In de Indian Pacific op weg naar Adelaide

Het was vanmorgen een nerveuze ochtend. Ik had 's nachts geprobeerd mijn apparatuur op te laden en vooral mijn fototoestel had nieuwe energie nodig. Ik heb nog steeds een reserve batterij maar gezien de snelheid waarmee ze leeg raken wil ik, wanneer ik een aantal dagen in de trein doorbreng alles zo volgeladen als mogelijk hebben. Mijn e-book was ook praktisch leeg en mijn apple tabletje had nog maar 50% stroom. Edoch, ik had beter een kleintje Guinness kunnen nemen want ik kreeg het niet voor elkaar elektriciteit uit de diverse stopcontacten van mijn hotelkamer te krijgen. Gefrustreerd en vooral boos ging ik slapen. 's Morgens om zeven uur er weer uit. Het was  nog donker. Wederom geprobeerd want de warmwaterketel deed het ook al niet en ik had op the day after chronische behoefte aan koffie. Niets lukte. Totdat ik eindelijk besloot nogmaals naar mijn kamersleutel te kijken die tevens diende om elektriciteit op te wekken. De lampen brandden allemaal wel, dus ik had nauwelijks het vermoeden dat hierin de basis van al mijn ellende lag. Na bestudering van de tekst bij het apparaat viel mij op dat je de kaart er zo diep moest insteken dat het oranje lampje uit ging. Mijn oranje lampje brandde nog totdat ik de kaart er dieper instak waarna het doofde. Vervolgens de stopcontacten gecontroleerd en verdomd die deden het opeens. Maar alle elektronica in 2,5 uur opladen zou niet lukken. Dan maar mijn I-pad zowel als het fototoestel gedeeltelijk en mijn e-reader maar niet. 

Ik had intussen met vooruitziende blik nogmaals mijn reispapieren gecheckt. Nadat ik bij aankomst had geïnformeerd hoever het station was en ik als antwoord kreeg dat dit 15 minuten lopen was had ik dat de vorige avond uitgeprobeerd en was tot de slotsom gekomen dat ik dit gemakkelijk kon doen. Nadere bestudering van mijn reispapieren leerde mij echter dat ik niet bij het plaatselijk station moest zijn, maar bij Perth East Railway station ergens in de outback van Perth en zeker niet wandelend  bereikbaar. Er moest dus een taxi komen. Ik bleef in verband met het opladen te lang op mijn kamer want ik wilde nog mijn laatste blog versturen en mijn mail checken hetgeen alleen beneden in de lobby kon gebeuren. Maar ik moest eerst nog aan de receptie ruzie maken met het meisje dat mij kosten voor het gebruik van internet in rekening  wilde brengen terwijl haar collega de vorige dag had verteld dat internet in de lobby gratis was. Daarna lukte het inloggen op internet niet. Mijn I-pad weigerde dienst evenals de apple computer die het hotel beschikbaar stelde. Shit, dus geen mogelijkheid tot communicatie. Ik wist al dat ik ernstig verslaafd ben aan mijn tabletje maar dit was echt cold turkey. Woedend stapte ik uiteindelijk in de taxi die samen met een aantal collega's op een standplaats voor het hotel stond te wachten op klandizie. Ik was bijna anderhalf te vroeg op het station waar een uur eerder de instructie was. Maar ik kon zo in ieder geval nog ontbijten.

Van buiten is de Indian Pacific een indrukwekkende trein. Toen wij eindelijk naar binnen mochten en ik mijn cabin binnen trad schrok ik toch wel. De ruimte bedraagt ongeveer 1 bij 1,5 meter en is kleiner dan een monnikencel. Niet bevorderlijk voor mijn claustrofobie. Als je aan een metalen ring trekt verschijnt een wastafeltje dat redelijk schoon is. Mijn bed moet ook tevoorschijn komen als je aan een hendel trekt maar dat doet de steward terwijl je aan het dineren mag. Een middagdutje na de lunch is er dus niet bij. De lunch was overigens geweldig. Ik heb in geen enkele trein nog zo goed gegeten. De drank is gratis. Ook in de lounge die erg gezellig is. Dat is andere koek dan van Ulan Bataar naar Beijing waar een drankje $ 10 kostte en de maaltijd $ 30. Ik realiseer mij ook wel dat de prijs van een ticket de service bepaalt en dat je uiteindelijk voor alles betaalt.

Aan de lunch zat ik met een Engelsman die gisteren live de rugbymatch had bijgewoond. Het betrof een wedstrijd tussen een Brits/Iers team en een Australisch team, de reds. De Britten waren de winnaars. Ik liet mijn mening over rugby in het algemeen en de wedstrijd in het bijzonder maar achterwege. Ik denk dat de Brit en ik dan geen vrienden waren geworden. Verder een Australiër die volgens mij de Boeddhistische levenswijze aanhoudt. Namelijk zeer slank en water drinkend bij het eten. Hij reist tot Sydney. De  Dalai Lama zal hier een driedaags bezoek brengen. Mijn tafelgenoot wil deze geestelijke wereldleider graag persoonlijk ontmoeten. De derde tafelgenoot betrof een dame, naar ik begreep een lerares Engels, die het reizen per trein tot haar grootste vertier heeft gemaakt. Ook zij had zo'n beetje de hele wereld al bezocht. Een aantal keren was zij in Buthan geweest en zij hield bijzonder van Tibet. Het was een onderhoudende lunch.

Voordat de trein vertrok liep ik er langs. Vanuit het midden naar achteren en dan weer helemaal naar voren. Pas toen de trein door een bocht ging zag ik dat er achteraan een paar autotreinstellen zijn aangehangen. Mijn oom en tante zijn jaren geleden ook met deze trein vanuit Sydney vv gegaan en hadden hun auto meegenomen. Ik vroeg mij dus al af of dit nog steeds mogelijk was.

Er worden twee excursies aangeboden. In Kalgoorlie kan je mee naar de goudmijn. Ik heb dit in 2005 gedaan. Dit is geen excuus om het niet nog een keer te doen, maar deze excursie begint vanavond om 10.30 en dat is mij te laat. De trein wacht tot vannacht 1 uur. Ik ga lekker slapen na het diner. Je moet niet aan alles willen meedoen. De andere excursie is in Adelaide maar daar stap ik uit voor een overnachting in een hotel en dan verder met de Ghan die zo heet omdat de kamelen die men speciaal had ingevoerd om tijdens werkzaamheden voor transport te zorgen in eerste instantie door Afghanen werden geleid en verzorgd.

Hierbij een impressie van de trein, de lounge in de trein en Nullabor desert. Deze desert is vier keer België.