Het was nog een lange vliegreis, bijna vijf uur. Het is één land met zeven staten maar het lijkt oneindig groot. Ik had inmiddels bericht van George gekregen dat er iemand bij de bagagebelt zou staan die mij naar mijn hotel zou brengen. Wat is het toch fijn te reizen zonder de poespas van paspoort controle. Het aan boord gaan was in Darwin net zo'n fluitje van een cent als het van boord gaan in Sydney. Zelfs het elektronisch poortje in Darwin was zo gepiept. En hoewel ik eerlijk waar vergeten was dat ik een flesje water bij mij had werd hiervan ook niets gezegd en mocht het gewoon in mijn rugzak blijven zitten die ik als cabine bagage mee had. De Australiërs zijn blijkbaar niet bang aangevallen te worden door een plastic waterfles. En van de inhoud kun je ook niet dronken worden.
In Sydney kon ik zo doorlopen naar de bagagebelt. En zo waar daar stond iemand in een keurig donker blauw pak met een bordje met Irene Faber. Er mankeerde niets aan alle mensen die mij gedurende mijn reis hadden opgehaald, maar er was nog niemand geweest die er zo netjes uitzag. Ik stelde mij voor en na het oppikken van mijn koffer gingen wij naar buiten waar de limousine bij de uitgang stond te wachten. Niets oeverloos gesjouw met bagage. Ik stapte in en kwam te weten dat chauffeur plus auto vaak diensten verleenden aan het bedrijf van George. Het was klasse!
Toen we bij het hotel arriveerden zag ik George en Willemien al in de lobby zitten. Beiden kwamen naar buiten en het weerzien had niet hartelijker kunnen zijn. Gauw checkte ik in waarna we beneden in de lounge wat gingen drinken. Intussen alle nieuwtjes binnen de familie uitwisselend. En dat zijn er nog al wat. Om tien uur werd de laatste ronde aangekondigd. Nadat we er om half elf bijna werden uitgeknikkerd gingen we op mijn kamer met de huisbar verder. Tot bijna één uur. George en ik spraken af de volgende morgen de Harbour Bridge te gaan beklimmen. Ook een must voor mijn Bucket list. Tevreden ging ik slapen en droomde van de brug. Om half tien het ontbijt de volgende morgen. Tijdens de omelet met tomaat en bacon vertelde George dat hij toch wel erge last had van zijn knieën en bovenbeen. Het was mij al opgevallen dat hij moeilijk liep en ik had mij even afgevraagd of hij wel de brug kon beklimmen. Hij heeft het een paar jaar geleden gedaan samen met mijn neefje LB dus ik ging ervan uit, dat hij wist wat hem te wachten stond. Maar gezien zijn moeilijke lopen kon ik mij voorstellen dat het toch een risico was voor hem mee te gaan. Jammer, maar begrijpelijk. We besloten een boottocht te maken. Je hebt een enorme keus uit diverse tochten en ik heb er al heel wat gemaakt. Doch nog nooit een lunchcruise. We gingen naar Circular Quay en kochten kaartjes voor de twee uur durende cruise inclusief een heerlijk lunchbuffet door de haven van Sydney. Langs Double Bay, Rose Bay en Watsons Bay richting Manly. Daarna omgedraaid en onder de Harbour Bridge door om aan de andere kant bij de werven te zien waar George en Willemien eertijds met hun vijf meisjes uit Nederland in hun nieuwe vaderland aankwamen. Het is 46 jaar geleden maar het ontroerde Willemien alles weer te zien en aan hun aankomst terug te denken.
Het was een heerlijke dag, die helaas aan het eind van de middag tot een einde kwam omdat George terug naar huis moest daar hij de volgende dag weer moest werken. Tja, bijna 77 jaar en nog steeds aan het werk. Daar kunnen tegenstanders van de pensionering op 67 jarige leeftijd nog een puntje aan zuigen. Het is een genot met deze twee mensen op te trekken. Handje in handje lopen ze over straat. Als jong geliefden.
No comments:
Post a Comment