Sleepless in Seatle

Ik arriveerde in Seattle en meteen moest ik aan deze film met Tom Hanks en Meg Ryan denken. Een tear jerker  van Nora Ephrom. De film gaat over een weduwnaar met een zoontje dat een radioprogramma, sleepless in Seattle belt om een vriendin voor zijn vader te vinden. Ik heb deze film diverse malen gezien en vooral op momenten dat ik niet zo lekker in mijn vel zat.

Seattle bij avond is mooi. De stad ligt aan water en alle steden die aan water liggen zijn 's avonds mooi. De duizenden lichtjes die hun licht ook in het water weerschijnen zodat het nog feeërieker wordt. Zelfs een krottenwijk aan het water ziet er 's nachts als alle lichtjes branden nog mooi uit.

In Seattle snel het station uit want de trein had nog steeds vertraging. Weliswaar geen drie uur meer maar toch wel meer dan een uur. Alle stops om de benen te strekken en rond te kijken waren ingekort en tussen Portland en Seattle had de machinist er de spurt ingezet om nog weer wat van de verloren tijd in te halen. Ondanks de verzekering dat mijn busdienst naar Vancouver gegarandeerd was wilde ik toch eerst de bus zien voordat ik het geloofde. De bus stond er en met negen man gingen wij op pad richting Canada. Bij de grens moesten wij er allemaal met onze bagage uit. Bij mij ging alles snel. Men is blijkbaar niet in een overjarige vrouw geïnteresseerd. Er was echter een jonge vrouw met rugzak die ergens mee naar toe moest en vrij lang weg bleef. Hoewel ik zeer nieuwsgierig was naar de reden hield ik toch mijn mond. Ik had zojuist een woordenwisseling met de chauffeur gehad omdat ik van mening was dat Amtrak diende te zorgen dat ik op dit tijdstip van de nacht - wij zouden om twee uur arriveren - niet meer met de taxi hoefde maar dat de bus mij bij mijn hotel zou afzetten zoals ook in SF was gebeurd. De buschauffeur had hier heel andere gedachten over die ik een paar minuten later toen ik weer tot rust was gekomen wel kon begrijpen. 

Inderdaad legde hij om even na tweeën bij het station van Vancouver aan waar ook nog taxi's stonden te wachten. Ik was als haantje de voorste natuurlijk weer als eerste bij een taxi en noemde de naam van mijn hotel. Toen ik vertelde uit Holland te komen was het helemaal een fijn contact want zijn vrouw kwam uit Apeldoorn. Weliswaar was zij met naar ouders op eenjarige leeftijd naar Canada vertrokken maar zij voelde zich nog altijd zeer bij Nederland betrokken en sprak zelfs een beetje Nederlands. Zij waren al twee keer op bezoek in ons land geweest en hij vond het er fantastisch. Kijk, dat doet je als chagrijnige Nederlandse toch weer goed. Iets monterder stapte ik het hotel binnen om mij aan te melden. Had met de receptionist nog een aangename conversatie en ging met de lift naar 25 hoog. Ik opende mijn kamerdeur en liep bijna de keuken binnen. Ik deed het licht aan en er kwam een zit- eetkamer tevoorschijn die bijna de afmetingen van die van Dubai had. Nu moest ik nog op zoek naar mijn slaapkamer, nadat de enige gesloten deur die van de badkamer bleek  te zijn. De slaapkamer vond ik redelijk snel en daar bleek een bed te staan waarin  je gemakkelijk met z'n vieren kunt liggen. Ik zal dat niet voorstellen want na de enerverende afgelopen twee dagen heb ik deze ruimte zelf  nodig. Was ik niet zo moe dan ging ik de straat op om drie anderen te zoeken die ik dan naar mijn riante appartement meeneem. Ik blijf hier drie nachten en ik kan nu zelf gaan koken.Lijkt mij na al die maanden ook wel weer lekker. De whisky smaakt mij goed en ik ben geestelijk weer helemaal bij de pinken. Ik zit aan een bureau aan het raam met uitzicht vanaf de 25ste verdieping en bij nacht is dat een fantastisch zicht. 

Het leven is verrukkelijk.