De Katherine Gorges

Hoewel het niet direct een onderdeel van Bucket's list is heb ik toch weer iets leuks gedaan.

Vandaag stonden er weer mogelijkheden op het programma om de omgeving van dit keer het plaatsje Katherine te verkennen. Ik koos voor een cruise langs de Gorges van de rivier de Katherine waarnaar dit plaatsje is vernoemd. Je vindt deze canyon in het Nitmiluk nationaal park dat zich over meer dan 292.000 ha uitstrekt en ten zuiden van Darwin ligt. In dit gebied heeft de rivier gedurende biljoenen jaren 13 canyons van zandsteen uitgesleten. De indrukwekkende muren van de Gorge  en de witte zandstranden kunnen ook te voet via wandelingen van 40 tot 45 km worden verkend. Maar ons werd de cruise aangeboden. Ook altijd indrukwekkend. De Aboriginal kunst is dankzij de vele aborigines die hier al tienduizenden jaren wonen overal sterk aanwezig. Op de rotsen in het park tref je veel door de Aborigines eeuwen geleden geschilderde afbeeldingen aan. Het is een indrukwekkend en schitterend natuurgebied waar je ogen tekort komt en waar je eigenlijk na de cruise nog een wandeltocht zou moeten maken. Maar daar is helaas geen tijd voor. De trein moet verder. Maar wel werd ons langs het water een glaasje champagne en een lichte snack aangeboden, waaronder krokodillensoep. Krokodillen zijn er veel in deze rivier. Maar of het echt krokodillensoep was weet ik niet helemaal zeker. De mensen die het kwamen rondbrengen zeiden het. Krokodillen zijn hier echter beschermd dus dat kan ik dan niet rijmen met de krokodillensoep. Maar het is in ieder geval een leuke anekdote. 

Toen ik gisteren in de trein kwam en het programma zag begon ik bijna te zingen van plezier. Voor mijn gevoel is het nu echt vakantie. De ontdekkingsfase is voorbij. Het echt grote genieten kan beginnen. Ik word omgeven door zeer attente mensen. De maaltijden zijn fantastisch. Mijn tafelgenoten stuk voor stuk interessant en na enige oefening op de Indian Pacific te hebben gehad, ben ik nu zeer vertrouwd met de gang van zaken en heb ik het idee dat ik al weken op deze trein zit. Met mijn monnikenkamertje heb ik inmiddels ook vrede en stoort het mij niet meer dat hij zo vreselijk klein is. Ik kan hier lekker mijn gang gaan en als ik behoefte aan gezelschap of een wijntje heb dan ga ik naar de lounge. Maar ik heb zoveel te doen dat daar niet meer dan een halfuurtje voor de lunch of diner de gelegenheid voor is. 

Er blijkt een duo aan boord te zijn dat folksongs zingt en in Darwin optredens heeft. Gisteren traden zij in de trein op maar heb ik ze helaas gemist. Vanmiddag bij terugkomst van de Gorge werd omgeroepen dat ze 's middags weer zouden optreden. Eerst in de lounge van mijn restaurant daarna in die van het andere restaurant. Ik zorgde dat ik er dit keer bij was en installeerde mij met een wijntje op een lekkere stoel om er eens goed van te genieten. Zij zongen niet alleen Australische folksongs. Op zeker moment werd de oude Amerikaanse Leadbelly erbij gehaald. Mijn hart sprong open. Ik ben altijd gek op rythm en blues music geweest maar Leadbelly nam, mede door zijn dramatische leven een bijzonder plekje in mijn muziekvoorkeuren in. Ik werd er sentimenteel van. Er werd daarna nog een aantal Australische songs gespeeld die de mensen ook mee konden zingen. Er was een groepje van vier, twee mannen en twee vrouwen die de beroepszangers bijna naar de kroon staken. En dat maak je allemaal mee, gratis en voor niets in de trein van Adelaide naar Darwin.

Ik zal zeker met heel veel weemoed dit land binnenkort weer verlaten en van mening zijn dat ik er weer niet lang genoeg ben geweest. Alles valt weer op zijn plaats en het is alsof ik nooit ben weggeweest.