Toronto

Raak ik oververzadigd? Word ik blasée? Opeens heb ik het gevoel dat het overal op de wereld hetzelfde is. Eerder constateerde ik al dat ik vanwege de reisvorm weinig meer zie dan centra van steden en dan wel de plekken met de meest rijke uitstraling. In 1992 was ik voor het eerst in Toronto. Ik vond het na twee weken Amerika een verademing. Qua architectuur was het met Amerika te vergelijken. Hoge wolkenkrabbers aan het meer van Ontario. De taal is Engels zowel als Frans. Er zijn veel terrasjes iets dat ik in Amerika miste. De mensen zijn hier menselijker dan in Amerika, nog steeds. Met menselijk bedoel ik wars van het overdreven gedoe dat mij in het buurland soms wel eens irriteert. Toch is het moeilijk te omschrijven wat precies de verschillen zijn. Misschien lukt het als ik in New York ben. Maar New York is niet Amerika. 

Soms stopte de trein en dan mochten wij er even uit. Het was dan bij nondiscripte plaatsjes. Ik had een paar keer aan tafel gezeten met een jonge knaap die direct na de high school naar Australië was vertrokken. De bedoeling was een paar weken. Uiteindelijk bleef hij bijna negen maanden weg. Hij had als chef een baan in een restaurant in Melbourne gevonden. Het beviel hem goed en hij werd vanwege zijn kwaliteiten zeer gewaardeerd. Zijn kookkunst had hij thuis geleerd. Zijn moeder runde een bed en breakfast en als jong kind had hij reeds zijn interesse in de kookkunst kenbaar gemaakt en ook de kans gekregen zich hierin te oefenen. Dit had blijkbaar tot resultaat geleid. Hij had tevens van de gelegenheid gebruik gemaakt Thailand, Maleisië en Indonesië te bezoeken. Nu ging hij terug naar huis om een studie op te pakken. Zijn huis was in een klein plaatsje waar de trein stopte en waar wij even pauzeerden. Ik wist dat hij door zijn moeder zou worden opgehaald en keek nieuwsgierig toe toen ik hem in een oude auto zag stappen. Hij achter het stuur en zijn moeder naast hem. Zij reden weg over een onbestrate weg richting einder. Er was een richtingaanwijzingsbordje naar een gebouwtje waar bejaarden hun vertier konden vinden. Ik liep in de aangegeven richting en kwam bij een vervallen aanbouwtje van een groter pand dat volgens mij zijn langste tijd wel had gehad. Bij ons zou het een geschikte ruimte voor hangjongeren zijn, maar in Canada zal men in deze plaatsjes geen jongeren hebben dus stelt men deze ruimten aan het bejaarde volksdeel ter beschikking. Dat zullen er ook niet veel zijn want meer dan 10 huizen telde ik niet zo gauw. 

Canada lijkt mij een vruchtbaar land. Als ik er van uitga dat groen vruchtbaarheid betekent. Er wonen heel weinig mensen. De mensen die hier wonen trekken zo te zien meestal naar de stad. Ik vind dat er in de steden veel niet Caucasian mensen rond lopen. Canada is nog steeds onderdeel van de Gemenebest. Het zal voor de bewoners van de landen die hiertoe behoren misschien wat gemakkelijker zijn van het ene land naar het andere te verkassen. Maar de meesten zoeken zo te zien de steden op.  

In de steden zie ik weinig verschillen meer. Overal dezelfde hoge wolkenkrabbers en overal dezelfde winkels. Soms is het een verademing temidden van de hoogbouw opeens een oud kerkje tegen te komen. Dat heeft men dan gespaard. Ik moet dan weer even glimlachen. Als ik echter nadenk over wat ik allemaal gedurende deze reis heb gezien dan heb ik toch het gevoel dat het veel van hetzelfde is.