Darwin II

Als de trein eenmaal begint te rijden is het landschap heel mooi. Zacht glooiende groene heuvels met hier en daar bomen met een bijzondere vormgeving. Het lijkt alsof je constant over een golfcourse rijdt. Met een beetje goede wil kan men hier honderden golfbanen aanleggen. Dit heeft echter weinig zin want er zijn nauwelijks mensen. Iets waar ik mij ook over verbaas. In de tijd dat bootvluchtelingen nog een groot probleem waren omdat ze in gammele bootjes hun land, vooral Vietnam maar ook andere landen waar hun leven op het spel stond moesten verlaten was het Australië die de hoon en afkeuring van de hele wereld over zich heen kreeg toen de regering een boot met 400 vluchtelingen toestemming weigerde om aan land te gaan. Het was toen Nieuw Zeeland dat zich over deze stakkers ontfermde. Een van de argumenten van Australië was dat men geen ruimte had voor steeds meer mensen. Toentertijd vond ik het al een belachelijk argument. Het land kende toen net 19 miljoen inwoners en is net zo groot als Europa zonder Rusland. Nederland kende toen ruim 16 miljoen inwoners op een oppervlakte dat zoals ik al heb verteld iets meer dan een kwart is van Nullarbor plains. Wat ik nu echter al urenlang zie zijn groene velden met zachtglooiende heuvels. Ik ben geen boerin maar wat ik van koeien weet is dat deze beesten dol zijn op gras. Voor een koe lijkt mij derhalve dat er genoeg te eten valt. En waar er genoeg eten is voor koeien is genoeg eten voor mensen. En ruimte is er meer dan in overvloed. Kortom Australië zou zijn jaarlijkse quota aan vluchtelingen gemakkelijk kunnen verhogen. Toch willen de meeste Australiërs dit niet. Ook het merendeel van mijn familie die toch oorspronkelijk uit Nederland kwam wil Australië voor de Australiërs houden. Merkwaardig als je zelf geen geboren Australiër bent. Slechts twee neefjes en één nichtje van de acht kinderen die mijn oom en tante kregen zijn in dit land geboren.

Maar we zijn pas in Port Augusta. Vanuit de trein lijkt het  een zeer welvarend plaatsje. Het ligt beschut in een baai van de Spencer golf. Het is een natuurlijke haven waar een nederzetting werd gebouwd in 1852. We stoppen hier een poosje, waarschijnlijk om weer diesel te laden. Helaas mag je de trein niet verlaten anders zou je nog wat foto's kunnen nemen.

26 Jaar na de stichting van Port Augusta begon men met de spoorlijn die Australië van zuid naar noord moest doorkruisen. Dit was de Ghan. De spoorlijn liep in eerste instantie tot Alice Sprins. Pas in 2003 werd de spoorlijn voltooid en kon men doorreizen tot Darwin. Ten noorden van Port Augusta begint het nationaal park Flinders ranges, 850km2 in oppervlak.

Wij hebben een tijd langs de Stuart Highway gereden. De weg die Adelaide via Alice Springs met Darwin verbindt. De trein rijdt met een zodanig sukkeldrafje dat de roadtrains ons allemaal voorbij gaan. Veel van deze roadtrains hebben twee tot drie zeer lange aanhangers. Ik ben eigenlijk nooit bang. Maar die keren dat ik in mijn eentje door Australië reed had ik dikwijls van die vrachtwagens achter mij aan. Snelheidscontroles vinden regelmatig plaats. De boetes zijn hoog en op de meeste plaatsen mag je slechts 80km rijden. Een enkele keer is dit 100. Die superlange vrachtwagens van 40, 45 meter lengte kunnen deze snelheden gemakkelijk halen. Wat was nou voor die chauffeurs de grootste gein op de weg? Bumper kleven achter een klein autootje. Soms reed ik letterlijk met het zweet in de handen. Ze reden zo dicht achterop dat je de bestuurders nooit kon zien. Je zag alleen de grote wildroosters. Als ik dan harder ging deden die cowboys het ook zodat ik wel ruimschoots de snelheidslimiet moest overschrijden om van ze af te komen. En dan intussen bang voor politiecontrole. Dat heb ik één keer gehad. Ik kwam daar echter goed van af want nadat de agent mij vermanend had toegesproken en mij had laten beloven nooit meer de maximum snelheid te overschrijden liet hij mij zonder boete verder gaan. 

Deze wegpiraten deden het waarschijnlijk uit verveling, maar ze stoppen ook voor niets en niemand. Nu is het ook moeilijk stoppen met deze roadtrains maar het kost heel veel kangoeroelevens. Vooral 's nachts als deze dieren aan eten proberen te komen en de vrachtauto's nog niet van de weg zijn.

Kangoeroes kregen meer levenskansen toen men in een groot gedeelte van Zuid Australië besloot zichzelf en het vee te beschermen tegen de dingo's, de wilde honden die vermoedelijk afstammen van de Indische steppewolf. Men bouwde over duizenden kilometers lengte een anti hondenhek. Dit hek is met zijn 5.300 km het langste hek ter wereld. Vergelijkbaar met de Chinese muur. Hierdoor hield men de dingo's buiten en hadden de kangoeroes binnen dit hek niets meer van deze wilde honden te duchten. Deze aten niet alleen konijnen, wat de plaatselijke bevolking dan wel weer een voordeel vond maar ook jonge schapen en kangoeroes. Zuid Australië is vruchtbaar en men houdt hier vooral schapen. Er wordt gesteld dat dingo's wel 20.000 lammeren hebben gedood voordat het hek tot stand kwam. De dingo's waren trouwens de trouwe vrienden van de aborigines. Zij woonden en jaagden met elkaar.

Je hebt diverse soorten kangoeroes waarvan de rode reuzenkangoeroe  en de grijze reuzenkangoeroe tot de grootste soorten behoren. De vrouwtjes zijn om de 35 dagen bronstig. Na 33 tot 35 dagen wordt het jong geboren dat 2,5 tot 5 cm lang is en nauwelijks een gram weegt. Pas na 110 dagen heeft het jong vacht. Na 200 dagen komt hij eindelijk uit de buidel, maar als er gevaar dreigt spring hij gauw weer bij zijn moeder naar binnen. Als hij  235 tot 250 dagen oud is komt hij niet meer in de buidel maar wordt nog tot hij 12 tot 18 maanden is gezoogd. Vaak is er dan alweer een nieuw jong zodat er twee jongen worden gezoogd. De grijze kangoeroe wordt als een plaagdier beschouwd en daarom gereglementeerd afgeschoten. Hij staat op de IUNC lijst als bedreigde diersoort, maar hij wordt afdoende  beschermd door nationale wetgeving.