Datum grens

Op 19 juni 2013 om 13.15 uur vertrok mijn vliegtuig uit Sydney naar Los Angeles. Het vliegtuig landde in Amerika om 2.15 uur 20 juni 2013 Australië tijd. Dertien uur gevlogen en niet geslapen. Dan ben je wel slaperig. In Amerika is het echter nog steeds 19 juni en 9.15 in de morgen. Ik mag deze dag dus nog een keer overdoen. Ik heb het altijd verteld als een van de bijzondere dingen van deze reis. Nu maak ik het in het echt mee. Het vooruitzicht nogmaals deze dag te doen vrolijkt mij niet enorm op. Het was een lange tocht met de shuttle vanaf LAX naar het Westin Hotel. Een shuttle wordt volgeladen met passagiers die er dan stuk voor stuk bij hun bestemming weer uitgezet worden. Als je een van de laatsten bent vanwege de route dan kun je veel van LA zien. En mijn eerste constatering was dat het nog steeds niet mijn stad is. Zeer hectisch en waanzinnig groot. Openbaar vervoer zal er wel zijn maar uitsluitend met bussen en een stukje metro. Twintig jaar geleden had ik een auto gehuurd en reed hier verdwaasd rond. Je kunt alleen je auto parkeren tegen heel veel geld. En dan nog is het moeilijk. 

