Al etende werd ik aangesproken door een vrouw die naast mij kwam zitten en vroeg of wat ik had lekker was. Ik beaamde het enthousiast met volle mond. We raakten aan de praat. Hoewel zij niet op mijn vraag antwoord gaf denk ik dat er Japans bloed door haar aderen stroomde. Zij was die morgen uit Hawaï in Vancouver gearriveerd. Met de boot. Na enig doorvragen bleek zij een van die zeldzame personen te zijn die een hut op een cruiseschip huren en daar zo niet de rest van hun leven dan toch wel enige tijd doorbrengen. Zij worden perfect verzorgd en zien onderwijl nog wat van de wereld. Ooit las ik in een magazine daarover een artikel en besloot dat mij dat ook wel leek. Huis verkopen en dan voor de rest van mijn leven op een cruiseschip over de wereld. Is weer eens wat anders dan een trein. Toch kon je in the coast starlight, de trein tussen Los Angeles en Seattle ook naar de bioscoop in de theatre wagon. En in de Indian Pacific in Australië werd er via de geluidsinstallatie om bridgers in de lounge gevraagd.
Deze vrouw vertelde dat ze altijd van plan was geweest na haar pensionering veel te reizen. Zij had tot naar 68ste, vijf jaar geleden heel hard gewerkt in energie verslindende banen, goed verdiend en verlangend uit gekeken naar het moment van reizen. Zij had dat echter te lang uitgesteld want na haar 68ste kreeg ze twee hartinfarcten en toen was niet opeens het werken over maar het reizen verdiende ook enige aanpassing. Wat mij betreft had ze voor een perfecte aanpassing gezorgd. Ze vertelde over Petersburg, Rome, Israël en zo nog wat plaatsen die ze al varend had bezocht. Voor Italië had ze speciaal Italiaans geleerd om zich in ieder geval min of meer verstaanbaar te maken. In Petersburg was het haar overkomen dat ze de weg naar het schip terug kwijt was en niemand kon of wilde haar helpen omdat men zogenaamd geen Engels sprak. Ik herinner mij het verhaal van Olexander nog en mijn eigen ervaring in de trein naar Irkutsk.
Toen ik haar vertelde waar ik mee bezig was werd ze heel enthousiast en zei dat ik dit toch vooral moest blijven doen. Zij had spijt er niet mee begonnen te zijn toen ze nog jong was. Ik vroeg mij af wat voor idee zij van mijn leeftijd had. Ik was toen nog niet bij de kapper geweest met wie ik een afspraak had gemaakt op weg naar Granville Island. Om mijzelf verder nog op te laten knappen kwam daar ook meteen een afspraak voor een facial bij. In mijn hotel bevindt zich een Spa. Daar kunnen ze mij wel even een lekkere gezichtsbehandeling geven, dacht ik. Nou, niet alleen dat maar nog veel meer. Bij het arrangement hoorde ook nog een whirlpool en een lichte lunch. Dat laatste sprak mij wel aan doch voor het eerste had ik geen tijd. Ik kreeg een kluisje toegewezen voor mijn spullen en een badjas en slippers om mij in de openbare ruimtes te kunnen bewegen. Dat was mooi maar niet helemaal wat ik met een facial had bedoeld. Ik probeerde dat ook uit te leggen en bovendien duidelijk te maken dat ik ook nog een afspraak met de kapper had, maar ja, dit was nu eenmaal het programma. De massage was heerlijk evenals de lichte lunch. Nu op naar de kapper, een paar blokken verder in de straat. Vanmorgen was er een meisje aanwezig met haar armen vol tatoeages en diverse ringen en stekers door haar lippen en met pikzwart haar. Ik dacht er verder niet over na en mijn afspraak werd in een dik boek genoteerd. Nadat ik mij vanmiddag had aangemeld bleken de meeste van haar collega's er zo bij te lopen. En ook haar mannelijke collega's waren punk apres la lettre. Het was een van haar mannelijke collega's die mij hielp. Het was duidelijk een kinky business en ik loop er nu ook bij als een overjarige punk. De andere mannelijke kapper kirde van plezier toen ik van de stoel opstond, "Goh, wat ben jij erop vooruit gegaan."
Volgens mij was hij homo. Ik durf er niet aan te denken hoe ik er voorheen uitzag. Momenteel is het echter kinky. Nog nooit heb ik zo'n hoofd gehad.
No comments:
Post a Comment