Indian Pacific tweede dag

Vanmorgen om kwart over zes op. Ik deed de gordijnen open en zag woestijn. Zo ver als het oog reikte. De zon moest nog opkomen maar het was al een beetje schemerig. Mijn cabin is aan de linker kant van de trein en aangezien we van west naar oost rijden zal ik de hele dag de zon in mijn kamertje hebben.

Gisterenavond bij terugkomst in mijn cel na het genieten van een zeer copieuze en voortreffelijke maaltijd had ik het even moeilijk. Mijn bed was keurig opgemaakt maar dat betekende nog minder ruimte. Nu moet ik erkennen dat mijn cabin als het bed is uitgeklapt  langer is dan 1,5 meter want zelfs ik kon languit liggen. 

Het leven aan boord is verder voortreffelijk. De service grandioos. Ik werd vanmorgen om kwart voor zeven verblijd met een heerlijk kopje koffie waarna ik om zeven uur richting eetzaal ging voor het ontbijt. Wederom een driegangen menu. Als dit zo door gaat komen al mijn verloren kilo's er in no time weer aan. Toch maar even kalm aan doen de komende dagen. Het is in de trein vergelijkbaar met een cruiseschip. Zelfs wanneer je door de gangen loopt voelt het hetzelfde. De echtgenote van mijn  ontbijttafelgenoot was vannacht zeeziek geweest en kwam daarom later aan tafel om slechts toast te eten. Dat zou voor mij ook een verstandig besluit zijn. Het is trouwens leuk dat je bij iedere maaltijd met andere mensen aan tafel zit. En nog leuker vind ik het dat ieder personeelslid je bij naam kent en opgewekt good morning/evening mrs Faber roept wanneer men je ziet. Dat was mij gisteren al opgevallen maar de Duitser met wie ik vanochtend aan tafel zat meldde ook dat hij dit zo knap vond.

Om kwart voor twaalf een stop bij het plaatsje Cook. We worden een half uur vrij gelaten om de benen te strekken. Cook is genoemd naar een vroegere minister president, Sir Joseph Cook en het was vroeger een outback plaatsje met een eigen karakter. Tegenwoordig is het enige doel van Cook een brandstof station voor diesel locomotieven. Het is een stadje vol met ongebruikelijke zaken zoals een golfcourse zonder een sprietje gras. Het stadje werd opgeheven in 1997 toen de spoorwegen werden geprivatiseerd. Tegenwoordig heeft het een bevolking van vier zielen en is in essentie een spookstad. Het bush ziekenhuis is gesloten en het enige winkeltje is alleen open wanneer de Indian Pacific stopt.

Wat hier echter veel zijn, net zoals in Kalgoorlie zijn akelige vliegen die hinderlijk om je heen vliegen. Ze doen volgens mij niets maar hun aanwezigheid op je gezicht en armen is irritant. Het zijn ongetwijfeld woestijnvliegen.