Pretoria

Het was weer een lange, zo geen zeer lange vlucht. Met natuurlijk weer de befaamde Irene ergernis. Ik had besloten het schrijven van mijn blogs in het vliegtuig te doen. Je verveelt je dan toch het apelazerus en van lezen komt niets. Het schrijven gaat goed in een vliegtuig. Zelfs als je van alles op de grond laat vallen. Het vliegtuig vertrok om 11.15. Na enige tijd wordt er een maaltijd aangeboden wat dus enig gedoe geeft. Daarna nog een kopje koffie en nadat ik mijn bordje zelf naar de keuken had terug gebracht ging ik verder met mijn blog. Totdat een bitse stewardess langs kwam die mijn raamluikje dicht deed. Dat moet je dus niet bij  mij doen. Ik ga daar een beetje in het donker zitten zeg. Niets daarvan. Maar ze was onverbiddelijk. Als ik licht wilde hebben dan kon ze het lampje voor mij aandoen. Het was de bedoeling dat het hele vliegtuig ging slapen. Nou kom, dat bepaal ik toch echt zelf wel. Het was half drie in de middag. Maar mijn buurvrouw lag alweer met masker op en oordoppen in te knorren. Dus vooruit dan maar. Later bleek zij in Pretoria geboren te zijn en via New York vanuit Los Angeles naar huis terug te vliegen. Het was een leuke vrouw. Dat was in het begin al gebleken want toen zij het kapotte scherm van mijn Ipadje zag bood ze meteen aan mij naar iemand te sturen die dat kon repareren. Ik vertelde dat ik slechts één dag in Pretoria zou blijven dus dat dit helaas niet kon. 

Ik schreef dus door terwijl de meeste mensen inderdaad begonnen te slapen. Hoe kan je dit midden op de dag. Er was ook geen alcohol bij de maaltijd geleverd zodat je echt uit jezelf in slaap moest proberen te vallen. Slechte business. Als je zelf naar de keuken ging kon je het echter wel krijgen viel mij op. Maar wat een andere service dan bij mijn geliefde Singapore Airlines. En dat terwijl ik een retourticket had moeten kopen bij een van de duurste Airliners omdat zij op Pretoria het monopolie hebben en dus kunnen vragen wat ze willen. Zo was, of is het, bij Surinam Airlines ook.

De vlucht was dan niet om over naar huis te schrijven, het binnenkomen via de marechaussee viel reuze mee. Na het ophalen van mijn bagage ging ik op zoek naar mijn chauffeur. En jawel, daar stond een keurig in donker kostuum geklede man met een bordje Irene Faber. Ik snelde op hem toe en gaf hem een hand onderwijl blij roepend dat ik degene was op wie hij stond te wachten. Ik bleek de enige te zijn die hij op moest halen, service van het hotel. Ik mocht naast hem zitten en het bleek niet zo'n lang ritje van Johannesburg naar Pretoria. Ik keek mijn ogen uit. Weer een totaal nieuw landschap. Het leek een beetje op onze duinen maar dan toch weer een beetje anders. Op de andere weghelft van de zesbaans autoweg was een ongeluk met een vrachtwagen gebeurd waardoor mijn chauffeur op de heenweg nogal wat oponthoud had gehad. Ik had niet zo gauw door wat hij vertelde want oorspronkelijk uit Zimbabwe komend sprak hij een heel eigen vorm van Engels. Toen we de plaats des onheils passeerde bleek het om een hele grote vrachtwagen met oplegger vol met fruit te gaan die was omgekanteld, zodat al het fruit op de grond terecht was gekomen. Men had dit echter inmiddels weer keurig aan de kant geschoven en in mijn onnozelheid vroeg ik of er soms markt was. Ik vond het wel een vreemde plaats om een markt te houden maar zulke fruitmarkten hadden wij in Dubai of in een van die andere theedoekenstaten waaraan we een bezoek brachten ook meegemaakt. Ik kijk dus echt van niets meer op. Maar hier zat ik er dus volkomen naast. Het was trouwens wel een gezellig gezicht al dat gekleurde fruit zo keurig langs de weg. Even later zagen wij zebra's en giraffen langs de weg lopen. Om niet weer een blunder te begaan constateerde ik op vragende toon: "this can't be the Kruger Park, cause that's more up North, isn't it?" Ik had eindelijk de spijker op zijn kop geslagen want dit was inderdaad niet het Kruger park.

