Nadat ik vanmorgen mijn gordijnen open trok zag ik grijze mist en regen op de ramen. Het landschap is helemaal veranderd. Hoge bergen met dennenbossen. De bergen zijn nu verdwenen maar de dennenbomen zijn in intensiteit toegenomen. Ik vroeg de parlour beheerder waar wij ons bevonden. Het is nog steeds Californië maar we naderen Oregon met rasse schreden. De eerste bergen met sneeuw heb ik al gezien. Het is zo totaal anders dan wat ik in Australië heb gezien dat het bijna bevreemdend werkt. Dat heeft waarschijnlijk ook met de tijd te maken. Ik zie zoveel verschillende dingen in relatief zo korte tijd dat ik bijna het gevoel van tijd ben kwijt geraakt. Soms weet ik zonder na te denken welke dag het is, maar er zijn ook momenten dat ik voor alle zekerheid even op mijn agenda spiek. Tijd wordt helemaal een moeilijk begrip wanneer er veel dagen tussen zitten met tijd verschillen. 19 Juni bleek achteraf voor mij een klap te zijn. Mijn lichaam begreep het allemaal niet meer en mijn geest dus ook niet. Dit was een vervreemding van plaats en tijd. Ik arriveerde in LA waarvan ik toegeef niet te houden, maar ik ben eerlijk gezegd helemaal niet het hotel uit geweest. Ik moet in mijn aantekeningen opzoeken wat er die dag is gebeurd. Ik zal geslapen hebben want ik arriveerde vroeg in de morgen in Amerika. Een gevoel voor plaats en tijd bestond voor mij niet meer. Ik zat opgesloten in mijzelf en was niet meer in staat deel uit te maken van mijn omgeving. Plaats en tijd bestonden uitsluitend uit mijn eigen lichaam en geest. Het was een vreemde doch geen vervelende ervaring. Normaal gesproken leef ik intens met mijn omgeving mee. Ik geniet ervan mensen te observeren en ik laat mij opnemen door het landschap. Vooral door bomen. Ik heb wat met bomen. Soms kan ik er bijna verliefd op worden zo mooi vind ik ze. Dat zal wel door de naam komen want er is nog een Irene die gek is met bomen. Het mooie is dat ze op ieder continent verschillend zijn. In een woestijnlandschap opeens een boom te zien geeft mij een echte kick. Van alle foto's die ik heb gemaakt staan op bijna 90% bomen. Bomen en hoge gebouwen. Daar heb ik ook wat mee. Ik kan lyrisch worden van een in mijn ogen architectonisch schitterend gebouw. Staan er dan ook nog bomen bij dan voel ik mij volmaakt één met mijn omgeving. Schoonheid door mensen gecreëerd tezamen met natuurlijke schoonheid. Zo hoort het te zijn. De mens dient respectvol met de aarde om te gaan. Daartoe behoort voor mij ook het met respect bebouwen van beschikbare grond. Ik was in Boekarest echt boos toen ik die verschrikkelijke gebouwen zag. Ik voelde mij er letterlijk door aangevallen en ik kon mij niet verweren. Dat was nog het meest beangstigend. Op die manier ga je niet met je omgeving om. Het is echter allemaal een kwestie van geld. Geen geld geen mooie gebouwen. Waarom lukt het het ene land wel iets van de grond te krijgen en het andere land niet? Ooit behoorde Maleisië tot de armste landen van de wereld. Als je nu in Kuala Lumpur kijkt weet je niet wat je ziet. Niet alleen in het centrum heeft men mooie gebouwen neer gezet, maar ook de voorsteden zien er keurig verzorgd uit. Het land heeft zich onder andere gestort op de productie van palmolie. Dit zal ongetwijfeld ten koste zijn gegaan van jungle. Palmbomen verpesten voor mij niet het landschap en horen thuis in een land als Maleisië. Voor Singapore geldt nog veel sterker het respect dat men bij de opbouw van deze stadstaat na de onafhankelijkheid van Engeland voor de omgeving heeft getoond. Gisteren op de terugweg van Sacramento naar Emeryville vertelde de man die naar Dubai ging over het verbod dat in Singapore op de verkoop van kauwgum geldt. Ik kon dit tot ongeloof van de Amerikaanse dame alleen maar bevestigen. Stom verbaasd was ze en ik denk eerlijk gezegd dat ze ons niet geloofde. In een land waar de bevolking hysterisch wordt wanneer men zelfs maar een verbod op de verkoop van wapens in de mond durft te nemen is een verbod op de verkoop van hun eveneens zeer geliefde Chewing gum ondenkbaar. Ik vind wel dat de Amerikanen soms zorgvuldiger met hun omgeving omgaan dan de mensen in Europa. Velen zie je bezig met het schoonvegen van hun straatje. En in de winkels en op stations is men constant bezig vloeren te dweilen. Als er in Nederland een plastic zakje of stuk papier weg waait is er niemand die er achter aan gaat. Hoe vaak men tegen mij niet zegt och laat toch gaan wanneer ik achter een wegwaaiend stuk plastic aan ren is niet te tellen. Wanneer je je realiseert dat in de grote oceaan een stuk zee zo groot als Europa bedekt is met plastic dan schrik je je toch kapot. Door zeestroming wordt al het plastic afval daar naartoe gedreven. Er is tot op heden nog geen land dat zich inspant hier wat aan te doen. Je kunt het niet een bepaald land aanrekenen dus geen enkel land voelt zich verantwoordelijk en al die kostbare internationale organisaties voelen zich evenmin aangesproken hiervoor een oplossing aan te dragen. Unicef is wel bezig met een actie tegen vrouwen- en kinderhandel wat in mijn ogen primair is, maar aandacht voor de vervuiling is toch ook dringend nodig. Het tegengaan van vervuiling en daarmee respect tonend voor de omgeving waarin je leeft begint bij jezelf. Denk niet als je wat laat vallen och laat maar liggen, maar raap het op.
Gevoel voor plaats en tijd. Beide zijn een gift waar je zorgvuldig mee dient om te gaan. Waar de plaats natuur betreft maar ook waar de natuur bebouwd wordt dient respect te worden getoond. Naarmate er minder respect is zal er ook minder tijd zijn totdat we de aarde hebben vernietigd.
No comments:
Post a Comment