Impossible poverty

Terwijl ik zit te genieten van alle luxe die mij in de schoot geworpen wordt in zuid Afrika kijk ik uit het raam en zie gammele hutjes waarin je nog niet eens je hond wilt laten wonen. Er hangt overal was te wapperen en er spelen talloze kinderen in de grootst mogelijke rotzooi. Ik voel mij zeer beschaamd. Dit is de eerste ellende die ik meemaak. Niet alleen gedurende deze reis maar ooit. Zelfs in Vietnam zag het er niet zo desolaat uit. Mensen levend tussen afval. Maar een paar kilometer later zie je alweer gewone huizen. Het grenst aan elkaar, de armoede en de welvaart. Hoe geraak je uit de armoede? Voorafgaand aan de WK voetballen sprak iedereen de hoop uit dat dit gebeuren met alle werkgelegenheid die het tevens verschafte een upgrade voor de bevolking zou betekenen. Maar niet iedereen kon hiervan blijkbaar profiteren, terwijl de organisatie en de bouw van een aantal voetbalstadions die inmiddels alweer liggen te verpauperen honderden miljoenen hebben gekost. 

De inspectie van de trein leverde de volgende beelden op:

The dining room

The lounge

The bartender

My first bubbels om tien uur in de morgen

En de sloppenwijken op de achtergrond

Het is om je dood te generen. Wat is er toch in Afrika aan de hand dat hier niet kan lukken wat bijvoorbeeld in Azië wel kan. Met een uitdrukkelijke uitzondering van Afghanistan en waarschijnlijk ook Pakistan en in ieder geval India. Men kan of wil niet kansen scheppen voor iedereen. Het zijn een paar rijke families die de dienst uitmaken en de grote meerderheid kan verpauperen. Als ik kijk op de perrons van de stations die we passeren dan zie ik trieste mensen dik in de lompen gekleed waarschijnlijk vanwege de kou die ik in de trein niet  voel. Het personeel in mijn hotel zag er pico bello uit. Evenals mijn chauffeur. Je kunt ze niet vergelijken met de inerte mensen die ik op de stations zie. Het zijn wij en zij. Ik wil niet zeggen dat ik tot zij wil behoren maar ik voel mij met wij toch zeer ongemakkelijk. 

Na een paar uur, een voortreffelijke lunch en diner, een zeer goede nachtrust en prima ontbijt ben je inmiddels aan alles gewend geraakt. Toch was de vloerverwarming in mijn badkamer weer een openbaring in het kader van uitzonderlijke luxe in de trein. Gisteren had ik voor het diner een bad genomen in een bad met de gouden kranen. Het is denk ik 15 jaar geleden  dat ik een bad nam. Om roddelpraatjes tegen te gaan kan ik openbaren dat ik wel regelmatig een douche neem. Dit bad kwam na een teleurstellende excursie naar de Kimberly mijnen. De trein had weer behoorlijk vertraging waardoor we bij donker de tocht moesten ondernemen. De uitleg was overigens zeer interessant. We werden naar een diepe put geleid die vergelijkbaar is met die in Calgoorlie Australië. De Australische is alleen nog veel dieper, wijder en langer. Bij avond valt er echter niet zoveel te beleven. We kregen nog een film te zien over de vondst van diamanten  en exploitatie van diamantmijnen die ik leerzaam vond. Daarna terug naar de trein waar we werden verwelkomd met een glaasje prima sherry in een glas van de blue train dat we mochten houden. 

Na het ontbijt vanmorgen vond ik in mijn keurig opgeruimde kamer nog een cadeautje van de Blue Train. Een gouden klokje dat op precies de juiste tijd is afgesteld en prima loopt.

