Waarom moet ik eerst de hele wereld over om uiteindelijk op de plek te komen waar ik het ultieme vakantiegevoel heb en tegelijkertijd het idee heb thuis te komen.
Ik had dat in Australië ook wel maar daar is het winter en ik houd niet van de winter, zelfs niet in Australië. Ja, ik had het in Singapore, maar zoals gezegd, één dag was tekort. Hier in SF blijf ik vier nachten. Dat is niet helemaal gelijk aan vier dagen, maar a la. Je moet toch ook een keer tevreden zijn.
Ik heb vandaag de vierdaagse in één dag gelopen. Vanaf mijn hotel up hill Powell street uit naar Pier 39. De cablecar kwam regelmatig voorbij. Ik vind dat leuk maar niet sportief. Ik stel mijzelf altijd als eis dat ik tegenover al het plezier dat ik heb een lichamelijke prestatie moet stellen, om het plezier te verdienen. Zal wel wat met mijn zeer ouderwetse opvoeding te maken hebben. Eerst werken dan genieten. Voor niets gaat de zon op etc.
In 1995 was ik met Bert voor het eerst in SF. Wij kwamen al gauw bij Fishermans Wharf en zagen de zeerobben (honden, leeuwen) whatever, bij pier 39 en ik was verkocht. Daarna door Powell street, maar wel naar beneden, Chinatown, inclusief de Gate, Market street en zo verder. Dit was mijn stad. Uiteraard the flowerpower nog vers in het geheugen. De stad ademde dit ook uit. Men liet blijken hier zijn eigen regels te hebben. Hier mocht je gay zijn en marihuana roken. Wij waren niet gay noch rookten marihuana maar het sfeertje beviel ons wel. Wij bleven een kleine week en Bert raakte zo opgewonden van alles dat hij ter compensatie maar een T-bird kocht. Voor de nietkenners, dat is een Thunderbird. Wit met rode bekleding en aardig oud. In mijn herinnering was die auto minstens zeven meter lang. Vervolgens moesten alle papieren in orde worden gemaakt. Hij zou per schip naar Rotterdam worden vervoerd en dat zou wel een paar maanden duren. Maandenlang gierde het ongeduld door onze kelen totdat eindelijk het bericht kwam dat de auto in de haven van Rotterdam was aangekomen waarna in Nederland de papierwinkel kon beginnen.
Ach ja, deze uitwerking heeft SF op je. Gisterenavond nadat ik door de buschauffeur op Market Street werd afgezet met de mededing dat het nog maar een paar blokken was herkende ik opeens het draaistation van de cablecar. En ik was thuis. Nog wel even flink sjouwen met mijn bagage, wat me heuvel op toch wat tegen viel en toen was ik opeens bij Sir Francis Drake. Dit hotel doet mij denken aan het Chelsea hotel in NY. En aan Leonard Cohen die dit zong. En vooral aan de 60er en 70er jaren. Het is de sfeer die hier hangt, maar ook de aankleding.
En dan op pad. Op naar Fishermans Wharf en Pier 39. De zeerobben liggen nog steeds lui te zonnen. Zich af en toe traag omdraaiend en lekker schurken op het hout. In mijn herinnering waren het er eertijds meer, maar er is niets bedrieglijker dan herinneringen. Het waren er vanmorgen een stuk of tien. Gauw foto's nemen maar oh shit, weer de batterij leeg en niet de reserve bij me. Wanneer leer ik dit nu eens om eerst alles te checken voordat ik mij in het ruige leven stort. Dan maar op Pier 39 ergens gaan eten. Het is nog wel even wennen dat je in Amerika je eerst bij de hostess moet melden die dan zorgt dat je ooit eens ergens mag gaan zitten. Het duurt twee minuten zei het vriendelijke meisje nadat ik had aangegeven buiten te willen zitten. En werkelijk waar, voor mijn gevoel duurde het ook niet langer voordat ik door weer een ander naar een tafel werd gebracht. Binnen de minuut stond er een jonge knaap met wollen muts met daaronder een paardenstaart voor mijn neus. Hi, I'm Luc. Hij zal toch niet met mij een vorkje willen meeprikken dacht ik meteen. Nee, hij was de waiter en zou zorgen dat het mij aan niets zou ontbreken. Wat ik wilde drinken. En of ik er ook een appetizer bij wilde hebben. Ik zat nog nauwelijks en wilde eerst de kaart bestuderen. Maar vooruit een diet coke kan altijd wel. Binnen de kortste keren stond er een tank voor mijn neus. Dat zou wel weer veel noodstops betekenen. Uit het menu koos ik een salade met gegrilde zalm. Eventjes kalm aan want ook in de Amerikaanse treinen is het voedsel zeer omvangrijk en voedzaam. Voor de salade hadden twee tuinbouwbedrijven de ingrediënten geleverd. Hij verscheen dan ook op een serveerbord. Was overigens heel lekker en hield mij een uurtje bezig. Regelmatig werd door Luc met grote bezorgdheid navraag gedaan naar mijn welzijn. Het antwoord luidde iedere keer dat alles naar wens was. Het lijkt zorgzaam, maar op deze wijze probeert men de fooi richting 25% te krijgen. Is overigens niets mis mee. Die kinderen werken vermoedelijk voor een habbekrats. Maar ze werken tenminste wel. Ik kwam aan het begin van de dag vlakbij mijn hotel een jongen van midden 20 tegen die een bordje in zijn hand hield met de mededeling dat hij een blessing needed. Ik had de neiging te roepen dat voor blessings hij bij God moest zijn en anders maar werk moest zoeken. Ook kwam ik een moeder tegen met een kind van bijna twee dat zij nog zoogde. En ook zij had geld nodig om haar familie te onderhouden. Ik wil dan altijd de achtergronden van deze mensen leren kennen. Ik weet dat in Amerika sociale wetgeving bijna non-existent is en het leven hard wanneer je om wat voor reden dan ook uit de boot valt. Tegelijkertijd worden er hier zoveel baantjes gecreëerd dat je als buitenstaander het idee krijgt dat je ook met werken aan een grijpstuiver kunt komen. Er loopt voor mijn hotel een in een rood pak verklede man rond die waarschijnlijk iemand uit de tijd van Sir Francis Drake moet verbeelden, maar die tevens portier van dit hotel is. Je moet dan wel de hele dag in een apenpakje rond lopen, maar je verdient toch wat. Ook zie je bij iedere horecagelegenheid mensen de vloer en zelfs de straat als er een terras is schoon vegen. Deze mensen zijn niet te beroerd om geringe baantjes te vervullen. Het zijn bovendien nuttige werkzaamheden zolang veel mensen de rotzooi zomaar op straat gooien. Laat een ander het maar opruimen. En hier zijn inderdaad die anderen die het doen.
Bij het hotel op de andere hoek is Saks fifth avenue en ik kon het weer niet laten even naar binnen te lopen. Hier gaan de damesmaten verder dan in Moskou en Hongkong, maar ik zal nog heel wat sla moeten eten voordat ik ook maar ergens in pas. Ik keek wel weer zes verdiepingen mijn ogen uit.
No comments:
Post a Comment