Ik ging naast een jonge vrouw zitten die voor zichzelf een zitplaats had en voor haar bagage twee andere in gebruik nam op een vierpersoons bankje. Zoals gezegd, als er niet zoveel mensen zijn is dat geen probleem. Het werd echter allengs voller. Veel mensen moesten staan en mijn ruimschoots behoofddoekte buurvrouw was niet van plan haar bagage van de twee zitplaatsen af te halen. Op twee meter afstand stond een bejaard Engels echtpaar waarvan de vrouw verlangend naar het bankje keek toch blijkbaar niet durfde te vragen of de bagage van hoofddoek madam misschien op de grond gezet kon worden zoals iedere beschaafde reiziger deed. De eerste keer dat werd omgeroepen dat de trein resceduled was betrof de te verwachten vertraging een half uur. Drie oudere vrouwen met eveneens hoofddoekjes om, maar op zeer elegante wijze met een broche vastgemaakt kwamen aangelopen. Ze lieten blijken dat ze wel wilden zitten. Narrig maakte stuk chagrijn één zitplaats bagagevrij zodat twee van de drie dames samen op één plekje konden zitten. Nadat een half uurtje later werd omgeroepen dat de trein nog weer een half uur later zou vertrekken, om tien uur, werd het de derde vrouw te gortig en begon bijna aan de bagage te sjorren om ook te kunnen zitten. Snel zette de eigenares het zelf op de grond naast de bagage die er reeds stond. Ik zag de Engelse vrouw die het allemaal belangstellend had gevolgd kijken en ik kon haar gedachten waaruit spijt opsteeg dat zij niet hetzelfde had gedaan bijna lezen. Ik had overigens geprobeerd om haar telepathisch over te brengen ook de bagage eraf te gooien en samen met haar man te gaan zitten. Ik heb echter het vermoeden, dat Engelsen en zeker bejaarde Engelsen dat om een of andere reden niet doen. De egoïstische, zelfingenomen vrouw die het belangrijker vond dat haar bagage, een rugzak en twee boodschappentassen op een bank kon staan dan dat reizigers konden zitten was een midden twintiger, die ik bovendien nog vreselijk lelijk vond ook. De hoofddoek die veel van haar gezicht bedekte was er dus niet voor niets. Zo maak je in ruim twee uur wachten van alles mee.
Dit soort dingen zet mij ook altijd aan het denken. En aangezien ik bij mijn denken door niemand word gecorrigeerd denk ik er dus lustig op los. Uiteraard in wilde ongenuanceerde richtingen. Ik voel mij ongemakkelijk bij sommige publieke uitingen van geloofsbelijdenis. Zeker wanneer het een geloof betreft waar ik niet zoveel mee op heb. Als ik ervan uitga dat zij kenbaar maakte door het dragen van een hoofddoek en kleding die ook niet direct tot de fancy mode behoorde dat zij een aanhanger was van de Islam, leert deze godsdienst dan niet respect voor je medemens te hebben en oudere mensen ook een zitplaats te gunnen? Misschien had ze een bloedhekel aan Engelsen. Gezien het feit dat Malakka vroeger een onderdeel van het Britse Rijk was kan ik mij, als ik heel erg op mijn tenen ga staan daar nog wel iets bij voorstellen. Maar de drie andere, doch bepaald niet piepjonge dames kwamen volgens mij uit Maleisië. En dan denk ik weer aan vrije wil en vrije keuzes.
Terzake van mijn verhaal over de twin towers was de suggestie dat men vanwege het kapitalisme de torens in New York was binnen gevlogen kortzichtig. Als redenen werden er andere gegeven maar wel werden wij door de media geïnformeerd dat, laat ik ze maar Jihadstrijders noemen om geen andere welwillende mensen te beledigen, Amerika op zijn belangrijkste punten wilden treffen. Dat betrof de uiting van de kapitalistische macht zoals men de twin towers kon zien, de bestuurlijke en de militaire macht. Deze wilde men vernietigen. Dat het uiteindelijk de twin towers en het Pentagon werden en het witte huis werd gespaard is te danken aan het heldhaftig optreden van passagiers in het vierde vliegtuig, die volgens overlevering en een nadien gemaakte bioscoopfilm dit vliegtuig lieten crashen alvorens het zijn doel had bereikt.
