Bromo tour

Na zes dagen hotel Majapahit besloot ik eerst naar de Bromo vulkaan te gaan alvorens af te reizen naar Bali. Ik had de conciërge van dit magnifieke hotel alles laten regelen. De taxi naar het hotel binnen het Bromo nationaal park, het hotel vlakbij de berg en de taxirit naar het vulkaagebied. Vanuit het hotel kon je de Bromo duidelijk zien liggen, maar dat is toch iets anders dan zonsopgang in dit berggebied. De taxichauffeur die mij wegbracht was dezelfde die mij tijdens mijn sightseeing tour in Surabya had rondgereden. Een vriendelijke man die helaas weinig Engels sprak. De tocht duurde bijna 4 uur en ging over de bekende smalle weggetjes die overvol zijn. Nadat het vlakke landschap overging in het berggebied werden niet alleen de wegen nog smaller maar het wegdek ook extreem slecht. De taxi reed met een enorme klap bij het nemen van een hairpin bocht door een diep gat aan de zijkant van de weg. Als er al geen as is ontzet dan hebben we toch minstens een lekke band ging er door mijn hoofd heen. Gelukkig viel alles mee en konden we verder rijden. Door mist en regen waarbij je weinig kon zien. Als auto's het al nodig vonden lichten aan te doen dan waren dit toch niet meer dan stadslichten zodat je tegemoet komend verkeer pas op het allerlaatste moment zag en dan een plekje moest vinden om uit te wijken. Maar na 225.000 rupiah betaald te hebben om het nationaal park in te mogen bereikten we dan toch na enig vragen de lodge waar ik een zeer korte nacht zou doorbrengen. Aangezien het al vier uur 's middags was, wij niet geluncht hadden en de chauffeur dezelfde weg weer terug moest bood ik hem aan met mij te eten. Het restaurant had een soort van 24 uurs service dus zetten wij ons zwijgzaam aan de nasi goreng. Na afloop kreeg ik de indruk dat de chauffeur een beetje op hete kolen zat. Het is hier al vroeg donker en het was nog steeds mistig. Ik maakte hem duidelijk dat hij maar de terugreis moest aanvaarden en bedankte hem hartelijk voor alle goede diensten. Ik ging naar mijn kamer die mij na de luxe van het vorige hotel knap tegen viel. Eigenlijk was ik er een beetje vies van maar ik moest toch nog wat slaap zien te krijgen dus kroop ik voorzichtig tussen de lakens die een schone indruk maakten. Dat mocht ook wel want de overnachtingsprijs in deze lodge lag hoger dan die in het Majapahit. Ik had gevraagd of men mij om 3 uur kon wekken. Ik was bang door te slapen wat trouwens niet gebeurde want ik sliep zeer licht en werd om de haverklap wakker. Toen ik op de deur hoorde kloppen was ik al bezig mijn tanden te poetsen. Daar moest het voorlopig maar even bij blijven. Een echte douche was er niet, evenmin als een douchebak dus dan maar een dagje zonder. Buiten gekomen kwam er een man op mij af die zich voorstelde als zijnde mijn chauffeur die mij in zijn jeep naar de berg  zou brengen. Het was pikkedonker en nog steeds mistig. Van een weg was nauwelijks sprake en we gingen soms stijl de berg op. Ik had hetzelfde gevoel als tijdens het sandbashing in Qatar waar ik ook in het begin doodsangsten uitstond dat we zouden omvallen. Maar een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest. En natuurlijk ging alles goed. Op de plek waar je verder te voet moest stonden al tientallen jeeps geparkeerd. De chauffeur zei dat ik verder alleen naar boven moest. Dat zag ik in het pikkedonker in een mij volstrekt onbekend gebied totaal niet zitten en ik vroeg hem met mij mee te gaan. Voor de enorme som geld die ik hem na afloop moest betalen mocht hij mij toch op z'n minst begeleiden, hetgeen hij uiteindelijk ook deed. Gelukkig maar want het pad ging stijl omhoog en je kon niet altijd zien waar je liep. Gelukkig bereikten wij zonder schade het uitkijk platform. Er stonden banken waar ik ondanks dat alles kletsnat was toch maar op ging zitten. Al gauw zei hij dat hij weer terug naar zijn jeep ging maar dat hij om vijf uur weer naar boven zou komen om mij op te halen. Toen begon het wachten op het opkomen van de zon. De sterrenhemel was echter even indrukwekkend. Ik ontdekte zo maar (dankzij de lezing vorig jaar in het planetarium in Vancouver) de Grote Beer en de Orion. Er was echter zoveel te zien dat ik het jammer vond dat ik geen deskundige bij mij had. Opeens ontstond er rumoer onder het publiek. De hemel kleurde oranje rood. De zon begon op te komen. Het werd helaas ook weer een beetje mistig dus de Bromo, de Batok en de Gunung Semeru werden steeds vager. 

Toch was het indrukwekkend vooral vanwege het  enthousiaste publiek. Even later was het volop licht en om kwart over vijf vond ik mijn chauffeur weer terug die mij weer keurig bij mijn hotel afzette. Ik ging nog een uurtje slapen en daarna ontbijten in een zaal waar iedereen naar de zonsopgang was gaan kijken. Het ontbijt bestond uitsluitend uit nassi en bami goreng en er stonden schalen met meloen en verse ananas en ook mini banaantjes. Ik eet bijna altijd nassi of mie goreng voor mijn ontbijt, terwijl er ook altijd broodjes en vleeswaren waren en een paar keer heb ik sushis gegeten. Ik vind hier in Indonesie het ontbijt iedere dag weer een feest.

Om kwart voor twaalf ging ik uitchecken en stond mijn chauffeur die mij naar het vliegveld zou brengen al te wachten. Zijn broer ging ook mee. Het leken mij alletwee aardige mannen. De tocht duurde nu slechts 2 1/2 uur dus was ik veel te vroeg op het vliegveld. Mijn vliegtuig bleek uiteindelijk ook nog eens een uur vertraging te hebben. Het was al 11 uur 's avonds toen ik in mijn hotel op Bali arriveerde. De dag was lang maar boeiend geweest.