San Francisco laatste dag

Amerikanen zijn humoristen. In de zeer luxe Amtrak trein van Los Angeles naar San Francisco was de drank niet bij het arrangement inbegrepen. Wat echter wel inclusief was betrof een kaas- en wijnproeverij. Die wordt ' s middags na de lunch vanaf 4 uur georganiseerd. Niet alleen kaas krijg je in diverse soorten, men heeft ook schalen met vers fruit in het buffet. En chocolaatjes. Deze zijn bij een wijnproeverij heel belangrijk begreep ik van de sommelier. Je kreeg twee glazen waarin tegelijkertijd een rode en een witte wijn werden geschonken. Er was een boekje met uitleg over de wijnen die geschonken werden. Het is even wennen maar het is uiteindelijk een wijnproeverij. Dus beurtelings een slokje rood en wit. De witte was een pinot gris, die ik werkelijk heel lekker vond. De rode was ook goed maar misschien viel bij mij de combinatie rood/wit niet zo best. De sommelier maakte al schenkend het ene grapje na het andere. Al snel kwam ronde twee. Weer hetzelfde systeem.  Een glas met rode en een glas met witte wijn. Ik klokte het weg en leek aangeschoten. De derde ronde kwam langs en ik probeerde duidelijk te maken dat ik het allemaal heerlijk vond maar genoeg had gehad. "Come on love,  it's free. Enjoy!" En met een zwierig gebaar schonk hij beide glazen nog weer eens vol. Even later kwam hij chocolaatjes brengen. "Eat them. You have to taste them together with the red wine. Just like the French do." Dit was helemaal nieuw voor mij, maar ja je kunt ook niet alles weten. Gelukkig had ik met vooruitziende blik mijn diner om kwart over zeven gereserveerd. Nu kon ik in mijn riante rijdende suite nog even de oogjes luiken en de drank laten zakken.

Amerikanen die een publiek dienstbare rol vervullen voelen zich naast waiter, guide, busdriver of tourleader vooral entertainer. Zij zijn het Amerikaanse equivalent van Youp van 't Hek en Freek de Jonge ineen. Soms zijn ze voor mij moeilijk te verstaan want spreken ze ook met een zeer knauwerig accent. Texaans kan ik al helemaal niet verstaan. Bostonian daarentegen gaat heel goed. Een van de bus guides sprak met een zeer Engels accent. Had een geweldige oranje/grijze snor en was er zeer trots op te vertellen dat zijn accent Bostonian was. Hij had ook dertig jaar in San Diego's gewoond en woonde alweer zeven jaar in SF maar blijkbaar had hij hard gestudeerd op dit accent. 

Het meisje dat vandaag bus guide was deed het ook met de nodige humor. Zij was in omvang ruim twee keer mijn toch niet geringe size en bij ieder restaurant of delicatessen zaak begon zij te kraaien van plezier dat men daar de heerlijkste pizza's, Chinese food, bakery, chocolade etc van heel San Francisco verkocht. En vooral dat zij zo van dit voedsel hield. She loved to go to these places. Dat was haar ook duidelijk aan te zien. Dat is wat ik zo heerlijk vind aan Amerikanen. Hun ongebreidelde vreugde over dingen waar wij toch iets genuanceerder tegenover staan. Ook al is het waar, ik zou toch niet graag van de daken willen schreeuwen dat ik zo dol ben op Hemataarten en dat ik ze bijna iedere dag eet. Dat geeft mij dan toch een gevoel van gêne. Zo niet de gemiddelde Amerikaan. Bij iedere stop waar nieuwe passagiers binnen kwamen kirde zij door de microfoon dat het restaurant dat wij links zagen tot de beste van SF behoort en dat zij zo naar haar lunch verlangde. Och, het is wel eerlijk. En stiekem van de taartjes snoepen is ook hypocriet.

Ook vanmorgen stond er weer een lange rij voor het restaurant tegenover mijn hotel. Terwijl er toch genoeg zaken zijn waar je een broodje kunt kopen. Maar misschien schenken ze aan de overkant champagne bij het ontbijt. Het was bij lange na niet het enige restaurant waar een lange rij voor de deur stond. De  gids vertelde dat het altijd heel populaire restaurants zijn met zo'n lange rij van wachtenden voor de deur. Ja, dat moet ook wel.

Ik dronk als ontbijt mijn koffie in de lobby met old Satchmo als entertainer. En dat in een hotel als  Francis Drake geeft je toch meteen het vijftiger jaren gevoel. Men geeft hier ook geen service op de kamer. Ja, voor heel veel geld kun je roomservice krijgen, maar het is een van de weinige hotels waar ik geen koffie of thee op mijn kamer kan zetten. Een minibar is er evenmin. Terwijl in het Westin in LA op de kamer een speciaal koffiezetapparaat voor Starbucks koffie was. Deze zat in grote pads en je moest een beker met een kwart liter water in het apparaat gooien om dezelfde hoeveelheid koffie terug te krijgen. Hij was nog heel lekker ook. Daarentegen is tot elf uur de koffie in de lounge van Francis Drake gratis. En kun je genieten van Dixieland. Op dit moment swingt het buiten trouwens ook de pan uit. Zal wel op Union Square zijn. Hier letterlijk een steenworp vandaan. En de schilders met hun ezels waren er vanmorgen ook alweer. Ook klingelt het  belletje van de cablecar. Kortom gezellige geluiden op een koude en wat mistige dag. Vanwege het weer heb ik de cruise dan ook gecanceld. Alleen een bustocht benedendeks kon nog net. 

In de Victoriaanse huizen in de omgeving zullen ze wel de open haard aan hebben. 

De zeerobben blijken zeeleeuwen te zijn. Dat meende ik gisteren aan hun gebrul ook al te horen. Maar ik wist het niet zeker. Een echte leeuw kan ik nog wel herkennen, maar de diverse zeezoogdieren onderscheid ik niet allemaal. In België vonden ze Paul de Leeuw te vulgair en hebben de samenwerking met hem opgezegd. Ja, dan moet je maar niet in je blote kont over het toneel lopen, wat hij zoals ik mij heb laten vertellen deed.

Morgen naar Vancouver. Een onbekende stad voor mij. Een collega zou hier ook naar toe om een andere collega te bezoeken. Ik heb er niets meer over gehoord, dus ik ga geen pogingen ondernemen contacten te leggen.