Op weg er naartoe liep ik nog na te genieten van de voorstelling en ik voelde mij erg gelukkig. Bij het restaurant waren lange rijen wachtenden. Ik meldde mij aan en bestelde een tafel voor één. Ik kreeg een elektronisch device in handen gedrukt dat iets weg had van een afstandsbediening. De schatting van mijn wachttijd was ongeveer 25 minuten. Dan maar eerst naar de bar voor iets lekkers. Ik stond te puzzelen wat te doen toen een man een uitnodigend gebaar maakte naar de kruk naast hem. Het was gelukkig niet Sigmund maar iemand die op zijn familie wachtte. Daar kon ik dus wel naast gaan zitten. Ik bestelde een bloody Mary zonder ijs. Wel spicy. Er stak een lang stuk selderie stengel uit dat ik tevreden begon op te knabbelen intussen luisterend naar de verhalen van mijn buurman die verplicht winkelend met zijn vrouw een zware middag achter de rug had. Hij genoot dan ook duidelijk van zijn biertje. Voordat we een gesprek konden beginnen kwamen zijn vrouw en zoon al aangelopen en werd ik ook nog voorgesteld. Net op dat moment begon mijn afstandsbediening rode lichtsignalen te geven en ging ik met mijn Marie op een holletje naar de receptie in afwachting van nadere instructies. Die hielden in dat ik met de lift naar de tweede verdieping moest waar ik door een bediende verder gewezen zou worden.
Het was half zes en het restaurant kon 680 mensen tegelijk laten eten. Het was krankzinnig druk en ik vroeg mij af of iedere Amerikaan 's avonds uit eten gaat. Je hebt natuurlijk de toeristen ook nog, maar ik denk dat de eigenaar van een Nederlandse zaak zijn handjes zou dichtknijpen bij zo'n bezetting. En Red Lobster is niet de enige. Overal staan rijen met wachtende mensen alsof men het eten gratis krijgt.
Boven meldde ik mij weer en werd door een van de mooiste donkere mannen die ik ooit had gezien naar mijn tafel gebracht. Verlekkerd keek ik naar de kaart. Zou ik het advies van Marianne volgen en een menu nemen of toch wat anders. Het werd een dozijn oesters en uiteraard de crablegs. Daarbij kreeg ik nog een salade en French fries. De oesters werden gebracht, een schaal vol. Het waren de grootste en de lekkerste die ik ooit heb gegeten. Een mond vol oester en dat 12 keer. Ik vermoed, maar weet het niet zeker dat mijn omgeving met verbijstering naar mij heeft zitten kijken. Toen dit van genot bijna dodelijke orgasme voorbij was kon ik weer om mij heen kijken en bedroefd afscheid nemen van de lege schelpen toen deze werden omgewisseld voor anderhalf pond crablegs. Met een apart schaaltje gesmolten boter. Ook dit was divine. Het eten van dergelijk voedsel vind ik niet alleen zintuig strelend maar is ook sportief. Ik bedoel de krabben vechten zelfs na hun dood door. Hun poten zijn hun uit hun lijf gerukt maar niet alleen heb je gereedschap nodig om deze door midden te breken, sommige poten hebben zeer scherpe stekels waaraan je jouw vingers best kunt bezeren. Maar eerlijk is eerlijk het was een sportieve wedstrijd. Het lukte mij soms de poot met mijn vingers na gebruik van de tang zodanig door midden te breken dat er een groot stuk krabvlees tevoorschijn kwam. Dit doopte ik dan in de boter om het geheel voorzichtig richting mijn mond te brengen. My lord, was dat lekker! Dit was een driedubbele feestdag voor mij terwijl New York al één groot feest is. En daar moet je dus optimaal van genieten.
No comments:
Post a Comment