Sydney Opera House. The world famous Broadway star Kristin Chenoweth

Het beklimmen van de Harbour Bridge kon helaas niet door gaan. Op Circular Quay realiseerde ik mij dat nu ik in het Bolshoi Theater ben geweest het Sydney Opera House toch ook niet aan mijn culturele lijstje mag ontbreken. Ik ging naar het ticket office en vroeg of er nog kaartjes beschikbaar waren voor het concert van 's avonds. Ik had nog nooit van de dame in kwestie gehoord maar dat heeft ongetwijfeld meer met mijn gebrek aan culturele ontwikkeling te maken dan met haar bekendheid, ervoer ik 's avonds tot mijn schande. De ticketdame keek bezorgd en meldde mij dat er nauwelijks nog plaatsen over waren. Alleen een plaatsje aan de zijkant van het podium op het balkon. Ze toonde het mij op de plattegrond van de zaal, ik zou de zangeres alleen van opzij kunnen zien. Aangezien mij dat geen zeer ernstig probleem leek ging ik over tot de aanschaf van een kaartje. De kosten vielen reuze mee. Wel moest ik op papier bijna mijn hele doopceel lichten. Mijn adres met postcode, mijn telefoonnummer, mijn e- mailadres en het ontbrak er nog maar net aan dat ze ook mijn leeftijd wilde weten. Ik kan iedereen verzekeren dat in het verzamelen van deze gegevens veel tijd gaat zitten. Nu was er geen lange rij achter mij maar er stonden toch wat mensen te wachten waarvan ik mij kon voorstellen dat zij wel wat beters hadden te doen. Waarom tegenwoordig toch altijd al die soesa. Ik begon er tegen George over die mij vertelde dat deze gegevens worden doorverkocht aan bedrijven die deze informatie dan weer gebruiken voor doelgerichte reclame. Hoe naïef kan een mens zijn. Dit had ik natuurlijk ook wel zelf kunnen bedenken en kunnen weigeren deze privé informatie te geven. Maar helaas zo assertief was ik nog niet. 

Ik had een kaartje bemachtigd en ruimschoots op tijd ging ik 's avonds op weg naar het opera house. Het was razend druk met divers geklede bezoekers. Alles zag men door elkaar. Spijkerbroeken met afgelebberde T- shirts maar ook cocktailjurkjes. Het gebouw was van binnen in primaire stijl gehouden. Zo uitbundig als het buiten is, zo sober is het binnen. De buitenmuren zijn ook van binnen van beton en de vloer is van een of andere steensoort. Wel heeft men de binnen muren van houten lambrisering voorzien hetgeen alles toch wat vriendelijker maakt. De foyer is groot maar met weinig zitplaatsen als je rekening houdt met het feit dat er duizenden mensen in de zaal passen. Naast mij kwamen een jongere en een oudere vrouw zitten die later, toen wij in een geanimeerd gesprek raakten moeder en dochter  bleken te zijn. Uiteraard vroegen ze mij wat ik van Kristen Chenoweth vond waarop ik enigszins blozend moest bekennen nog nooit van deze dame te hebben gehoord en dat mijn enige wens was geweest een voorstelling in het opera house bij te wonen. Haarfijn werd mij uitgelegd dat Kristin een wereldberoemde Broadway ster is. Ze trad op Broadway op in de musical Wicked en kreeg in 2009 de Emmy Award. Ze kreeg eveneens een rol in de comedy serie GCB - Good Christian Belles -ABC heeft deze serie inmiddels gecanceld. Dochterlief had haar niet zo lang geleden op Broadway zien optreden. Het is een zangeres met een stembereik van wel drie octaven. Ze kon alles zingen. Van opera via soul naar country en music, pop en rock en ook werd een song à la Marlene Diertrich ten gehore gebracht in een fantastische performance. Voordat zij opkwam was de zaal al heel hard aan het klappen en roepen en toen er uiteindelijk een petieterig poppetje van nauwelijks twee turven hoog verscheen met een enorme bos zeer lange golvende blonde krullen ging de zaal helemaal uit zijn dak. Ik kon het enthousiasme wel waarderen maar hoopte toch ook nog wat van de muziek mee te maken. Na het juichen enige minuten in dank te hebben aanvaard begon ze te zingen. Ik heb nog nooit zo'n stem gehoord. Wat een geluid kwam er uit dat iele lichaampje. Het merkwaardige was dat wanneer zij de zaal toesprak er een soort van Dolly Parton geluid uit kwam. Maar zoals gezegd met zingen kon ze een aantal octaven halen. Ze werd naast haar vaste begeleidster, een pianiste, terzijde gestaan door een klein orkest bestaande uit strijkers, blazers, een gitarist, een bassist en een drummer. In totaal 12 man. Twee mannen en een vrouw vormden het achtergrond koor. De show was op zijn Amerikaans, formidabel. De zangeres schitterend en de avond fantastisch. Met een zeer voldaan gevoel liep ik weer terug naar mijn hotel. Over Circulair Quay ging het weer waar, toen ik naar het opera house ging  de terrassen nog vol waren met etende mensen, maar waar om elf uur nog steeds mensen buiten zaten te eten en te drinken. Op een van de terrassen speelde een twee persoons band. De Harbour Bridge en het opera house stonden in de schijnwerpers. Het was sprookjesachtig om dit allemaal te zien.