Ja, zo kan het wel weer. Ik heb het toch uiteindelijk tot San Francisco zonder kleerscheuren gered. Ja en toen was het ook over, wereldreizigster van het jaar nul. Zelfs met een brilletje op kun je nog niet lezen wat er staat. Hum........
Er was een kaartje bij de reispapieren voor de Amtrakbus van de Ferrybuilding tussen pier 1 en 2 naar Emeryville waar ik mijn treinreis richting Vancouver kon vervolgen. Het had nog een tijdje zoekwerk op internet gekost voordat ik er achter kwam wat met San Francisco Ferry werd bedoeld. Ik bedoel, er zijn zoveel ferry's op Embarcadero Street dat ik toch wel precies wilde weten waar ik geacht werd de bus te pakken. Op de heenreis had de bus bij pier 39 gestopt en voor alle zekerheid had ik de chauffeur gevraagd of ik mij hier ook moest melden voor de tocht naar Emeryville. Hij had hierop bevestigend geantwoord. Maar aangezien ik iemand ben van check en doublecheck was het mij opgevallen of juist niet dat er geen bordje was met Amtrak. Vandaar mijn zoektocht op internet wat veel tijd kostte. Niet het zoeken zelf want ik kwam al gauw bij iemand op internet die zich afvroeg hoe van Union Square naar de Amtrakbushalte bij pier 1 en 2 te komen. Dit was precies hetgeen ik ook moest doen. Dat kan dus lopend, want dat had ik al een paar keer gedaan, echter zonder bagage. Er waren tientallen suggesties van mensen die de vragensteller op weg wilden helpen. De antwoorden maakten mij echter niet geruster dat het een fluitje van een cent zou zijn. Velen suggereerden dat de afstand te klein was voor een taxirit. De meeste taxi's nemen voor zo'n kort ritje geen klanten aan. Oei, dat was een risico dat ik liever niet wilde lopen. En zelf lopen met alle bagage en toch wel wat hoogteverschillen te overbruggen op weg er naartoe vond ik ook niet aantrekkelijk. Bovendien wat te doen als de bus vertraging had in de ochtendspits. Ik ging er niet van uit dat de trein zou wachten. Er zaten maar 19 minuten tussen de aankomst van de bus en het vertrek van de trein. Zo zat ik tijdenlang te puzzelen wat te doen. Uiteindelijk ging ik met een opgelucht gevoel slapen nadat ik de beslissing had genomen een taxi naar Emeryville te nemen. Alle problemen opgelost. En geen zorgen dat de bus niet op tijd zou zijn. Het hotel vroeg $ 75 voor het gebruik van de limousine. Voor een eenvoudig meisje als ik is echter een yellow cab meer dan voldoende. Ik stapte tevreden in bij een chauffeur die de zeventig ruimschoots was gepasseerd maar op zijn Amerikaans weer heel aardig was. Zijn vrouw belde nog onderweg om verslag te doen van de situatie van een van hun huisdieren. Belangstellend als altijd vroeg ik naar de aard van het huisdier. Het ging om een kat. Het echtpaar had de afgelopen tijd al wat katten wegens vergiftiging verloren en ook deze stakker was vergiftigd en momenteel onder behandeling om er weer bovenop te komen. Ik vroeg of boze buren de beesten vergiftigen maar daar kon niet een 100% positief antwoord op worden gegeven hoewel de verdenking groot was. Maar men wist het niet. En uiteraard was het op dit moment het belangrijkste dat het beestje er weer bovenop zou komen. Ik beaamde dat.
Zoals gebruikelijk was ik ruim op tijd op het station. De wachtkamer was voller dan ik had verwacht. Ik kan echter niet verklaren waarom ik minder mensen had verwacht want er zullen toch ook wel veel zijn die vanaf SF naar Seatle of Vancouver willen. Na een kwartiertje bleek dat er een trein richting Chicago binnen kwam waar iedereen instapte. De trein 714 van 10.07 had vertraging. Ik moet met de trein nummer 14 naar Seatle, maar misschien staat die 7 voor wat anders of lees ik de elektronische cijfers niet goed en is de 7 eenT. Dat zou toch heel goed kunnen, niet waar. Och en 10 minuten vertraging maakte mij op een reis van twee dagen niets uit. Wel vond ik het merkwaardig dat op mijn ticket stond dat de trein om 10.04 zou vertrekken en op het bord stond 10.07. Nou ja, Amerikanen hè. Dit volk is zeker in Californië niet zo treinminded. Mijn vooroordelen zullen mij ondanks al mijn goede voornemens nooit los laten, ben ik bang.
