Vliegreis Kuala Lumpur

Na ruim vier uur vliegen in KL gearriveerd. Ik had nooit gedacht dat HK en KL nog zover vliegen van elkaar verwijderd waren. Toen ik met mijn wereldreis bezig was dacht ik, kom laat ik Maleisië ook maar even doen. Het lijkt mij een mooi land, ik ben er nog nooit geweest en als ik toch in Hongkong ben dan is het dichtbij. Welnu, het is even ver als Israel dat mij vanuit Amsterdam veel verder weg lijkt. Hoe een mens zich in afstanden kan vergissen. 

Nu ik weer eens in een vliegtuig heb gezeten realiseerde ik mij waarom ik alles met de trein probeer te doen. Ik vloog met Malaysan Airways, toch een gerenommeerde maatschappij mag wel gezegd worden. Maar je bent de hele reis onderhevig aan ongewenste intimiteiten zoals ik dat altijd noem. Nu was mijn buurman niet bepaald een uit de kluiten gewassen kerel. Hij was een Aziaat met voor mensen van dit ras een normaal postuur. Niettemin raak je elkaar op de kleine stoeltjes constant aan. Ik had vergeten om een plaats aan het gangpad te vragen. Ik zag toen het te laat was dat ik aan het raam zat. Op rij 6 dus geen  last van de vleugels waar ik normaal gesproken altijd boven zit. Misschien kwam het doordat ik naast Aziaten zat, maar misschien ben ik inmiddels van diverse fobieën genezen, feit is dat ik geen paniek kende en van het uitzicht naar beneden heb kunnen genieten.

Iedere keer wanneer ik in Azië in mijn hotel arriveer heb ik binnenpretjes en vraag mij af of de opzet van de reis met een bepaald oogmerk is samengesteld. Ik begon in hotels waar ik echt wel wat op aan te merken had maar besloot vanwege de semi openbaarheid van mijn blog dat niet te doen. Het begon allemaal in Ulan Bataar een stuk beter te worden en sinds mijn tweede hotel in deze stad gaat het crescendo. Ik had in Beiijng absoluut niets te klagen. In tegendeel ik vond het spannend dat er in dit hotel in 1989 veel journalisten zaten. Toen ik in Hongkong met mijn taxi bij Prince Marco Polo arriveerde mompelde mijn chauffeur zoiets van nou, nou. De taxichauffeur bij het vliegveld in KL herhaalde ook nog een keer  voor alle duidelijkheid of ik echt  naar het Grand Millennium moest. Vermoedelijk paste hij op mijn bevestigend antwoord ogenblikkelijk zijn prijs aan, maar dat is natuurlijk weer valse argwaan van mijn kant. Het was inderdaad een heel eind rijden. We deden er een uur over. Ik kon natuurlijk wel om mij heen kijken en mij verbazen over de welvaart die van de omgeving afstraalde. Mooie flatgebouwen en de laagbouw bestond uit mooie huizen met schuine daken met dakpannen. Keurige tuintjes en alles geordend. Kijk, daar houdt een Hollander van. En dan mijn hotel. Afgezien van het feit dat op het moment dat je de taxi uitstapt je alles letterlijk uit handen wordt genomen straalde het hotel een luxe uit die voor mijn gevoel alleen voor koningen en keizers is bestemd. Nu ben ik wel een en ander gewend, maar ik vind het toch iedere keer weer verrassend om het mee te maken. Dat zijn voor mij de kleine geneugten des levens.

Ik nam vanuit mijn raam op de dertiende verdieping meteen wat foto's.