We lieten Pretoria links liggen en we gingen enigszins omhoog, een villawijk in. Ik had al gezien dat we in de Herbert Bakerstraat reden en mijn hotel heeft dezelfde naam, dus hier zou mijn hotel wel zijn. Kijk, met dat soort dingen ben ik snel van begrip. Wel een beetje ver van het centrum zei ik tegen de chauffeur. Wat zou je in het centrum willen doen vroeg hij. Nou ja, interessante plekken bezoeken. Hij hield verder maar zijn mond. Korte tijd later draaide hij omhoog een oprijlaan op. Dit was afgeschermd met een groot hek dat door een bewaker werd geopend. Doorrijdend kwam een schitterende bungalow tevoorschijn. Met een mooie tuin vol met zitjes en een zwembad. Echt iets voor mij. Van alle kanten kwam het personeel aangerend om mijn minimale bagage, inclusief mijn kostbare tas met mijn avondjurk uit de auto te halen en naar mijn kamer te brengen. Een schattige jonge vrouw heette mij welkom. Ze begeleidde mij naar de hall ondertussen volop pratend. Ik keek mijn ogen uit. Overal verse bloemen en schitterend meubilair. Mij werd uitgelegd wat ik allemaal kon verwachten en dat ik morgenvroeg om zeven uur naar de trein gebracht zal worden. Een ontbijt om half zeven was aan te bevelen, evenals een wake up call om kwart voor zes. Kijk zo denkt een attent hotel met je mee. Ze begeleidde mij naar mijn kamer met eigen terras met een zitje en twee ligbedden en een schitterend uitzicht over Pretoria. Hier wil ik wel een weekje blijven. Het betreft een boutique hotel. Dat betekent dat men slechts een beperkt aantal kamers heeft en de gasten een zeer persoonlijke verzorging op top niveau geeft. Dat merk ik dus aan alle kanten.

Vanmiddag tijdens de voortreffelijke lunch kwam in een golfkarretje bestuurd door een boy een hotemetoot in fancy kleding aanrijden. Pikzwart evenals zijn boy maar een echte dandy. Een kwartiertje later kwam hij weer naar buiten toen de golfkar kwam voorgereden. Hij werd uitgeleide gedaan door een skinny dame van middelbare leeftijd die druk gebarend nog een heel gesprek met hem voerde. De boy zat intussen stoïcijns te wachten in zijn karretje. Hij droeg een mooie pet. Ik kon die dame niet helemaal plaatsen, hoewel ik wel een vermoeden had. Even later was het gesprek afgelopen en kwam zij binnen en liep op mij toe. Ze vertelde dat ze zojuist de hoofdcommissaris van politie uitgeleide had gedaan. Hij kwam onder andere naar de security in deze wijk informeren. De dame in kwestie is voor mijn gevoel de (mede) eigenares van dit hotel. Ze vroeg naar mijn plannen en ik vertelde haar waar ik mee bezig was en dat zuid Afrika de laatste week van mijn reis betekent. Op haar vraag of ik al eerder in dit land of dit continent was geweest antwoordde ik ontkennend. Ik vind Marokko meer Arabisch dan Afrikaans. Ze vertelde in zuid Afrika geboren te zijn en het hier  fantastisch te hebben. Dit is echt het mooiste land van de wereld zei ze. En als ik zo van treinreizen hield moest ik maar eens met Rovos mee langs de Victoria watervallen. Rovos is hetzelfde als de blue train. Ik had indertijd tijdens de voorbereiding van mijn reis deze tocht van acht dagen als optie aangemerkt, maar dat kon helaas niet omdat men met deze reizen pas medio juli begint. Vandaar slechts het tochtje tussen Pretoria en Kaapstad. Maar de lange tocht die niet alleen langs de Victoria watervallen gaat maar daarnaast vijf landen aandoet blijft zeer zeker op mijn verlanglijst staan. Een lijstje dat nog steeds niet is uitgeput. Ze beval mij haar bibliotheek aan waar ik tal van boeken over Afrika kan aantreffen. Ook zorgde zij voor een schitterende brochure van haar hotel. Mijn cappuccino was al een tijdje eerder gebracht en zorgzaam riep zij aan het eind van ons gesprek de ober om een nieuwe te maken omdat de mijne intussen wel koud zou zijn geworden. Ik vond dit niet nodig en wimpelde vriendelijk doch resoluut haar aanbod af. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk even een tukje doen op mijn schitterende terras.