf ondervonden.
Nadat we deze hot springs weer hadden verlaten kwamen we een mooie moskee tegen die totaal anders was dan de moskeeën in de UAE. Waar in Arabië alles in het wit is zijn de moskeeën in Indonesië zeer kleurrijk. Ik moest denken aan de verschillen in kerkbouw in west Europa ten opzichte van de landen waar het Russisch orthodoxe christendom wortel heeft gesloten. Wat heb ik genoten van de schitterende kerken In Ukraine en Rusland.
We reden door naar de floating market. Eigenlijk niet echt een market maar tientallen bootjes langs de kant van het water waar men voedsel bereidde en verkocht. Je moest net zoals bij ons op festivals eerst munten kopen waarna je met deze munten je maaltijd kon betalen. Hoe lekker het er ook uitzag mijn begeleider stelde voor ergens anders te gaan eten.
Ik ging ermee akkoord en was nieuwsgierig waar we naartoe zouden gaan. Voor mij bleek dit bijna het hoogtepunt van de dag. We arriveerden in een schitterend resort met prachtig aangelegde paden waar langs zich houten huisjes bevonden die ingericht met matrassen, kussens en lage tafeltjes als eetkamers werden gebruikt. We liepen eerst een eind naar boven naar een waterval. De temperatuur was voortreffelijk, de rust oorverdovend, de omgeving adembenemend. Na boven wat te hebben rondgekeken liepen we weer een stukje naar beneden. Mijn chauffeur had een huisje gereserveerd waar we onze lunch zouden krijgen. Het was ondanks, dat ik met mijn benen languit onder het tafeltje, zittend op een matras moest eten toch zeer romantisch. Het eten was voortreffelijk, de verhalen van mijn tafelgenoot boeiend maar ook triest. Hij heeft een zoontje van twaalf maanden dat lijdt aan de erfelijke bloedziekte thallassemie. Dit is een in Nederland zeldzaam voorkomende ziekte, die je echter in zuid oost Azië vaker aantreft. Het lichaam maakt bij deze ziekte onvoldoende en afwijkende hemoglobine aan en er is geen genezing mogelijk. Patiënten worden doorgaans niet ouder dan 20 jaar. De gevolgen van de ziekte kunnen worden verlicht door een maandelijkse bloedtransfusie. Deze kost in Indonesië 1.500.000 Rupiah en wordt door de ziektekostenverzekering niet vergoed omdat de ziekte erfelijk is?!!!!! Ik weet dat er in Nederland een discussie is geweest omtrent de vergoeding van bepaalde medicijnen voor eveneens zeer zeldzame ziektes. Deze discussie vond ik mensonwaardig. Als je echter van een ouder van een kind hoort dat hij met een inkomen van ongeveer 3.000.000 rupiah per maand de helft moet afdragen om zijn kind verlichting van zijn ziekte te kunnen geven dan wordt het koud om je hart. En wederom had ik een gevoel van gêne. Ik kan zoveel doen, zo van het leven genieten. Ik heb gezonde kinderen en kleinkinderen en een moeder van 93. Ik weet dat je gezondheid niet altijd in eigen hand hebt maar dankzij de goede medische zorg en ondanks de eerder genoemde discussie over vergoeding van dure medicijnen hebben patiënten in Nederland toch uitzicht op minder lijden en verlenging van hun levenskansen bij ernstige aandoeningen. Bij dit soort verhalen zit ik bijna letterlijk met een bek vol tanden en tranen in mijn ogen. Tranen die inderdaad kwamen toen ik hem aan het eind van de dag bedankte voor alles wat hij mij had laten zien maar ook verteld.
No comments:
Post a Comment