Nu ik in het noorden van the Northern Territories ben en ik heel veel Aborigines zie houd ik mij met hun en hun problemen in gedachten bezig. Net zoals bij ons vaak met de Marokkanen gebeurt worden hier de oorspronkelijke bewoners van dit land dikwijls als minderwaardig beschouwd. Men verwijt ze dat ze lui en alcoholistisch zijn. Dat ze niet willen werken en alleen maar hun hand ophouden bij de regering die daar dan zo veel mogelijk geld in moet stoppen. Uiteraard kan ik dit alleen maar als buitenstaander bekijken en luisteren wat import Australiërs hierover te zeggen hebben. Want wat mij betreft moet heel duidelijk zijn dat de aborigines duizenden en duizenden jaren in dit land woonden voordat ze net als de Indianen in Amerika letterlijk van huis en haard werden verdreven door de landjepikkers. De Aborigines hadden nog nooit lepra gehad, maar toen er een Chinese man met lepra in de buurt van Darwin kwam kreeg de bevolking het ook. Er werd toen een leprakolonie gesticht. Toen ik dit verhaal op een bordje bij de Esplanade las dacht ik meteen aan Tahiti. Het schitterende eiland waar zowel de Franse schilder Gaugain als ook de Belgisch/Franse zanger Jaques Brel hun laatste dagen sleten. Dat was ook een paradijs totdat de blanken kwamen. De mannen brachten er syfilis en gonorroe waaraan de plaatselijke bevolking als ratten stierf. Ongeacht of vrouwen gezinnen hadden was er geen vrouw veilig voor de blanke roofdieren. Het waren predators in mijn ogen die iedere vrouw pakten die ze maar konden vinden.
Ook in Australië zal dit gebeurd zijn. Het gebeurde tot het einde van de zestiger jaren dat op last van de regering kinderen bij hun moeder werden weggehaald wanneer dit halfbloedjes waren. Het argument van het bestuur was dat men kinderen met een blanke vader een betere kans wilde geven. Kinderen die later graag terug wilden naar hun eigen familie werd deze mogelijkheid ontzegd. Ze werden min of meer gevangen gehouden. Er is jaren geleden een waanzinnig goede film gemaakt over een groepje kinderen dat 2.000 km heeft gelopen langs het dingohek om de weg naar huis terug te vinden.
In 2004 heb ik vanuit Alice Springs Uluru rock bezocht. Ik wist dat dit voor de Aborigines een heilige berg is en dat zij de regering meermalen hadden verzocht de toegang tot deze berg voor de honderdduizenden jaarlijkse toeristen af te sluiten. Ik was het er met mijzelf dan ook niet over eens of ik deze berg wel zou beklimmen. Uiteindelijk werd mij deze beslissing uit handen genomen want het was standaard praktijk dat vanaf een bepaalde temperatuur de berg voor beklimming werd afgesloten. Een zielige toerist mocht al klimmend eens een hartaanval krijgen. Dus men nam niet de wensen van de Aborigines in overweging die hun berg uniek voor hun geesten wilden houden, maar bekommerde zich uitsluitend om de toeristen, die het geld in het laatje brachten. De blanke betweters trokken zich van de argumenten van de Aborigines niets van aan. Ik heb nog urenlang mijn gram geuit dat wij Aus $ 40 per persoon moesten betalen om de tot nationaal park gemaakte omgeving te mogen binnen rijden. Het geld werd niet door een Aboriginal parkwachter geïncasseerd maar door een blanke Australiër. Ook bij de expositie ruimte waar uitsluitend Aboriginal kunst werd tentoon gesteld, noch in het restaurant of elders trof men Aborigines aan. De hele plek werd gerund door blanke Australiërs. Deze hadden weer een boterham door exploitatie van de voor de Aborigines heilige plek. Ik ben hier nog tijdenlang zeer verontwaardigd over geweest.
In de trein waar wij tijdens een diner over Aborigines in discussie raakten vertelde iemand dat de leermiddelen die men op schooltjes gebruikte om de Aboriginal kinderen les te geven sterk verouderd waren. De kinderen kregen eigenlijk nauwelijks kansen zich naar blanke maatstaven te ontwikkelen. En kans op werk was daardoor bijna nihil. Vooral in periodes van economische recessies die ook Australië heeft meegemaakt. Bovendien vond men het beter de Aborigines in reservaten onder te brengen. Waarschijnlijk om zo beter controle over hen te kunnen uitoefenen. De macht van de "superieure" blanke over de stompzinnige zwartjes.
Als je er zo over nadenkt heb je medelijden met de Aborigines. En wordt boos op de blanke indringers. Dit medelijden wordt echter bemoeilijkt wanneer je door Darwin loopt. Door een schitterend park met strak geschoren grasvelden. Dan, tijdens het tweede gedeelte van de middag zie je opeens overal Aborigines verschijnen. Ik loop langs een wat oudere man die op het gras zit en mij gedag zegt. Vriendelijk zeg ik dag terug en hij begint meteen een gesprek. Of ik sigaretten heb. Ik leg uit dat ik niet rook en als een echte leermeester ook waarom niet meer. En hoe slecht roken wel niet is. Dat is voor hem geen probleem. Of ik hem dan $ 5 kan geven. Ik kan best $ 5 missen maar niet voor alcohol of nicotine besluit ik opvoedkundig.
Even later komt luid schreeuwend en met zijn armen zwaaiend mij een Aboriginal man tegemoet. En dan wordt ik toch een beetje angstig. De enige mensen in de buurt zijn groepjes Aborigines die zich her en der op het gras hebben verzameld. Zal ik weglopen om hem te ontwijken? Maar dan besluit ik dat dit dan ook meteen zo duidelijk is. Dus manmoedig stap ik door. Tijdens het passeren zwaait hij nog heviger met zijn armen en brult mij onverstaanbare dingen toe. Natuurlijk gebeurt er niets. Later staat hij bij de ingang van Coole waar ik wat inkopen heb gedaan te schreeuwen. Er zijn toch mensen die wat schichtig kijken.
Wat moet ik met deze gedachten? Ik neem het de Australische regering kwalijk dat zij de Aborigines zoveel leed hebben bezorgd. Men heeft bovendien nooit willen accepteren dat deze oorspronkelijke bewoners er een heel ander leven op nahielden dan de blanke kolonialisten die vanuit Europa hun eigen cultuur meenamen en hier op dezelfde wijze hun leven wilden voortzetten ten koste van de oorspronkelijke bewoners. Als je mensen geen kans op een baan geeft maar wel geld dan worden ze op zeker moment zo lethargisch dat ze alleen nog maar naar de alcoholfles kunnen grijpen.
No comments:
Post a Comment