De mensen aan het diner waarvan ik mij een hele voorstelling had gemaakt waren een teleurstelling. Loop ik mij daar 80 dagen in de stress te werken vanwege het kledingvoorschrift kom ik er achter dat geen enkele vrouw in avondkleding rond loopt. Een enkele in cocktaildress en slechts de donkere medemens had de moeite genomen fantastisch gekleurde lange gewaden aan te trekken. Veel mannen hadden het verplichte strikje maar er waren toch heel veel met een gewone das. De mensen zagen er netjes uit maar meer kan ik er niet over zeggen. Ik vraag mij dus af tijdens welke gelegenheden, anders dan kroningen en koninklijke bruiloften je de schitterende avondkleding ziet waaraan ik mij van Moskou tot en met New York heb vergaapt. Vroeger, ja daar heb je oma weer met verhalen uit de oude doos, had ik altijd een aantal lange jurken in mijn kast. Heel lang geleden vierden wij altijd kerst en oudjaar met Kees en toen nog Katja. Kees in smoking, Bert in keurig pak en Katja en ik in het lang. Dat gaf toch cachet aan de feestelijkheden en ik heb er evenals Katja altijd van genoten. We hebben een aantal keren in een twee sterren restaurant in Frankrijk met z'n allen gegeten en dan was het ook altijd in het lang. Kortom ik vond het in de trein behalve dan bij de gekleurde medemens een beetje teleurstellend. Blijft over de vraag waarom zij wel en maakten de blanken zich er weer met een Jantje van Leiden van af. Voer voor psychologen.

De eerste keer was in de Indian Pacific dat ik aan een tafeltje met drie anderen werd gezet. Ik had daar als verlegen meisje een beetje moeite mee. Nadien heb ik het erg leuk gevonden en genoten van de diverse gesprekken met alle mensen. Dit gemeenschappelijk eten vond sinds Australië in alle treinen plaats. In de blue train echter is het systeem anders. Ik werd tijdens de lunch alleen aan een tafeltje geplaatst en dat tafeltje hield ik tot en met het ontbijt. En dan opeens is het alleen eten toch een beetje saai. Vooral wanneer blijkt dat iedereen zijn plaats behoudt. Er valt dan weinig nieuws te ontdekken. Aan de andere kant van het gangpad zaten twee stellen. Een man die zich als André Rieu had vermomd met een vrouw en twee mannen die de herenliefde waren toegedaan. Vooral de twee heren trokken mijn aandacht want klaarblijkelijk was de liefde nog pril. Dat leidde ik af uit het feit dat de ene niet van de andere kon afblijven en hem constant over zijn rug en schouders zat te strelen. De bepotelde man begon steeds glaziger te kijken en zette voor het ultieme genot zijn bril af. Het werkte blijkbaar aanstekelijk want de man die er uit zag als André Rieu begon zijn partner ook te strelen. En daar mag ik dan als alleenstaande verlekkerd naar kijken. Ik ben gedurende deze reis niet verder gekomen dan een massage door een stoel op JFK.  Dat was ook wel lekker maar je mist dan toch de warme mannenhand. Het  blijft behelpen.

Ik weet inmiddels hoe ik India per trein kan doen. Alleen weet ik nog niet hoe deze treinen lopen. Hoewel overal geadverteerd wordt dat men in de Blue Train gratis wifi heeft moet ik toch bedelen om de code waarop ik gisteren ruim een uur moest wachten en die ik vandaag nog steeds niet heb gekregen. De stewardess keek enigszins verstoord toen ik er om vroeg. Ik denk dat ze dit heel lastig vindt en het niet tot haar takenpakket vindt behoren. Het hoort bij het totaal pakket dus heb ik het recht erom te vragen. Overigens was er in de Maple leaf ook wifi waar je zonder code kon inloggen en die het perfect deed. 

In India heb je drie treinen, de Palace on wheels, the Maharajas Express en de Deccan Odyssey waarmee je door het land kunt reizen. Verder moet ik nog de Rocky Mountaineer in Canada doen die toch een andere route aflegt dan de door mij genomen Royal Canadian en als het er ooit nog van komt dan kan ik met de Old Patagonian Express door Argentinië reizen. Met name de treinen in India en Argentinië trekken mij zeer aan. En dan natuurlijk hetzij met de Blue train langs de Victoria Falls, hetzij met Rovos langs deze watervallen en diverse natuurparken in vijf verschillende landen. Rovos en de Blue train zijn onderling uitwisselbaar. Beide zijn Zuid Afrikaanse trein specialisten die dezelfde luxe bieden. Als ik er zo over nadenk heb ik nog heel wat op mijn Bucket lijstje staan. Even doorzetten dus.