Zoals te doen gebruikelijk was ik 's morgens weer ruimschoots op tijd bij de pinken. Dan begint dus het wachten weer. Maar in het hotel waren ze buitengewoon vriendelijk. Van de ene bellboy kreeg ik een krantje van de andere een voucher voor een kop koffie. Ik had een reservering voor de shuttle die om 9.25 uur zou komen. Kwam hij ook, maar er bleek een groep van ongeveer 25 man nog mee te moeten. In principe was dit hun bus. Maar ik liet mij er niet meer uitzetten. Eer de hele troep met al hun bagage was ingestapt ging er wel een stief kwartiertje over heen. Uiteindelijk zat dan iedereen en konden we richting airport door het bijna stilstaande stadsverkeer. Ik had mij voorgenomen niet op mijn  horloge te kijken. Beter gestrest zonder de tijd te weten dan nog meer gestrest als ik wel de tijd wist. Op zulke momenten haat ik mijzelf en wil ik niet meer met mij maar met iemand anders op vakantie. Maar toen we dan de stad uit waren ging het snel. De groep had een binnenlandse vlucht en moest er bij terminal 3 uit. Ik had al gezegd er bij nummer 1 uit te moeten, de intercontinentale terminal. Hoewel je zou zeggen dat 1 toch eerder komt dan 3 stopten we toch eerst bij 3. Het leek lang te duren dus ik stapte maar eens uit om te bekijken of ik mijn terminal vanaf dit punt lopend zou kunnen bereiken. Ik ging naar de chauffeur die nog druk bezig was koffers uit te laden. Ik stelde mijn vraag en hij mompelde dat ik nog even geduld moest hebben. Ja, dat zei mijn moeder ook altijd als ik voor iedereen een koekje wilde hebben. Nog een paar koffers te gaan. Welke koffers zijn van jou love? A grey suitcase and a small black laptop bag. Die tas was er dus niet meer. Paniekerig keek ik rond en daar zag ik gelukkig mijn tas aan de schouder van een vrouw hangen die alles belangstellend gade sloeg. Ik stormde op haar af en rukte de tas bijna van haar schouder. That's my bag, gilde ik. Oh, I don't know how I got it. Ik was weer niet assertief genoeg. Toen ik mijn tas weer had ging ik er meteen mee de bus in waar ik vervolgens in mijzelf de mooiste volzinnen verzon om die bitch mores te leren. Hoe is het mogelijk dat je een tas van een ander zo maar inpikt. Waarschijnlijk had ze gedacht er een laptop in aan te treffen. Dit was niet het geval want ik bewaar mijn Ipadje in mijn handtas, maar er zaten wel mijn reispapieren en mijn diverse snoeren en opladers in. En een tasje met mijn ziektekostenverzekeringskaartje, mijn rijbewijs en NS kaart. Ik bedoel maar. Je bent toch reuze onthand zonder deze zaken. Intussen werd ik steeds kwaaier want als ik vanwege mijn ongeduld niet was uitgestapt dan was ik deze tas echt kwijt geweest. Terminal 1 was trouwens nog een heel eind rijden. Maar zoals altijd was ik meer dan vroeg genoeg. Binnen ging alles snel. Alleen toen ik bij de incheckbalie kwam steeg mijn bloeddruk  weer. Waar ga je naartoe? Oh, Los Angeles. Waar verblijf je? Hoe lang blijf je in Amerika? Waar zijn je uitreispapieren? Ik moest alles laten zien. Ook mijn ticket naar Los Angeles. Normaal is het tonen van je paspoort en het vermelden van je bestemming voldoende. De treinreiswinkel heeft alles werkelijk perfect verzorgd. Ik heb twee plastic mappen mee met daarin doorzichtmappen met de hotelvouchers en andere belangrijke informatie en een aparte map met plattegronden, foto's van de hotels en overige informatie. Daarvoor moest ik ook een laptop-, of aktetas mee. Om mijn vliegticket, dat niet in een doorzichtmap zat eruit te halen moest de hele map los. Ik haalde alles wat boven dit ticket lag er met waarschijnlijk een boos gezicht uit waarop de baliekluiver zei dat ik het hele pakket wel aan hem kon geven. Ik hoefde de rest er niet uit te halen. Ik had intussen verteld dat ik met de trein via San Francisco en Seattle naar Vancouver Canada ging en in Canada met de Canadese spoorwegen verder zou reizen. Dit was voor hem zo niet onwaarschijnlijk dan toch in ieder geval ongelooflijk. En natuurlijk kon hij geen wijs uit mijn papieren hetgeen hem nog achterdochtiger maakte en mij bozer. Wat ging hem dit allemaal aan? Geen barst toch! Toen hem eindelijk duidelijk werd hoe alles  in elkaar stak, het was voor hem het belangrijkste een uitreisticket uit Amerika aan te treffen, dat bijna helemaal achterin zat, een ticket New York - Johannesburg was hij tevreden. Hij legde mij uit dat de Amerikanen eisen dat het land van vertrek reeds controleert of de reiziger een uitreisticket uit Amerika heeft. In geen enkel land heb ik dit nog mee gemaakt. Ik moet wel erkennen dat op mijn Russische visum staat vermeld hoe lang ik in dat land mocht blijven. Waarschijnlijk had men ook moeilijk gedaan als ik daar een dag langer was gebleven. Maar in geen enkel land werden mij de uitreispapieren van het volgende land gevraagd. Amerika dicteert de wereld en de wereld accepteert dit. Ik hoop dat Poetin wat Syrië betreft zijn poot stijf houdt, want zoals al eerder gezegd lijkt mij het hek van de dam wanneer de Syrische rebellen bewapend worden. Ik ga maar weer eens naar CNN kijken.

De vliegreis verliep voorspoedig. Ik zat naast een zeer aardige jongen uit Nieuw Zeeland, die nog nooit het land was uitgeweest en nu via Sydney naar de Verenigde Staten trok om daar vier maanden te gaan skydiven. Het enige dat ik hierop te zeggen had was dat ik dat ook nog eens wilde doen. Ik kreeg niet de indruk dat hij dacht dat ik dat echt zou doen. Hij ging een cursus doen waarna hij zelfstandig met de  hemelduikers uit een vliegtuig kan springen.

Ook hier in LA in het Westin is men reuze vriendelijk. Aangezien ik niet weet waar het treinstation is en bij navraag er niemand is geweest die mij dat kon vertellen hielp de conciërge mij via de computer om dat uit te dokteren. Ook de mannen aan de receptie wisten op mijn vraag geen antwoord. De enige wijze van vervoer in Californië is de auto. En alleen gekken en bejaarden nemen de trein. Maar daar wil niemand toe behoren. Met vier man sterk en de computer kreeg men een antwoord op mijn vraag. Ik moet gewoon naar Union station. Alleen staat dat op mijn papieren nergens vermeld. Normaal gesproken is dat niet zo erg omdat iedereen weet waar het station is in een stad. Doch niet in Amerika.