Kaapstad

Gisteren in Kaapstad aangekomen. Wederom een uitzonderlijk luxe hotel, dat mij toch een beetje vreemd gevoel gaf nadat ik in de trein zoveel, je kunt het niet eens sloppenwijken noemen, hutjes van golfplaat en andere rotzooi heb gezien met spelende kinderen en zogende moeders. In een land waar men miljoenen en misschien wel miljarden over had voor die krankzinnige voetbalkampioenschappen laat men veel mensen verkommeren in hutjes waarin zoals ik al eerder heb gezegd je je hond nog niet laat slapen. In de trein liep ik 's morgens nadat ik een voortreffelijke cocktail, overigens op mijn verzoek zonder alcohol had gedronken terug naar mijn kamer toen er opeens een heel luide klap klonk. Ik schrok mij letterlijk te pletter. Toen ik rond keek om te kijken wat er aan de hand was zag ik buiten een groepje jongens grote stenen gooien naar de trein. Een van die stenen had de trein net geraakt op de plaats waar ik op dat moment liep. Ik kan mij dat heel goed voorstellen. As je dagelijks vanuit de ellende een trein ziet langskomen met mensen die om tien uur 's morgens al aan de drank zitten na het verorberen van een ontbijt met alles dat je maar kunt verzinnen dan wil je in jouw boosheid wel met stenen gooien naar al die onverantwoorde rijke idioten. Alleen het helpt slechts om je frustraties uit te leven. Verder schiet je er niets mee op. Ook dit was de eerste keer dat ik zoiets mee maakte. 

Na in het hotel ingecheckt te hebben ging ik naar de conciërge voor informatie omtrent bezienswaardigheden/excursies. Ik koos voor het Robbeneiland en een safari en zou ook een dag met de hop-on hop- off bus mee. Helaas bleek dat het kaartje voor Robbeneiland niet met een credit kaart via internet betaald kon worden. De ING heeft deze mogelijkheid ongedaan gemaakt. Ik kan wel via een geldspuger geld opnemen met mijn gewone bankpas die ik ontblokt heb maar betalingen met credit kaart via internet in het buitenland worden geweigerd. Ik moest nu zelf naar de haven om een kaartje te kopen want het verdiende aanbeveling dit een paar dagen van tevoren te doen in verband met de grote vraag. Gezien mijn ervaringen met Alcatraz leek mij dit een redelijk advies. Ik moest dan een taxi nemen en naar Clock Tower gaan. Op mijn vraag hoever het lopen was antwoordde men 45 minuten minimaal. Aangezien ik in New York van de 47 ste straat naar  Battery Park was gelopen en ook nog over de High Line moest dit toch een fluitje van een cent zijn. De conciërge en zijn hulpje keken elkaar zorgelijk aan maar ik persisteerde onder het roepen van het feit dat Amsterdam ook een gevaarlijke stad is. Toen ik vervolgens mijn camera aan mijn tas wilde hangen wat ik altijd doe als ik van plan ben foto's te nemen ontlokte dit bij beiden een kreet van schrik. Is that a camera Miss? Sure. Nou die moest ik dan maar in mijn tasje stoppen. Ik wilde geen ruzie dus gehoorzaamde ik en toog vervolgens op pad richting Clock Tower. Het was een behoorlijke wandeling maar dat kwam hoofdzakelijk omdat ik vanwege het verkeer moest omlopen. Ook hier had men geen oversteekplaatsen voor voetgangers gecreëerd. Ik ontdekte uiteindelijk wel een heel lange voetgangers brug die ik dan maar nam om toch verwonderlijk goed terecht te komen. 

Het was een hele belevenis bij het Victoria en Alfred Waterfront. Veel te zien en te doen. Ik kocht mijn kaartje, liet mij uitleggen dat ik er een half uur voor vertrek moest zijn en waar dat dan wel was en aanvaardde de terugtocht. Halverwege kwam er een man naast mij lopen die mij om geld vroeg. Ik weigerde te antwoorden of te kijken dus hij kan zwart, groen, geel of wit geweest zijn, ik weet het niet. 

Ondanks mijn weigering te praten, ik had wel intussen in het Frans gezegd dat ik hem niet verstond waarna hij ook een paar woorden Frans sprak om vervolgens zijn kommer en kwel weer in het Engels over te brengen, bleef hij mij hinderlijk volgen. Hij wilde 30 rand om 's avonds een dak boven zijn hoofd te hebben in een shelter home. Anders wilde hij geld voor eten hebben. Hij was bijzonder  opdringerig. Ik stak de straat over maar hij  bleef mij volgen. Toen het hem duidelijk werd dat er met mij niets te bereiken was gebruikte hij een paar scheldwoorden die ik, in verband met het jonge lezers publiek hier niet zal herhalen en maakte rechtsomkeert. Ik vond het een hinderlijke gebeurtenis. Het bangste was ik voor mij zelf want ik liep inwendig alweer te schelden en te foeteren in de trant van kun je niet werken idioot. Ik ben bijna 70 en werk toch ook nog nadat ik bovendien zeer ernstig ziek ben geweest en al dat soort zelf medelijden meer. Maar ik kan ook behoorlijk schelden. Minsten zo goed als die vent. Alleen ben ik vermoedelijk niet zo sterk als hij. Aan bedelen heb ik al een broertje dood maar wanneer ze als cellotape aan je vast kleven word ik helemaal allergisch.

Toch heeft iedere medaille twee kanten. Vandaag werd mij verteld dat de werkloosheid in zuid Afrika 27% is. In de brochure die ik van het wild park kreeg stond vermeld dat het plaatsje dat hier nabij ligt  een werkloosheid percentage van 97 kent. Het park biedt aan 120 mensen emplooi en is dus een belangrijke werkgever. Tja en met zulke percentages moet je niet vreemd opkijken dat men bedelt. De manier waarop was echter veel te agressief. En als ik er nu als een rijke stinkerd uit zie dan kan ik mij er         nog iets bij voorstellen, maar ik liep gewoon met mijn dikke kont in een broek met een truitje dat ook zijn beste tijd heeft gehad. En volgens dringend aanraden was mijn camera niet zichtbaar. Het geeft een ongemakkelijk gevoel dat ik nergens eerder had. Spijtig, want Kaapstad is verder een leuke stad en weer heel anders dan ik zo langzamerhand gewend ben.