You can't always get what you want. Sometimes you get more.

Soms lijkt het wel of beschrijving van de gebeurtenissen die ik meemaak alleen maar via superlatieven kan. Gisteren was zo'n dag waar je op hoopt maar die duizend keer beter uitpakt dan wat je hebt kunnen dromen. Ten eerste weer het weerzien van Marianne. Een klasgenote van de middelbare school die ik december vorig jaar in Amsterdam voor het eerst weer terug zag nadat wij jarenlang via emails de nieuwtjes hadden uitgewisseld. In december waren voor mij al 50 jaar weggevallen. Een bijzondere ervaring wanneer je merkt dat je kunt doorgaan vanaf het moment dat je elkaar voor het laatst hebt gezien. De correspondentie hielp daar ongetwijfeld bij want we wisten al vrij nauwkeurig hoe onze levens na het eindexamen waren verlopen. Maar schrijven en elkaar ontmoeten is niet altijd één. 

Nu dan onze ontmoeting in NY. Beneden in de lobby van dit krankzinnig drukke hotel. Maar toen zij binnenkwam vielen alle mensen als in een rookgordijn weg. Snel het hotel uit. Richting Hudson river. 

Ik had geen speciale wensen dus Marianne mocht  bepalen waar we naartoe zouden gaan. Ik wilde wel graag naar de plekken waar het WTC ooit had gestaan. Er is inmiddels een nieuwe toren gebouwd die bijna af is. Verder heeft men tal van memorials overal geplaatst. Een wijze van waardering zowel als herinnering aan alle dapperen die om hun medemens te redden zelf de dood ingingen. Politiemensen maar vooral ook veel brandweerlieden. Eveneens worden infanteristen herdacht die hulp hebben verleend.  Hoewel er duizenden toeristen rondlopen kreeg ik toch een brok in de keel bij de herinnering aan deze ongekende terreur actie die zoveel dood en verderf heeft gezaaid. Niet alleen in Amerika maar ook wanneer je de oorlog in Irak als gevolg van de aanval op de twintowers en het Pentagon aanmerkt, ook in deze oorlog. Die oorlog heeft bovendien nog veel meer levens gekost dan bij de terreuraanslagen op Ameriakaans grondgebied. 

Voordat we echter bij de nieuwe toren en het nieuwe financieel centrum kwamen liet Marianne mij kennis maken met weer iets heel bijzonders. De Highline. Een bovengrondse metro waaraan in Manhattan in dat gebied grote behoefte bestond in het begin van de 20ste eeuw. In 1929 begon men met de bouw en in 1934 betekende het de levensader voor de New Yorkers. In de zestiger jaren begon het verval waarna de lijn werd opgeheven. De natuur nam het over. Het werd een verpauperde bende. Totdat het gemeentebestuur besloot het drastisch op te knappen. Er werd een plan opgesteld voor nieuwe appartementen, winkels, kantoren, recreatie. Men liet de bruggen waarover eertijds de treinen hadden gereden intact en legde hierop wandelpromenades aan te midden van schitterend aangelegde tuinen. Deze worden nog eens verfraaid met diverse mooie beelden en bustes van bekende Ameriaken. Ook op veel daken van de in baksteen gebouwde nieuwe panden zie je veel tuinen  met zelfs bomen. Het lijkt op de hangende tuinen van Babylon. Alles is schoon en fris en het is een genot om daar te wandelen en rond te kijken. Kortom een bijzondere verrassing. Hierna ging het via Greenwich street richting Battery park, nadat we eerst de plek van de voormalige twintowers hadden bezocht. Battery park werd opgeknapt en was met hekken afgezet. We liepen er langs richting Hudson river en keken uit op het vrijheidsbeeld en Staten Island. Het was een warme dag en het water gaf nog ietsje verkoeling. Via het Joods museum dat ook een herdenkingsplek van de holocaust is liepen we naar het financieel centrum. Een prachtig mooi gebouw met veel schitterend marmer. Een centrale hall met een hoge glazen koepel waardoor je de nieuwe toren van het WTC kunt zien. Een bijzondere combinatie. De met palmen aangeklede hall, het enorme gebogen glazen dak met daar doorheen te zien en ook weer weerspiegeld de omliggende wolkenkrabbers. Beeld in beeld van wat ik fantastische architectuur vind. Dit vond ik eveneens een geweldige ervaring en het toonbeeld van Amerikaanse levenskracht en de durf te innoveren.

Langs de Hudson bevindt zich een recent aangelegde wandel- en fietspromenade. Ook hier weer heel mooi aangelegd groen en bloemen. De Skyline van New Jersey is inmiddels vergelijkbaar met die van Manhattan. Ook dit is iets van de laatste 20 jaar en het was in 1992 dat ik voor het laatst in NYC was, dus was alles nieuw voor mij. Ook hier was veel te zien. Er was een beeldentuin met bronzen beelden. Beelden met zoveel humor dat je constant lachend er langs liep. Ik kon er niet lang genoeg naar kijken. We hadden echter niet zoveel tijd meer. Nog even bij pier 59 naar binnen waar men ook weer een goede oplossing voor een oude loods had bedacht. In deze loods gestapelde containers waarvan vele een functie hadden gekregen, anders dan die van opslag. Ook hier waren kunstenaars aan het werk geweest en hadden fraaie beelden gemaakt die te maken hadden met de omgeving. Bijzondere creativiteit.

Marianne had voorgesteld mosselen te gaan eten. Een voorstel dat ik met beide handen had aangegrepen. Zij wist een goed restaurantje in de 22ste straat tussen 5th en 6 th. We konden op het terrasje eten en het was lekker en ouderwets gezellig. Het bier lieten we goed smaken want we hadden zeer veel gelopen. Voor Mariane een goede oefening want zij doet over een week voor de zoveelste keer aan de vierdaagse mee. Zij is werkelijk niet kapot te krijgen. Na bijna 50 jaar als stewardess te hebben gevlogen, ook nog een akelige ziekte overleefd loopt zij vervolgens ieder jaar fluitend de vierdaagse. Petje af voor deze doorzetster.