Ik ben heel vroeg, dat wil zeggen om kwart voor zeven met de taxi richting station vertrokken. De chauffeur was een beetje zenuwachtig want het was krankzinnig druk. Bovendien moest hij nog twee passagiers meenemen, omdat er geen taxi's reden. Mij werd dit medegedeeld zonder dat ik hierover wat te vertellen had. Ik bedong wel dat ik als eerste naar het station zou worden gebracht. Dat was gelukkig vanzelfsprekend. Ik had het inderdaad nog nooit zo druk meegemaakt. Maar omdat ik al ruimschoots bij de reservering van de taxi met tijd rekening had gehouden arriveerde ik op het station voordat bekend was van welk perron de trein zou vertrekken. Al met al duurde het nog anderhalf uur. Maar gelukkig kun je in deze contreien op het moment dat de trein binnen komt al je plaatsje opzoeken. Ik zit dus al drie kwartier in de trein terwijl hij nog niet eens vertrokken is. Uiteraard had ik een flesje water en twee pakjes Tuc gekocht, want weet je nog wel ouwetje van die reis tussen Boekarest en Istanbul? Ja je moet in deze wereld goed voor jezelf zorgen, toch? Ik kan deze zaken nu bewaren voor de transsib want in mijn riante coupe bevinden zich twee doosjes met broodjes, koffie, thee, grote repen chocolade, twee flesjes water, twee flesjes bessensap, twee paar pantoffels, twee Russische kranten. Dat is natuurlijk gemakkelijk om van het nieuws op de hoogte te blijven. Ja van alles is er dus twee omdat ik lekker, net zo als van Odessa naar Kyiv deze coupe helemaal voor mij alleen heb. Ik kan dus ook nog uitkiezen in welk bed ik ga slapen. Verder heb ik dubbelop verfrissingsdoekjes, een tandenborstel met tandpasta, naaigerei en zeep. En een schoenlepel! Zag ik zojuist. Dit is luxe, mensen. Ik voel mij dan ook heel blij. Een kinderhand is gauw gevuld. Ik kan hier ook op mijn gemak aan een tafel zitten werken. Kortom, als het in de transsib ook zo is, wie doet mij dan wat? De trein mag nu wel vertrekken. Maar er komen nog steeds geüniformeerden binnen die van alles vragen, wat ik dan niet versta. Mijn kaartjes zijn al gecontroleerd evenals mijn paspoort. Verder heb ik niets aan te geven.
Denk niet dat, nu inmiddels de trein rijdt ik kan gaan slapen. Men klopt voortdurend aan met etenswaren. Eerst een bakje met broodbeleg, dus heb ik maar vast een broodje gegeten. Maar een minuut geleden werd mij een bord met grutjes, vlees, komkommer en tomaat gebracht. Het smaakt ook nog.
Het is 6.30 uur Moskoutijd. Weer een uurtje van mijn dag afgesnoept. Wij rijden al een tijd langs een stedelijke agglomeratie. Ik neem aan dat dit allemaal tot Moskou behoort. Zojuist weer bezoek gehad van twee mannen. De ene wilde mijn paspoort zien en de andere keek onder mijn bed of ik daar een verstekeling had verstopt. Dat tast mijn vrijheidsgevoel weer aan want ik reis alleen terwijl ik voor twee betaal. Nu weet ik wel dat er ergens nadrukkelijk in mijn reispapieren staat dat ik niemand mag meenemen maar dat vind ik flauwekul. Ik was gelukkig al opgepoetst en netjes(?) want ze komen zo maar bij je binnen vallen. Normaal heb ik mijn deur op slot, maar nu kwam ik net terug van het tanden poetsen. We rijden een groot station binnen. Is dit het?
Ja dat was het station. En de trein was exact op tijd. 6.43 uur. Eigenlijk is het voor mij 5.43 uur, maar als je het nog eerlijker bekijkt,dus gewoon Nederlandse tijd dan is het 4.43 en zonder zomertijd zelfs 3.43 uur. Maar vooruit, zover zal ik niet gaan. Er stond keurig een mannetje op mij te wachten met een papiertje met Irene Faber erop. Toen ik mij meldde keek hij langs mij heen de trein in. Ik maakte mij nogmaals bekend maar hij wilde nauwelijks geloven dat ik alleen reisde. ik kon hem uiteindelijk toch overtuigen en we gingen op pad. Door een kraakhelder maar nog heel rustig Moskou. Ik kreeg het gevoel dat men hier hetzelfde systeem hanteert als in Parijs: 's nachts de brandslang erop en zo de straten schoon maken. Het zag er echt allemaal pas gewassen uit. De gebouwen zijn werkelijk imposant en heersend. Maar toch mooi. Heel voorzichtig durf ik te stellen dat architectuur in het communisme verschillend werd beoordeeld. Ik doel hiermee op wat ik in Boekarest heb gezien en 30 jaar geleden in Berlijn toen Honecker nog aan het bewind was. Rusland heeft eeuwenlang onder tsaren geleefd. Met name Catarina de Grote was een groot liefhebber van kunst en schoonheid. Maar ook tsaar Peter, die nog in Nederland is geweest om daar ideeën op te doen. Berlijn was aan het eind van de oorlog plat gebombardeerd en in het Russische gedeelte werd alles volgens de toenmalige communistische normen opgebouwd. Roemenië heeft ernstig te lijden gehad van de megalomanie van Ceausescu. Maar goed. Dit zijn mijn eerste indrukken. Voorlopig zit ik in de lobby van mijn hotel en kan ik op z'n vroegst pas om 1 uur een kamer krijgen. Ik ben vanwege de korte nachtrust en toch ook wel weer de Reisefieber knap moe en ik verlang naar een kop koffie en mijn bed. De koffie kan ik pas om 8 uur krijgen want dan gaat de bar pas open.
Ik denk dat andere, energiekere mensen nu de stad waren ingegaan om alvast wat rond te kijken. Dit lijkt mij echter een stad waarvoor je geestelijk bewapend moet zijn. Het zijn uiteraard altijd je eerste indrukken, die later bijgesteld moeten worden, maar waar Odessa zeer uitnodigend was en ik in Kyiv meteen een afspraak had met Lina, heb ik nu toch het idee even te wachten met naar buiten gaan.
No comments:
Post a Comment