Istanbul

Gisteren om 13.30 uur uit Boekarest vertrokken. Naar ik dacht zouden wij met de Oriënt Express gaan. Quod non. Het was een zeer oude trein waar ik overigens wel een slaapcoupe voor mijzelf had. Er was echter geen restauratiewagen aan verbonden noch iemand die zoals tussen Sibiu en Brasov en Brasov en Boekarest met versnaperingen langs kwam. Dat betekende dat ik 20 uur moest doen met een halve liter water. Voor iemand met ernstige nier insufficiëntie kan dit problematisch zijn. Niemand had mij van het ontbreken van een mogelijkheid tot eten/ drinken op de hoogte gesteld.

Eerst werden wij ' s avonds laat wakker gemaakt aan de Bulgaarse grens voor paspoortcontrole waarna voor alle zekerheid daarna de douane nog eens langs kwam om te vragen of ik wat had aan te geven. Ik dacht dat Bulgarije ook tot de EU behoorde dus is er dan geen vrij verkeer van kapitaal, arbeid, en goederen? Nou ja, na een half uurtje viel ik weer in slaap. Om half twee 's nachts werd ik weer wakker gemaakt, dit keer aan de Turkse grens. Ik moest naar buiten voor een stempel in mijn paspoort. men vroeg waar ik vandaan kwam. Uit Nederland antwoordde ik gevat. Ik moest mij met tientallen anderen bij een loket in een stationnetje vervoegen. Toen ik eindelijk aan de beurt was begon de beambte driftig in mijn paspoort te bladeren. Woedend keek hij mij aan. Waar is het Turkse visum???? Weet ik veel!!!! Dat heb ik niet en ook hierover had niemand mij geïnformeerd. Ik werd naar een ander gebouwtje en loket verwezen voor het aanvragen van een visum. Dit kostte 15 euro. Een koopje als ik dat vergelijk met het Koreaanse stel dat ik weer in deze trein tegen kwam. De vrouw, die op een Australisch paspoort reist moest 60 US dollars betalen. Onderscheid moet er blijkbaar zijn. Denk niet dat ik nu weer de trein in mocht, nee het visum moest bij het eerdere loket van een stempel worden voorzien. Al lopende daar naartoe zag ik een taxfree bottleshop. ik vroeg of men ook water verkocht en zo ja dan wilde ik een flesje water. Men had water. Verpakte dit keurig in een plastic zak en toen ik vroeg wat ik moest betalen vertelde de man mij dat dit gratis was. Grote dank hiervoor! Ik was inmiddels uitgedroogd want het was heel warm in de trein geweest. Van airco had men nog nooit gehoord. Ondanks het bordje dat deze niet werkte met de ramen open. Wel, met de ramen dicht werkte hij ook niet. Uiteindelijk reed de trein om kwart voor drie weer verder en kon ik mijn slaap hervatten. Om half zeven besloot ik op te staan.Het duurde nog tot acht uur voor de trein op een half vergaan stationnetje in de buurt van Istanbul arriveerde. Hier vandaan zou de tocht verder gaan met de bus. Op hetzelfde kaartje als het treinticket? Nou vergeet dat maar. men wilde een euro hebben. Had ik natuurlijk niet. Of ik ook met Turks geld mocht betalen. Vooruit dan maar, dat werd dan twee Lira. Vervolgens werd iedereen met alle bagage in de bus gepropt. Als ik had gedacht dat deze bus uitsluitend voor de treinreizigers zou zijn dan had ik mij schromelijk vergist. Onderweg stopte hij bij iedere halte en met flink aanduwen en doorstampen kreeg men toch 100 mensen plus bagage in een bus voor 40. Nu zit ik dus in de lobby van het hotel dit allemaal op te schrijven in afwachting van mijn kamer die nog niet klaar was.