Tweede dag Baikalmeer

Toen wij gisteren in het hotel aankwamen was het schitterend weer. Mijn begeleider adviseerde mij meteen foto's te nemen want het zou de komende dagen slecht weer worden. De weersvoorspelling had gelijk want vanmorgen werd ik wakker met een dichtbewolkte hemel. En het wordt steeds erger. Ik kan nu niet meer de besneeuwde toppen aan de overkant zien. Dat zal niet de overkant van het meer zijn, want die kun je denk ik niet zien, maar waarschijnlijk een kant van een baai waaraan dit hotel ligt. Over drie kwartier komt mijn begeleider en dan gaan we op pad. Ik hoop dat het weer nog opknapt.

Op mijn oude dag word ik dagelijks voor verrassingen gesteld. In andere landen verwacht ik verschillen met Nederland. Zo was het in mijn prilste jeugd toen wij met de hele familie jaarlijks naar Oostenrijk gingen waar we Johannesbeersaft en appelsap met prik kregen. Dat was iets dat wij thuis niet kenden, in ieder geval nooit kregen. Ook het brood was anders. Eigenlijk waren alle dingen anders. Je zag mannen lopen in Lederhosen met hoedjes met een veer erop. En de vrouwen hadden zeer rondborstige boezems in hun Dindernkleider. Vakantie was een avontuur in die dagen. Op weg naar Oostenrijk zagen wij in Beieren waar de bergen steeds hoger werden vele auto's met kokende motors langs de weg staan. Vermoedelijk lekkende radiators. Dat zie je tegenwoordig toch nooit meer. Ook toen ik vanaf mijn 19e met Bert ging kamperen was veel een openbaring voor mij. In 1965 gingen wij naar Spanje. Franco, de dictator was nog aan het bewind. Wegen waren nog voornamelijk zandweggetjes. Je mocht absoluut niet je mening over Franco hardop in publieke ruimtes uitspreken. Iets waaraan ik nauwelijks kon voldoen. Ik heb zelden geschroomd mijn mening over welk onderwerp dan ook te verkondigen. Bert zat heel anders in elkaar en was met mijn opvattingen over vrije meningsuiting in Spanje bepaald niet blij.

Het idee dat het in andere landen en zeker naarmate je verder van huis gaat heel anders is kun je eigenlijk verwerpen. Zelfs in Siberië, dat door mij toch altijd als het einde van de wereld werd beschouwd. Een gigantische ruimte waarheen men politieke opponenten en dissidenten stuurde die dan zelden terugkwamen. Ook misdadigers en mensen van laag allooi werden er naartoe gestuurd om hier aan het werk te worden gesteld. Ik kan mij inmiddels wel voorstellen hoe vreselijk dat in de winter geweest moet zijn. Dan kon je als misdadiger beter naar Australië worden gestuurd zoals de Engelsen met hun mindere volk deden. Ik merk nu tijdens mijn kijkje in de rest van de wereld dat het eigenlijk overal hetzelfde is.Gisteren stond in het hotel de hele dag de radio te blèren met Engelstalige popmuziek en vanmorgen heeft men de CD's van Edith Piaf en andere Franse zangers gevonden. Ik weet niet of dit een gebaar naar de spaarzaam aanwezige gasten is, of dat men deze muziek altijd speelt.Tegen deze muziek heb ik geen bezwaar en zeker niet nu men Franse chansons draait, op dit moment zingt Brassens, maar het geeft mij niet het gevoel dat ik in Siberië zit. Wat ik het meest opvallend vond was dat ik vanmorgen Campina yoghurt kreeg in zo'n welbekend bekertje. Ik heb nog speciaal mijn leesbril opgezet om het te lezen. Tussen het cyrillisch schrift zag ik iets dat mij bekend voor kwam. Ik veronderstelde dat de leverancier Danone zou zijn, maar nee, het was Campina!

Hieronder een beeld van de op dat moment lege eetzaal. Nu zitten we er met z'n zevenen waarvan ik vier samenreizende Engelsen uit de trein herken. Mensen op leeftijd die blijkbaar gezamenlijk op vakantie zijn. Zij zaten in dezelfde wagon als ik en ik zag ze regelmatig langskomen. Een van de vrouwen lijkt op Hyacinth Bucket. Zij probeert ook steeds de leiding te nemen. Het andere stel zijn jonge mensen, die ik niet in de trein heb gezien. Maar dat zegt niets want de trein was heel lang.