Ik weet niet of men ooit de zekerheid kan krijgen omtrent de motieven van de terroristen. De daders zelf zijn immers allemaal omgekomen. Er is een grote groep mensen die tot in het diepste van hun vezels de Amerikanen haten. Dat zal niet alleen vanwege het Amerikaans kapitalisme zijn. Maar niets menselijks is de mens vreemd, dus jaloezie op de welvaart van een ander kan zeker meespelen wanneer je de ander wilt treffen. De Amerikaanse bemoeizucht en het door de jaren heen altijd steunen van de verkeerde mensen waarbij ik verwijs naar Cuba van voor de Castro's, het kolonelsregime in Griekenland en later in Chili, Panama, de Mujahedien in Afghanistan, die later als jihadstrijders de Amerikanen met de van hen verkregen wapens weer te lijf gingen. Hun vreselijk terreur in Vietnam waarover ik de afgelopen tijd veel heb gelezen in het kader van de gifstoffen die agent orange werden genoemd om het niet zo erg te laten klinken. Er zijn nog miljoenen mensen in Vietnam die lichamelijk daaronder te lijden hebben. Veelal mensen die nadien zijn geboren, dus waarvan de ouders dit gif hadden binnen gekregen. Misschien gaan de lichamelijke misvormingen wel van generatie op generatie door. In het kader wat Vietnam door Amerikaanse terreur is aangedaan was ik, toen ik in Vietnam fietste vijf jaar geleden zeer verrast door de vriendelijkheid en hulpvaardigheid van dit volk. Ik heb nergens rancune jegens de blanke medemens opgemerkt. Weer voor alle duidelijkheid, ik ben alleen in zuid Vietnam geweest en kan niet oordelen over het noorden. Ik heb voor mijzelf altijd de gedachte gehad dat dit te maken heeft met het Boeddhisme dat in Vietnam veel wordt beleden.
Kortom als je de geschiedenis zo bekijkt zijn er veel mensen die om veel redenen een rot hekel aan de Amerikanen hebben. De oorlog in Irak kwam echter pas na 9/11 evenals Afghanistan. Er is diverse keren door de media gesteld dat Bush junior de oorlog alleen is begonnen om af te maken wat zijn vader had laten liggen en dat 9/11 hem daartoe een handreiking gaf. Dat waren overwegingen van puur persoonlijke aard die twee volkeren in de afgrond dreigden te duwen. Dit kom je overigens als je de geschiedenis bestudeerd vaak tegen. Van diverse kanten werd alvorens Bush jr de oorlog startte, daarbij wanhopig naar redenen zoekend al gesteld dat Hoessein niet over chemische wapens beschikte. De aanwezigheid van dit soort wapens maakte het volgens Bush en zijn maatje Blair opportuun Irak binnen te vallen.
Hoor je dit de laatste dagen niet vaker? Nu zijn het weer de chemische wapens in Syrië op grond waarvan Engeland en Frankrijk van mening zijn dat zij de rebellen van wapens moeten voorzien. Amerika is een ietsie pietsie terughoudener maar niet veel. l'Histoire se repete. Het is wederom de wapenindustrie die het voor het zeggen heeft en niet de weldenkende mens. Het lijkt me trouwens met gifgassen moeilijk om te traceren wie ze heeft gegooid. Daarbij verdenk ik eerder de rebellen dan Assad.
Voortbordurend op de vrije wil denk ik dat je nooit voor 100% achter de motivering van bepaalde gebeurtenissen komt. Als de overheid een weg wil aanleggen is de reden duidelijk. Men wil een verbinding van A naar B. Bij terroristische acties door enkelingen zowel als door grote groepen, kun je er nooit helemaal zeker van zijn. Mijn opmerking over het Amerikaans kapitalisme dat de terroristen via 9/11 wilden aanvallen en vernietigen door het symbolisch binnen vliegen van de twee torens kan een onderdeel van hun motivering zijn geweest, maar er evengoed niets mee te maken hebben gehad.
No comments:
Post a Comment