Mijn hotel is op 20 meter afstand van Times Square. Beter kun je het niet treffen. Alle theaters bij de hand evenals het ticketbureau. Morgen maar eens kijken of er nog een kaartje voor een leuke musical valt te bemachtigen. Ik heb echter zoveel plannen dat ik er zenuwachtig van word. Het grote voordeel van dit bezoek aan NYC is mijn gebrek aan jetlag. Iedere vorige keer dat ik hier was had ik toch tijdens de eerste dagen een beetje een merkwaardig gevoel. Tegen de tijd dat het weer over was moest ik doorgaans weer naar huis. Nu ben ik uitgerust en klaar om de stad onveilig te maken. Maar wat is het ook vroeg in de morgen al een drukte overal. Ik denk dat iedere tourist bij het wakker worden meteen zijn bed uitspringt en naar Broadway sprint.
Gisteren weer grote pech met de trein. Eerst moesten we een rampplek passeren waar een goederentrein ontspoord was. Alle treintjes lagen op hun zij. Het leek wel of er ook brand was geweest, maar volgens de conducteur was dit niet het geval. Toch was het een triest gezicht. Alle wagentjes met hun wieltjes in de lucht. Er waren veel mensen met grote vrachtwagens om de boel op te ruimen. Ook politie was erbij. Toen we eindelijk konden doorrijden hoopten we met z'n allen toch nog op een redelijke tijd te kunnen aankomen. Even later stopte de trein weer. Dit keer was er een brand bij of op een brug die eerst geblust moest worden voordat wij door konden. Geef dan maar een rondje namens Amtrak riepen de passagiers vrolijk richting barbeheerder. De laatste wagen van de trein was business class en naast ons was de bar met daarnaast het restaurant. De company had ons dus van eten en een drankje kunnen voorzien. Voor ons als rijke stinkerds waren de koffie, thee en water gratis maar voor de rest moesten wij toch ook betalen. Kinderachtig nietwaar? Maar nu zagen wij als passagiers onze kans schoon. "We want beer" brulden wij. Maar de bartender gaf geen krimp. Het lukte wel om korte tijd later een plastic zakje met drie mini crackertjes, een bakje smeerkaas, een zakje gedroogde vruchten en twee koekjes te veroveren. Dat werd uitgereikt onder het mom van jullie krijgen nu iets lekkers, zo maar gratis en voor niets. Blijkbaar heeft Amtrak al standaard dozen vol met dit plastic voer in voorraad om dat bij calamiteiten onder de business class passagiers uit te delen. Maar bier of wijn werd helaas niet aangeboden. Ondanks dat het toch de vierde juli was en we allemaal de festiviteiten misten. Onder andere een vuurwerk boven de Hudson met optreden van Mariah Carey, Usher en nog een paar wereldberoemdheden. Mariah Carey schijnt dood te zijn, maar in haar overlijdensbericht was 6 juli 2013 vermeld en dat is pas morgen. Dit schijnt de nieuwste trend te zijn. Via Twitter zendt men een bericht van overlijden van een ster de wereld in dat dan meteen door duizenden fans wordt opgepikt en verspreid via facebook. Een zieke gewoonte want het schijnt al meerdere malen te zijn gebeurd, ook met Mariah. Wij misten in ieder geval dit vuurwerk en de show en kregen als compensatie een cellofaan zakje met zeer lullige inhoud. Toen we eindelijk op Penn station aankwamen was inmiddels iedereen uitgeput. Het groepje Engelsen dat ook in mijn coupé zat was de dag ervoor, net zoals ik naar de Niagara Falls geweest. En ja, mensen op leeftijd kunnen niet te laat naar bed. Ik weet eigenlijk niet of zij ook nog naar een wine tasting waren geweest. In mijn toer was dat inbegrepen en wij kregen naast de huiswijn, een blend van Gewurtztraminer, Riesling en Chardonnay, ook twee ice wines. De witte was van de Riesling druif en de rode was een cabernet. Maar wat waren ze beide lekker.
We waren dan inmiddels wel op Penn aangekomen maar je moet niet denken dat je dan meteen een taxi krijgt. Er stond een heel lange rij. Op zijn Amerikaans met dranghekken. Het was natuurlijk een feestdag en het begin van een vakantieweekend. Het was, ondanks dat het lang na twaalven was zeer druk. Taxi's genoeg maar allemaal bezet. Van de Engelsen moest een stel naar een hotel op Times Square. Aangezien dat vlak bij mijn hotel is stelde ik voor een taxi te delen. Zij gingen hiermee ogenblikkelijk akkoord. En zo bereikte ik dan toch nog voor het ochtendgloren mijn hotel. Ik meldde mij en kreeg na een telefonische onderbreking mijn sleutel. Dat is het dwingende van de telefoon. Degeen die belt wenst meteen geholpen te worden en degeen die op dat moment wordt geholpen wordt in de wachtrij gezet. Zo werkt dat bij mij niet. Het leek een lang gesprek te worden. Dat kan ook niet anders op dat tijdstip van de nacht, want of het is een dronkaard of iemand die een geintje uithaalt, een combinatie die vaak samen gaat. Ik interrumpeerde met het verzoek mij mijn sleutel te geven die hij al klaar had. Het telefoongesprek werd inderdaad onderbroken en mij werd verzocht mijn pas en mijn creditcard te laten zien. Die had ik al in de hand dus dat was snel gebeurd. Op mijn vraag naar wifi werd verteld dat dit uitsluitend tegen betaling voorhanden is. Ook in de lobby is geen gratis wifi. Wel werd erbij gemeld dat het bij Starbucks aan de overkant gratis is. Dus moet ik maar af en toe naar Starbucks wiens populariteit mij nu ook begrijpelijker voor komt. Toch vind ik dit merkwaardig. Zelf betaling vragen voor wifi en dan de mensen voor gratis internet naar de concurrentie sturen. Maar misschien gebeurt dit wel door afspraak. Toch heeft dit hotel naast de deur een restaurant voor ontbijt, lunch en diner dat dezelfde naam draagt als het hotel, Edison. Ik moet nog veel leren over bedrijfsvoering, maar ik doe mijn best.
Wat leren betreft las ik het voorstel van Weekers om teneinde de steeds geringer wordende pensioenen zelf nog wat aan te vullen, de mogelijkheid in te voeren om onder strikte voorwaarden uit het netto inkomen voor de pensioenaanvulling te sparen. De latere uitkeringen zijn dan belastingvrij. Hoe durft iemand dit nog te verdedigen. Vooral de voorwaarden, die ik hier niet zal noemen omdat het niemands interesse heeft, vind ik obsceen. Ik loop al maandenlang te denken dat juist met de pensioenaantasting en de gemaximaliseerde eigen bijdrage van 12% van het eigen vermogen indien men van zorg afhankelijk wordt, het heffingsvrij vermogen wel naar € 1.000.000 mag. Ieder ander voorstel omtrent de hoogte van het belastingvrij vermogen is overigens voor mij onderhandelbaar.
Ik ga nu naar beneden om mijn vriendin te ontmoeten.
No comments:
Post a Comment