The Canadian

Toch weer even schrikken bij het binnengaan van de trein. Ik had een heel moderne trein verwacht en de verhalen die ik over deze trein heb gelezen waren ook allemaal bijzonder positief. Wanneer je echter net drie dagen in een uitermate luxe en zeer ruim appartement hebt geleefd met een schitterend uitzicht richting zee dan is het binnenstappen in een cabin die net zo groot is als diegene die ik in Australië had even schrikken. Een piepklein wastafeltje en weliswaar een eigen wc met een deksel maar verder open en bloot in mijn cabin. Het bed moet ik zelf naar beneden trekken en bij het opstaan weer naar boven duwen. Eigenlijk moet eerst de deur open als ik mijn bed uitstap maar door mijn buik-en bilpartijen samen te trekken kon ik net, adem inhoudend, het zaakje naar boven duwen zodat ik 50 bij 50 cm ruimte kreeg om mij te wassen. Nou ja, met een ingezeept washandje wreef ik over mijn naakte lijf. Er is op de gang een douche maar de treinbeheerder zei dat je over veel moed moest beschikken om daarvan gebruik te maken. Er is geen tafeltje in mijn cabin dus zit ik in de lounge te schrijven. Boven is het panoramische gedeelte. 

Het is wel gezellig in de trein. De mensen zijn heel vriendelijk en tonen zich zeer geïnteresseerd. In Amerika volgde er nooit meer wat na het how're you doing. Ik vind toch het verschil tussen Amerika en Canada weer frappant. Ondanks dat ik rechtstreeks uit San Francisco kwam waar de mensen over het algemeen redelijk easy going zijn heerste er in Vancouver toch een relaxter sfeertje. Ook hier zijn hoge wolkenkrabbers maar de winkelstraten kennen gebouwen van normale afmetingen hetgeen het allemaal wat menselijker maakt. De mensen zelf zijn ook vriendelijk maar op een minder opdringeriger manier dan de Amerikanen. Op de door velen in Amerika gestelde vraag how is your day verwacht niemand een antwoord. Ik vind het dan bizar zo'n vraag te stellen. Want begin ik te vertellen over de cloudy sky and my fatigue because of my bad sleeping dan rent iedereen keihard weg. Deze gewoonte tref je in alle Engels sprekende landen aan. Het lijkt vriendelijk maar als je niet werkelijk geïnteresseerd bent in een antwoord dan vind ik dat je ook geen vragen moet stellen. Ik realiseer mij dat veel mensen uitsluitend vragen stellen om hun eigen verhaal kwijt te kunnen en dat dit als een normale gebruikelijke menselijke interactie wordt beschouwd maar bij wildvreemden vind ik het meestal niet prettig. Mijn gemopper heeft geen betrekking op mijn ervaringen in deze trein want zowel gisteren als vandaag had ik leuke contacten. 's Middags wordt er bubbel wijn gereserveerd met de ene dag een petitfours en de andere dag canapé's.  Het eten is van sterren niveau. Dat heb ik nergens nog geëvenaard gezien laat staan beter. Het wordt allemaal vers in de trein bereid. Ongelooflijk! Het landschap is waanzinnig mooi. We hebben nu de hoogste bergen achter ons gelaten en rijden door wat vlakker land met dennenbossen.

In Jaspen maakten we een wat langduriger stop en kon men het dorp in. Het deed zeer aan een Alpenstadje denken. In Winnipeg zal de stop drie uur bedragen.

Na twee nachten voel ik mij inmiddels helemaal thuis in de trein en ik ken al aardig wat mensen. Vanmorgen was ik verbaasd dat ik bij het wakker worden merkte dat we weer in een totaal ander landschap reizen. Wij hebben de Rocky's verlaten en rijden nu door een heuvelachtig zeer groen landschap. Als ik zeg groen dan bedoel ik ook groen. Groener dan ik ooit heb gezien. Hoewel je in zoveel groen grazend vee verwacht aan te treffen was dat hier niet het geval. Misschien komt dat nog. Het landschap is liefelijker dan ik in weken heb gezien.

Mijn bed had vanmorgen mijn bril opgegeten. Ik duwde het met de nodige maximale kracht omhoog, dat is echt werk voor sterke mensen, toen ik krak hoorde. Het was niet het bed bleek toen ik mijn spullen natelde. Mijn brillenkoker ontbrak. Mijn ochtendgymnastiek kon beginnen. Op mijn knieën, op mijn buik en afwisselend mijn bed omhoog en omlaag. Het duizelde mij inmiddels en mijn claustrofobie sloeg toe. Dan maar een nieuwe bril in Toronto kopen. Ik heb twee reserve brillen bij mij maar daarmee kan ik niet goed lezen. Op weg naar de koffie kwam ik de treinbeheerder tegen." My bed took my glasses" vertelde ik hem. "OK let's have a look." En verdraaid hij vond mijn bril. Ik kon hem wel omhelzen. Ik zei hem veel van hem te houden. Ik hoop dat hij dat op de Amerikaanse manier opvat want hij is helaas niet mijn type.