De trein kwam en het was een kleintje waar ik geen sleepers kon ontdekken. Ik vroeg aan een vrouwelijke Amtrak employee of dit de trein naar Seatle was. "No love, this train is going to Sacramento." Oei, hoe kan dat. "Your train is leaving tonight" zei ze nadat ze mijn kaartje had bestudeerd. Mijn broek zakte naar beneden. Inderdaad 10.04 pm. Ach, sprak ze troostend dit overkomt veel mensen. Toch een beetje een schrale troost. Ik liep naar het kaartjes loket en vroeg of ze hier bagageopslagruimte hebben terwijl ik mijn probleem uiteen zette. Neem deze trein naar Sacramento zei de loketbediende. Vlug, hurry up. Intussen had hij de conducteur met zijn walkietalkie ingeseind dat er nog een passagier aankwam. Op een holletje rende ik richting trein waar de conducteur mij glimlachend welkom heette alvorens het signaal aan de machinist te geven dat we konden vertrekken. Ik liet hem mijn kaartje zien en vertelde over mijn stomme vergissing. Hij bekeek mij vol medeleven en zei vervolgens dat ik mijn trein 's avonds in Sacramento kon oppakken. Ik ging zitten en vertelde nogmaals mijn verhaal aan een belangstellende dame die iets van mijn problemen had opgevangen. Zij moest naar Sacramento om een dochter te bezoeken. Wij bleven 2 uur in een geanimeerd gesprek waarbij wij veel over elkaars leven te weten kwamen. Dat stelde mij meteen weer op mijn gemak. Totdat ik mij realiseerde dat als de reis naar Sacramento bijna twee uur duurde het twaalf uur 's nachts zou zijn voordat ik in mijn trein mijn bedje kon opzoeken. En wat tot die tijd in de hoofdstad van Californië te doen. Vlak voordat de trein Sacramento bereikte nam ik het besluit weer terug naar Emeryville te gaan. Er zouden dan in ieder geval al wat uurtjes zijn verstreken van wat een extreem lange dag zou worden. Ik vertelde de conducteur wat ik van plan was en waarom. Hij kon zich in mijn reden wel vinden. Bij aankomst stond er aan andere trein. "Dat is de trein naar Emeryville dus je kunt meteen instappen. Ik loop wel even mee om uit te leggen wat er aan de hand is." Dit vond ik een reuze vriendelijk gebaar en ik hoopte op deze manier de aanschaf van een kaartje te kunnen voorkomen. Ik had uiteindelijk de duurste tickets die je kunt verzinnen tussen LA en Seatle. In allebei de treinen een eigen bedroom met badkamer/wc. Een dubbele zit/slaapkamer, jawel. Ik wil niet voor niets zo snel mogelijk in mijn eigen treintje zitten. De conducteur van de tweede trein was echter onverbiddelijk. Er moest niet alleen een kaartje worden gekocht maar de aanschaf prijs werd ook nog eens verhoogd met $ 10 omdat dit kaartje in de trein werd verkocht. Ik had wel weer hele leuke gesprekken met een vrouw die over haar cruise over de Rijn vanuit Nederland naar Zwitserland vertelde en met een man die op weg was naar het vliegveld voor een zakenreis naar Dubai en daarna naar Maleisië. En dat maakte alles weer goed. In Emeryville had ik de bus naar Pier 39 kunnen nemen. Het regent echter alsmaar en mijn bagage kan ik op het station niet achterlaten. Ik breng dus als een echte zwerfster de hele dag in een meestal lege wachtruimte van een koud en kil station door. Tja, toch weer een lesje geleerd.
Inmiddels hoorde ik aan het loket waar ik alvast mijn kaartjes Seatle---Vancouver en Toronto----- grens en grens------ New York liet uitprinten dat mijn trein 2 uur vertraging heeft. "Pulling my leg hè?" "No dear, it's true". JC Superstar. Nog twee uur langer wachten. Even later vroeg een vrouw of ze bij mij aan het tafeltje mocht zitten. Natuurlijk mocht dat. En ook wij raakten in een leuk gesprek. Zij beaamde dat de treinen wegens signaalstoringen vertraging hebben. Voor de buschauffeurs is dit uitermate vervelend want zij moeten wachten totdat de laatste trein is gearriveerd.
Vlakbij mij zitten vier Amish mensen. De vrouwen dragen zwarte kleding en een zwart sjaaltje met daarover heen een zwart kapje. De mannen hebben een witte strohoed met een zwart lint er omheen. En eveneens donkere kleding en een baard. Ik heb nog nooit Amish mensen in het echt gezien. Ik ken ze alleen van de film Witness met Harrison Ford. Was overigens een zeer goede en spannende film. Met het kleine jongetje dat in een wc getuige was van een moord waarna hij en zijn moeder in bescherming genomen moesten worden, uiteraard door Harrison Ford. Zo'n hele dag met nietsdoen doet je verlangen naar een laptop waarop je DVD's kunt bekijken. Maar ja, dan had ik nog meer mee moeten nemen. Apple heeft tegenwoordig schattige heel kleine schootcomputertjes. Of je daar gewone DVD's op kunt afspelen weet ik eigenlijk niet. Bij thuiskomst maar eens navraag naar doen.
Inmiddels is omgeroepen dat de trein waarschijnlijk om kwart voor één zal arriveren. Ik ben reuze blij met mijn beslissing om uit Sacramento terug te keren naar Emeryville. Ik had anders pas tegen drie uur naar bed kunnen gaan. Het is wel jammer van het glaasje whisky dat ik mijzelf had beloofd. Ik had gisteren een heupflesje Black Label Johnny Walker gekocht en mij voorgenomen in de trein een klein glaasje te drinken. Het wordt nu als de trein inderdaad om kwart voor één komt wel haastwerk. Dus niet gezellig een nightcap in mijn riante verblijf. Op mijn vraag of ik nu de aansluiting naar Vancouver mis, die met een bus wordt afgelegd werd mij verzekerd dat de reis gegarandeerd is, dus met andere woorden in Seatle wacht morgennacht de bus naar Vancouver op mij. Ik hoop wel dat ik om vier uur in de morgen m'n hotel in kan. Ik vond de verwachte aankomst van één uur al rijkelijk laat, maar nu wordt het nog later. Dit betekent weer een nieuw avontuur. Laat eerst de coast starlight maar komen die mij naar Seatle brengt. En gelukkig wachten er meer mensen dus ik ben niet de enige gedupeerde. Wel de enige die vanmorgen al om negen uur aanwezig was.
No comments:
Post a Comment